Stropy gęstożebrowe. Strop Ackermana – zalety i wady

Stropy Ackermana to prawdziwy klasyk. Wykonuje się je już od 130 lat. Ten rodzaj stropu gęstożebrowego wciąż ma swoich zwolenników i dzielnie znosi konkurencję ze strony stropów Teriva, stropów monolitycznych lub stropów prefabrykowanych. Poznaj jego najważniejsze cechy.

Najpopularniejsze ze stropów wykonywanych w domach jednorodzinnych to obecnie stropy gęstożebrowe. Zbudowane są z belek i pustaków stropowych oraz wieńca i nadbetonu. Stropy gęstożebrowe mogą mieć różne nazwy, w zależności od użytych do ich budowy pustaków. Wśród nich poczesne miejsce zajmują stropy z pustaków ceramicznych Ackerman. Są lekkie, stosunkowo tanie i proste w budowie.

Strop zgodny z projektem

Jeśli kupujesz projekt gotowy domu, w dokumentacji będzie z góry ustalony rodzaj stropu. Znajdziesz tam szczegółowe rysunki, pokazujące jaki układ będzie miał, jak ma przebiegać jego zbrojenie, gdzie znajdą się dodatkowe podparcia. Odszukasz również wykaz potrzebnych materiałów i jeśli architekt wybrał gęstożebrowy strop ceramiczny dowiesz się, jaki ma być jego typ. Typ stropu może odnosić się do standardowych pustaków i belek, produkowanych przez różne cegielnie na terenie całego kraju lub oryginalnego, firmowego zestawu produktów stropowych oferowanego przez któreś z dużych przedsiębiorstw produkujących ceramikę budowlaną. Oczywiście możesz zmienić rodzaj stropu, jeśli ten zaproponowany przez architekta z jakiś powodów nie wydaje ci się korzystny. Jeśli nie jest to zmiana dopuszczona przez projektanta, trzeba ją uwzględnić na etapie adaptacji projektu gotowego.

• Czytaj też: Strop typu filigran – cechy, montaż, zbrojenie, betonowanie. Co warto wiedzieć?

Strop z pustaków Ackerman

Strop Ackermana powstaje ze specjalnie ukształtowanych pustaków ceramicznych. Te wytwarza się z ceramiki tradycyjnej (zwykła glina) lub ceramiki poryzowanej (glina z dodatkami poryzującymi). Pustaki z ceramiki poryzowanej są nieco lżejsze i mają wyższą izolacyjność termiczną. Pustaki Ackerman mają szerokość 30 cm i wysokość 15, 18, 20 lub 22 cm, przy długości 19,5 cm. Mają dwa lub trzy duże otwory. Ustawia się je na przygotowanym wcześniej, wypoziomowanym deskowaniu – pełnym albo ażurowym, gęsto podpartym stemplami. Deski powinny mieć szerokość nie mniejszą niż 10 cm. Musi być też zbudowane deskowanie wieńca oraz deskowania otworów w stropie. Pustaki w sąsiednich rzędach powinny być przesunięte względem siebie o połowę długości. Ich zużycie wynosi 13-17 szt./m².

Strop Ackermana: zbrojenie

Po ułożeniu na deskowaniu pustaków, trzeba ułożyć stalowe zbrojenie belek konstrukcyjnych – postępując zgodnie z rysunkami dołączonymi do projektu. Zbrojenie takie ma przeważnie postać pojedynczych prętów stalowych średnicy 18-20 mm, układanych między rzędami pustaków. Pręty sa zawieszane na strzemionach w kształcie litery V. Co drugi pręt, w strefie przyściennej odgina się i łączy z górnymi prętami zbrojenia wieńca. Pręty i strzemiona będą też niezbędne do wykonania zbrojenia wieńców, które staną się później jednym ciałem ze stropem. Użyjesz ich ponadto do zbrojenia tak zwanych żeber rozdzielczych, czyli wzmocnień skierowanych poprzecznie do belek stropowych i robionych pod ścianki działowe. Do wymienionych elementów stosuje się pręty ze stali St3S klasy A-0. Materiałem na strzemiona, którymi łączy się pręty, jest drut stalowy o średnicy 4-5 mm. Potrzebny będzie też cienki drut wiązałkowy, do spinania prętów i strzemion w jedną całość. Na 10 m² stropu Ackerman zużywa się około 50 kg zbrojenia.

Strop Ackermana: warstwa nadbetonu

Grucha lub trzymając się fachowej terminologii – betonowóz, dostarczy na budowę mieszankę betonową. Posłuży ona do wykonania tak zwanej nadlewki, czyli twardej warstwy betonu na elementach stropowych. Przy okazji mieszanka otuli też zbrojenie belek stropowych, żeber rozdzielczych i wieńca. Betonu będzie potrzeba niemało, więc lepiej zamówić mieszankę w wytwórni, niż wyrabiać ją samodzielnie w betoniarce. Betonowozowi powinna towarzyszyć pompa do transportowania mieszanki w górę. Odda nieoceniona przysługę. Wożenie betonu taczkami z dołu na górę, zajmuje mnóstwo czasu i jest kłopotliwe. W ciepłe dni, kiedy beton szybciej wiąże, taki sposób jego transportowania może być zbyt wolny. Do stropu potrzebny będzie beton klasy c12/15 lub c 16/20. Szczegóły znajdziesz w projekcie. Ponieważ cały strop trzeba zabetonować na raz, musisz umówić od 4 do 6 robotników, do pomocy w rozprowadzaniu, zagęszczaniu i wyrównywaniu mieszanki. Po zakończeniu betonowania, trzeba dopilnować, żeby nadbeton nie zaczął zbyt prędko wiązać lub nie zamókł od deszczu. Najpierw więc osłania się strop folią budowlaną, a później zrasza wodą, przez co najmniej 7 dni. Po około 28 dniach można rozmontować deskowanie.

Zalety i wady stropu Ackermana

Zalety: 

• Spód stropu Ackermana będzie równy, gładki i jednorodny pod względem materiałowym. Jest to ważne, bo łatwiej później otynkować powierzchnię, która cała jest zrobiona z jednego materiału, niż z kilku, na przykład ceramiki i betonu. Tynk może bowiem pękać w miejscach łączenia dwóch różnych materiałów i trzeba sięgnąć po specjalne rozwiązania, aby temu zapobiec.
• W stropie Ackermana łatwo wykonać otwór na schody, kanały wentylacyjne lub przewody kominowe.
• Nie wymaga zastosowania dźwigu.
• Koszt materiałów wykonania stropu Ackermana jest niższy od innych stropów gęstożebrowych nawet o 25%.

Wady:

• Niestety strop Ackermana wymaga pełnego deskowania, ponieważ pustaki nie będą opierane na prefabrykowanych belkach.
• Z tego samego powodu trzeba też wykonać zbrojenie w miejscu, gdzie w przypadku innych stropów gęstożebrowych biegłyby gotowe belki. Stropu gęstożebrowego, i to nie tylko stropu Ackerman, nie da się przedłużać poza ściany zewnętrzne, aby uzyskać w ten sposób płytę balkonową. Płyta taka musi więc mieć konstrukcję żelbetową.
• Nie można dowolnie dostawiać lub zmieniać ustawienia ścian działowych na stropie Ackermana. Muszą one bowiem przebiec prostopadle do belek. Jeśli są budowane wzdłuż nich, to w tym miejscu strop wymaga wzmocnienia. Wyjątek stanowią lekkie ściany szkieletowe (do 50 kg/m²), które nie stanowią niebezpiecznego obciążenia dla konstrukcji stropu.

Radosław Murat