Pomysły na ścieżki ogrodowe - bruk drewniany i ścieżki żwirowe
Drewno i żwir to materiały, które znajdziemy w każdym ogrodzie. Naturalna jest więc myśl, że ścieżki ogrodowe powinny być z nich budowane. Bruk drewniany i ścieżki żwirowe doskonale sprawdzą się zarówno w uporządkowanym, jak i "dzikim" ogrodzie.
Ścieżki ogrodowe z bruku drewnianego
Ścieżki z drewna ładnie wyglądają w ogrodach wiejskich i nawiązujących stylem do natury. Ich wadą jest mniejsza trwałość niż ścieżek wykonanych z innych materiałów. Można ją zwiększyć przez solidną impregnację drewna i położenie pod nawierzchnią drenażu z tłucznia (grubości 20-30 cm).
Najdłużej wytrzymują ścieżki z dębiny (w sprzyjających warunkach nawet bez impregnacji mogą służyć przez kilkadziesiąt lat). Znacznie krócej – świerkowe i sosnowe (niezabezpieczone niszczeją już po kilku latach).
Upływ czasu lepiej znoszą nawierzchnie na przepuszczalnym gruncie, w słonecznym, łatwo przesychającym miejscu. W cieniu drewno chłonie i zatrzymuje wilgoć, czego skutkiem jest korozja biologiczna, nie wolno też zapominać, że mokre drewno jest śliskie.
Stosowany jest bruk drewniany, czyli pocięte, okorowane i zaimpregnowane fragmenty pni oraz konarów o średnicy 10-30 cm i wysokości 15-25 cm. Nie należy ich układać na styk. Nawet zakonserwowane drewno pracuje – pod wpływem wilgoci zmienia swoją objętość – więc jeżeli elementy będą ułożone ciasno, łatwo o wypaczenia. Ogrodowe ścieżki są też budowane z podestów drewnianych z desek zamocowanych na krawędziakach, które układa się na warstwie tłucznia.
Autor: Wiktor Greg
Bruk drewniany najlepiej pasuje do domów za miastem. Dobrze zaimpregnowany przetrwa długie lata
Ścieżki żwirowe - łatwo zrobić je samemu
Nawierzchnie żwirowe dobrze komponują się z roślinami. Skromne i bezpretensjonalne – nie przyciągają uwagi, ale podkreślają walory otoczenia. Buduje się je z kruszyw wielkości 5-25 mm o ostrych krawędziach (na przykład klińca albo grysu), ponieważ dobrze się klinują. Nie nadaje się natomiast żwir rzeczny, który ma zaokrąglone powierzchnie, co sprawia, że jego ziarna łatwo się przemieszczają i nawierzchnia żwirowa nie jest stabilna. Niewskazane są też kruszywa z miękkich skał – wapienia lub dolomitu. Pod wpływem deszczu oraz mrozu szybko niszczeją, lasują się i tworzą zbitą warstwę.
Sprawdź też:
Ścieżki żwirowe łatwo można zrobić samemu. Jeżeli grunt jest przepuszczalny i piaszczysty, wystarczy wyciąć koryto ścieżki głębokości 10 cm (pamiętając o spadku poprzecznym 0,5-3%), osadzić listwę brzegową, rozłożyć kruszywo i dokładnie je ubić – od tego zależy trwałość nawierzchni. Jeśli grunt jest nieprzepuszczalny, należy położyć dodatkową warstwę drenażu grubości 10-15 cm z kruszywa frakcji 30-40 mm. Na dnie wykopu warto położyć włókninę, która zapobiegnie przerastaniu nawierzchni chwastami.
