Ścieżki żwirowe w ogrodzie - jak zbudować i pielęgnować ogrodową żwirową ścieżkę
Ścieżki żwirowe cieszą się niesłabnącą popularnością, gdyż dają atrakcyjny efekt wizualny kontrastując z otaczającą je zielenią trawników czy roślin ozdobnych. Zbudowanie żwirowej ścieżki nie jest szczególnie trudne ani drogie, ale duże znaczenie ma dobór odpowiednich materiałów.
Ścieżki żwirowe mają wiele zalet: wyglądają niesztampowo, rozjaśniają ogród i kontrastują z elementami żywymi a także drewnem, mimo „ciężkiego” materiału nie zwiększają toporności ogrodu, są łatwe do zbudowania i praktyczne. Wykorzystuje się je zazwyczaj do budowy ciągów komunikacyjnych po których porusza się pieszo (ewentualnie z ogrodowym sprzętem), chociaż nadają się także pod pojazdy (wtedy muszą mieć grubszą podbudowę). Mogą być jednorodne lub łączy się je z kamieniem naturalnym. Z reguły są obrzeżone (tutaj wybór materiałów jest szeroki – od kamienia po cegły i kostki brukowe). Aby były w pełni funkcjonalne, ważny jest optymalny dobór kruszywa.
Jakiego żwiru użyć na ścieżkę żwirową?
Do budowy ścieżek żwirowych powinno się wybierać kruszywo o ostrych, nieregularnych krawędziach. Wtedy będzie dobrze klinować się zapewniając większą stabilność i ograniczając straty materiału w czasie użytkowania. Jednocześnie dzięki temu ścieżka nie będzie „ruchliwa”. Dlatego należy unikać zaokrąglonego żwiru rzecznego. Odpowiedni jest grys, kliniec i tłuczeń, okrągły żwir może posłużyć do tworzenia wąskich, ozdobnych opasek (np. wokół domu). Wybierane budulce mają jasną barwę – białą lub szarą lub marmurkową. Rzadziej używa się czarnego grysu bazaltowego. Ze żwiru najczęściej wykorzystuje się frakcje 4-8, 8-16 oraz 16-32 mm, ziarnka grysu mogą mieć wielkość 1 do 31,5 mm.
Polecany artykuł:
Żwirowe ścieżki - najważniejsze parametry ogrodowych ścieżek ze żwiru
Pierwszym działaniem jest wyznaczenie granic żwirowej ścieżki. Kształt to sprawa indywidualna, warto jednak zwrócić uwagę, że po zaokrąglonych ścieżkach automatycznie zwalniamy (i ogólnie wyglądają naturalniej). To trik często wykorzystywany w mini ogrodach. Kanciaste, proste ścieżki lepiej pasują do dużych ogrodów. Obecnie są mniej popularne. Z reguły ścieżki prowadzące od furtki do domu mają szerokość 120-150 cm. Nawierzchnie w mniej uczęszczanych miejscach są węższe, wystarczy 80 cm szerokości. Standardowa szerokość podjazdu dla samochodu osobowego wynosi 300 cm.
Oryginalne pomysły na ścieżki w ogrodzie. Jak zaplanować wygodne ścieżki ogrodowe>>
Polecany artykuł:
Autor: GettyImages
Ściezki ze żwiru zazwyczaj są obrzeżone
Jak zbudować żwirową ścieżkę?
Prostą ścieżkę żwirową dla „ruchu pieszego” można zbudować z trzech warstw. Pierwsza to warstwa drenująca działająca stabilizująco a jednocześnie ograniczająca zaleganie wody po deszczu. Powinna mieć minimum 7-10 cm grubości. Warto używać tłucznia o dużym przekroju ziaren (3-4 cm). Na nią układa się warstwę membranową, która przepuszcza wodę. To najczęściej agrowłóknina, która przy okazji ogranicza w pewnym stopniu rozrost chwastów. Na nią wysypuje się kilkucentymetrową warstwę właściwego materiału nawierzchniowego, np. zagęszczonego grysu. Im grunt jest bardziej nieprzemakalny, tym warstwy powinny być grubsze (lub jest ich więcej).
Autor: GettyImages
Budowa ścieżki żwirowej krok po kroku
1. Wyznaczenie granic ścieżki, np. przez wykopanie rowków lub podwiązanie palików ze sznurkami.
2. Wykopki (to warstwa żyznej ziemi - teoretycznie, którą można wykorzystać w innych miejscach w ogrodzie). Wykop należy zrobić tak, aby profil poprzeczny był wypukły. Ograniczy to tworzenie kolein. Dno należy ubić (np. zagęszczarką). Na tym etapie trzeba zainstalować krawężniki (jeśli takowe będą używane).
3. Usypanie najgłębszej warstwy tłucznia. Ponownie ubija się ją za pomocą zagęszczarki wibracyjnej.
4. Wycięcie i położenie agrowłókniny (powinna osłaniać także boki).
5. Wysypanie warstwy właściwej, np. z kruszywa i utwardzenie nawierzchni. Warto przy tym zaprojektować spadek w dwie strony (jakieś 2 cm na 100 cm szer. ścieżki). To będzie dodatkowe zabezpieczanie przed nasiąkaniem i zaleganiem wody po deszczu.
Ścieżka ze żwiru - zabiegi konserwacyjne
Żwirowe ścieżki ze żwiru, grysu czy tłucznia nie są w pełni nieruchome i stałe. Po pewnym czasie na wskutek użytkowania dochodzi do ubytków materiału. Dlatego co pewien czas należy dosypywać cienkie warstwy (w miarę możliwości należy je ubijać). Ponadto trzeba regularnie zmagać się z chwastami. Po pewnym czasie będzie ich więcej, bo środowisko życia poprawia się. Chodzenie po ogrodzie (zwłaszcza po deszczu) sprawia, że na ścieżkach zalega coraz więcej podłoża. Chwasty można wyrywać ręcznie lub z życiem herbicydów. Ich wzrost można ograniczyć przez...wysypywanie sody. Ścieżkę czyści się z odpadów (np. spadających liści) z użyciem dmuchawy lub miotły. Odkurzacz ogrodowy jest niewskazany, gdyż będzie pochłaniał także żwir.
