Cebulica syberyjska i inne gatunki cebulic - sadzenie, uprawa, pielęgnacja, zastosowanie
Do rodzaju cebulica należy około 50 gatunków. Najpopularniejszą cebulicą uprawianą w ogrodach jest cebulica syberyjska, jednak na uwagę zasługuje też kilka innych gatunków. Poznaj je i dowiedz się więcej o sadzeniu, uprawie, pielęgnacji i zastosowaniu cebulic.
Autor: GettyImages
Cebulice to rosliny kwitnące wiosną
Cebulice (łac. Scilla) kwitną krótko i - jak większość wiosennych kwiatów cebulowych - znikają z rabat pod koniec wiosny, ale wcześniej dają wspaniały, barwny, niezapomniany spektakl. Idealnie nadają się do uprawy pod koronami drzew na półcienistych lub cienistych stanowiskach. Mogą również towarzyszyć krzewom ozdobnym, tworząc wiosną u ich podstawy gęsty, kwitnący dywan. Na rabacie ładnie wyglądają też z innymi wcześnie kwitnącymi roślinami cebulowymi jak śnieżyce, przebiśniegi, narcyzy czy krokusy. Można je także uprawiać w ogródkach skalnych lub w donicach na balkonach i tarasach. Ich kwiaty nadają się też do ciecia i tworzenia małych, wiosennych bukiecików.
Cebulica syberyjska
Cebulica syberyjska (Scilla siberica) to jedna z najwcześniej kwitnących roślin cebulowych. Mimo niewielkich rozmiarów (15-20 cm wysokości), może tworzyć rozległe, niebieskie dywany kwiatowe, stając się jedną z największych atrakcji ogrodu.
Cebulica syberyjska zakwita wczesną wiosną (marzec-kwiecień), rozwijając na szczycie wzniesionej, ciemnej, nagiej łodyżki dość duże, częściowo zwisające główkami do dołu, dzwonkowate, kwiaty o szeroko rozłożonych płatkach. Kwiaty pojawiają się na pędach pojedynczo lub są zebrane po 2-5 w nieduże grona. Zwykle mają intensywną, lazurowoniebieską barwę i wspaniale kontrastują z soczystą zielenią wyrastających z cebuli, wąskich, sztywnych, wzniesionych liści.
Cebulica syberyjska ma kilka interesujących odmian o kwiatach w kolorze białym (np. 'Alba') lub różowym (np. 'Rosea') oraz o gęstszym pokroju i cieniowanych, białoniebieskich kwiatach ('Spring Beauty'). Odmiany rozrastają się jednak słabiej niż gatunek i bywają mniej odporne na mróz.
Czy cebulki kwiatowe posadzone jesienią trzeba okrywać na zimę? >>>
Cebulica syberyjska - wymagania i uprawa
Cebulice syberyjskie nie są zbyt wymagające, dlatego zwykle nie stwarzają problemów w uprawie.
- Stanowisko. Oczekują półcienistego lub nawet cienistego stanowiska uprawy oraz żyznej, próchniczej, przepuszczalnej, lekko wilgotnej gleby. Poradzą sobie wprawdzie też na stanowisku słonecznym, ale tylko wtedy, gdy będą miały zapewnioną dostatecznie wilgotną glebę.
- Mrozoodporność. Rośliny pochodzą ze wschodu Europy, dlatego są dostatecznie mrozoodporne i nie wymagają zimowego okrycia. Jedynie w najchłodniejszych rejonach kraju ich stanowiska można obłożyć przed zimą warstwą torfu.
- Rozmnażanie. Cebulice po kwitnieniu tworzą duże, pękate torebki nasienne, dlatego dają obfity samosiew i szybko się rozrastają. Jedynie w przypadku odmian ozdobnych taka forma rozmnażania nie zawsze się sprawdza, bo potomstwo może nie zachować cech odmianowych rośliny matecznej. W takim przypadku lepszym rozwiązaniem jest nabycie cebulek u producenta i posadzenie ich do gruntu jesienią (we wrześniu-październiku), najlepiej w grupach.
Rośliny pozyskane z nasion kwitną zwykle po 2-4 latach uprawy, natomiast rozmnażane za pomocą cebulek już w następnym roku po posadzeniu. Cebulki do rozmnażania można też pozyskać z roślin uprawianych w ogrodzie, oddzielając od egzemplarza matecznego cebulki potomne przy okazji odmładzania roślin (co 4-5 lat pod koniec lata cebulice należy wykopać i posadzić w nowym miejscu).
Cebulica dwulistna
Należy do nich miedzy innymi cebulica dwulistna (Scilla bifolia), która rożni się od poprzedniego gatunku wyglądem. Ma zazwyczaj dwa liście, jej kwiaty są mniejsze i zebrane po 2-10 na szczycie wzniesionego pędu w luźne grono (wysokości 10-15 cm). Kwiaty mają też węższe i bardziej rozpostarte na boki płatki, zwykle w niebieskim kolorze (odmiana 'Rosea' ma kwiaty różowe).
Cebulica dwulistna ma podobne wymagania do poprzedniego gatunku i także jest dostatecznie mrozoodporna, ale ponieważ pochodzi z trenów górzystych, oczekuje bardziej wapiennego podłoża.
Cebulica Tubergena, cebulica peruwiańska
Ciekawa jest też cebulica Tubergena (Scilla Tubergeniana), która od poprzednich gatunków rożni się szerszymi liśćmi i bladoniebieskimi kwiatami, posiadającymi na każdym płatku ciemniejszą, podłużną pręgę. Roślina nieco wcześniej też zakwita (luty-marzec).
Bardzo oryginalną cebulicą jest też cebulica peruwiańska (Scilla peruviana), która dorasta do 30-40 cm wysokości. Cechuje ją oryginalny, szerokostożkowy, gęsty kwiatostan, założony z kilkudziesięciu niedużych, gwiazdkowatych, zwykle niebieskofiletowych kwiatów. Niestety, w naszych warunkach rzadko jest w stanie przetrwać zimę w gruncie - udaje się to jedynie w najcieplejszych rejonach kraju pod solidnym okryciem w postaci ściółki, dlatego należy ją traktować jako roślinę jednoroczną lub wczesną jesienią wykopać ją z gruntu, umieścić w doniczkach i przechować przez zimę w chłodnym pomieszczeniu (temp. 8-10°C).
Autor: GettyImages
Hiacyncik hiszpański
Do niedawna do rodzaju cebulica zaliczano też ciekawą cebulicę hiszpańską (dzwonkowatą), która dziś znana jest jako hiacyncik hiszpański (Hyacinthoides hispanica) gdyż jej nieduże, niebieskofioletowe, dzwonkowate kwiaty mają mocno zachodzące na siebie, wywinięte na końcach do góry płatki i zwisające główki, przez co bardziej przypominają hiacynty niż cebulice.
Gatunek ma też odmiany kwitnące na biało i różowo. Rośliny są dostatecznie mrozoodporne i mają zbliżone do cebulic wymagania uprawowe, ale w przeciwieństwie do nich kwitną później (maj-czerwiec) i wymagają bardziej słonecznych stanowisk. Są też dość wysokie bo dorastają do 30-40 cm wysokości.
