Jakie podłoże pod drewniany taras
Podłoże, na którym ma być wykonany taras, musi być stabilne, twarde i równe.
Autor: Andrzej T. Papliński
Dlatego zanim zostaną ułożone legary i deski, trzeba przygotować podkład pod taras. Po usunięciu darni należy wysypać tłuczeń. Jego warstwa powinna mieć około 10 cm grubości. Przed ułożeniem tłucznia można zrobić z zagęszczanego piasku podsypkę grubości mniej więcej 10 cm. Dzięki temu lepiej zabezpieczymy się przed ewentualnym przerastaniem chwastów przez podłoże. Inny sposób na podkład pod drewniany taras to ułożenie na zagęszczanym piasku warstwy chudego betonu grubości około 10 cm. Trzeba pamiętać o zazbrojeniu go metalową siatką. Taka posadzka betonowa musi być wykonana ze spadkiem około 3% umożliwiającym odpływanie wody na zewnątrz – do ogrodu. Sposób montażu tarasu należy koniecznie dostosować do rodzaju podłoża. Na tłuczniu – najpierw co 50 cm – ustawia się regulowane wsporniki (z reguły z polipropylenu), dzięki którym płaszczyzna tarasu znajduje się na odpowiedniej wysokości i uzyska odpowiedni spadek. Wsporniki, które są położone najbliżej domu, powinny być tak usytuowane, żeby ich górna granica była oddalona od ściany nie więcej niż 4-5 cm. Następnie do wsporników, w rozstawie co 50 cm, mocuje się legary. Zawsze układa się je równolegle do budynku. Każdy legar powinien być z dwóch stron przykręcony śrubą do wspornika. Dostępne są wsporniki o różnej wysokości – od 10 do 50 cm. Dzięki temu możliwe jest dostosowanie poziomu ułożenia legarów i desek do wysokości, na jakiej znajdują się drzwi, które mają prowadzić na taras. Na legarach układa się deski tarasowe, mocując je jedną z trzech metod – śrubami, blaszkami albo klejem. Sposób należy dostosować do usytuowania tarasu względem stron świata. Niezależnie od wybranej metody między deskami trzeba pozostawiać odstęp 5-10 mm, aby umożliwić pracę drewna, które w gorące dni będzie wysychało i się kurczyło, a w deszczowe pęczniało.
Na betonie można rozstawić nie tylko wsporniki, ale również kliny z tworzywa sztucznego albo przykleić do niego drewniane podkładki. Jednak zanim to zrobimy, betonowy podkład należy pokryć poliuretanową powłoką malarską. W ten sposób podłoże zostanie zabezpieczone przed zaplamieniem związkami garbnikowymi wypłukiwanymi z drewna podczas deszczu. Kliny, tak jak wsporniki, rozstawiane są co 50 cm. W każdym miejscu układa się po dwa kliny Knudsen z polietylenu (patrz rysunek). Każdy klin po obu stronach ma ostre i naprzemienne zęby, dzięki czemu może być ustawiony w sposób stabilny i zapobiegający przesunięciom. Wysokość układu dwóch klinów można zwiększyć przez ich przesunięcie. Każdy ząb pozwala na zwiększenie wysokości o 0,5 mm. Połączenie pozostanie stabilne, ponieważ ząbki klinów uniemożliwiają niekontrolowany ruch. Dodatkowo taras można podnieść, układając na klinach plastikowe klocki, które należą do systemu Knudsen. Dzięki różnym kombinacjom możliwe jest podniesienie poziomu powierzchni tarasu od 5 mm do 30 cm. Do klinów i wsporników ułożonych na betonowym podkładzie wkrętami mocuje się legar – zawsze z dwóch stron. Drewniane podkładki, na których mają być ułożone legary, muszą być z drewna oleistego, na przykład z uciętych kawałków legarów. Jeżeli chcemy je zastosować, trzeba je najpierw przykleić do podkładu, a dopiero potem do nich legary. Wszystkie boki podkładek należy pokryć klejem. Do mocowania tarasowych desek musimy używać specjalnych klejów poliuretanowych i MS polimerów przeznaczonych do stosowania na zewnątrz. Do legarów mocuje się deski tarasowe. Podobnie jak przy budowaniu tarasu na podkładzie z tłucznia takżetym razem możliwe jest zastosowanie jednej z trzech metod – przykręcania śrubami, klejenia albo mocowania blaszkami. Jednak przy wykorzystaniu drewnianych podkładek deski najczęściej są przyklejane.
