Kwiaty na koniec lata. Jakie kwiaty kwitną późnym latem?

Pod koniec lata niektóre kwiaty są jeszcze w pełni rozkwitu. Pod koniec lata w ogrodach kwitną między innymi astry, wrzosy, hortensje, zimowity, zawilce i słoneczniczki. Jakie kwiaty królują w ogrodzie, gdy lato się kończy?

Wraz z końcem lata zakwitają przede wszystkim byliny, a także ketmie i wrzosy. Kwiaty rozwijają się jeszcze jesienią, szczególnie długo, jeśli jest ona ciepła i pogodna. Niektóre gatunki kwitną nawet po pierwszych przymrozkach, np. wrzosy i chryzantemy, czyli złocienie ogrodowe.

Kwiaty na koniec lata

• Hortensja bukietowa (Hydrangea paniculata) osiąga około 2 m wysokości i jest rozłożystym krzewem. Nie ma dużych wymagań, choć najlepiej rośnie w lekkiej, próchnicznej glebie i w słonecznym lub lekko ocienionym miejscu. Bardzo duże kwiaty dorastające do 30 cm długości rozwijają się w lipcu. Początkowo są zielonkawe, w miarę upływu czasu stają się kremowe, a pod koniec lata różowieją i z czasem zasychają, pozostając na roślinie przez zimę.

• Słoneczniczek szorstki (Heliopsis helianthoides) jest byliną wysokości 80-150 cm. Złote kwiaty (oprócz pojedynczych uprawiane są też odmiany o kwiatach półpełnych i pełnych) nieprzerwanie rozwijają się czasami już od czerwca aż do przymrozków. Kwitnie bardzo obficie. Lubi słońce i żyzną ziemię, ale dobrze rośnie nawet w przeciętnej glebie, pod warunkiem że nie jest zbyt sucha. Łatwo się rozsiewa i rozrasta, tworząc gęste kępy.

Zobacz galerię 11 zdjęć

Autor: GettyImages

Aster nowoangielski

• Wiciokrzewy (Lonicera) to wieloletnie pnącza osiągające 3-6 m wysokości. Rosną szybko, a zakwita w 2.-4. roku po posadzeniu. Kwitną od maja do października. Mogą mieć białe, żółte, szkarłatne lub fioletowe kwiaty, u niektórych odmian także pachnące. Rosną w słońcu i półcieniu, na większości gleb, z wyjątkiem tych bardzo ubogich. Wiciokrzewy lubią intensywne podlewanie i nawożenie.

• Budleja Dawida (Buddleja davidii) dorasta do 2 m, tworzy rozłożystą koronę z przewieszającymi się gałęziami. Ponieważ wabi motyle, zwana jest motylim krzewem. Od lipca do października na końcach pędów rozwijają się gęste kwiatostany złożone z bardzo drobnych kwiatów. Są one różowe, fioletowe lub białe. Najlepiej rośnie w słońcu, w żyznej i przepuszczalnej glebie. Jest odporna na suszę. Powinna być co roku przycinana – wtedy ma ładniejszy pokrój i obficiej kwitnie.

• Wrzos pospolity (Calluna vulgaris) dorasta do 20-50 cm. Kwiaty (fioletowe, różowe, amarantowe, czerwone lub białe) rozwijają się we wrześniu i w październiku, ale u odmian wrzosów pączkowych zdobią rośliny do końca listopada, a nawet w grudniu. Dobrze rośnie w słonecznych miejscach, w lekkiej, próchnicznej i kwaśnej glebie (pH 3,5-5). W bezśnieżne zimy może przemarzać, dlatego warto zabezpieczyć rośliny, np. świerkowymi gałęziami.

• Zimowit jesienny (Colchicum autumnale) - najczęściej uprawiane są zimowity jesienne i mieszańce ogrodowe o dużych i efektownych kwiatach. Wyrastają one we wrześniu wprost z ziemi, bo liście, które rozwijają się wiosną, już w czerwcu zasychają i znikają z powierzchni ogrodu. Mogą rosnąć w słońcu i półcieniu, w żyznej, próchnicznej i niezbyt suchej glebie. Bulwy należy sadzić w drugiej połowie lipca.

• Ketmia syryjska (Hibiscus syriacus) - krzew 1,5-2 m wysokości o zwartej koronie i sztywnych wzniesionych pędach. Kwiaty przypominające malwy rozwijają się w sierpniu i we wrześniu. Mogą być różowofioletowe lub białe, a u odmian także niebieskie, czerwone i fioletowe. Najlepiej rośnie w próchnicznej ziemi, w zacisznym, słonecznym lub półcienistym miejscu. Nie wszystkie odmiany są równie odporne na mróz – niektóre nie nadają się do uprawy w naszym klimacie.

• Zawilec japoński (Anemone hupehensis) - bylina 60-120 cm wysokości. Jasnoróżowe kwiaty (u odmian ogrodowych także białe, ciemnoróżowe lub amarantowe) rozwijają się od sierpnia aż do pierwszych mrozów. Lubi żyzną, próchniczną, przepuszczalną i wilgotną glebę oraz ocienione miejsca. Źle rośnie w pełnym słońcu. W mroźne i bezśnieżne zimy może przemarzać, dlatego rośliny należy okryć grubą warstwą suchych liści.

• Aster krzaczasty, aster nowoangielski i aster nowobelgijski (Aster dumosus, Aster novae-angliae i Aster novi-belgii) znane są pod wspólną nazwą marcinków. Astry krzaczaste osiągają wysokość 30-50 cm, nowobelgijskie 80-120 cm, a nowoangielskie nawet 150 cm. Kwiaty są fioletowe, różowe, niebieskie lub białe. Rozwijają się od sierpnia do końca października. Powinny rosnąć w słonecznych miejscach, w próchnicznej, żyznej i dość wilgotnej glebie. Posadzone w miejscach suchych częściej chorują na mączniaka.

Elżbieta Borkowska-Gorączko