Wykonanie ogrzewania podłogowego: jak poprawnie układać rury, wykonanie wylewki, odpowietrzanie
Poprawne ułożenie rur ogrzewania podłogowego i odpowiednie wykonanie wylewki - to tylko niektóre elementy, na które musisz zwrócić uwagę podczas montażu podłogówki. Przeczytaj, jak powinien wyglądać poprawny montaż tej instalacji.
Sposoby układania ogrzewania podłogowego
Ogrzewanie podłogowe tworzą pętle z pojedynczych odcinków rur – ze względu na ryzyko rozszczelnienia połączeń nie łączy się ich w podłodze. Pętla nie powinna być dłuższa niż 150 m, żeby nie stwarzała zbyt dużego oporu hydraulicznego. Ze względu na to, że temperatura wody obniża się wraz z odległością od źródła ciepła, rury należy prowadzić w określony sposób – tworząc spirale, w których w kolejnych rzędach znajduje się na przemian odcinek zasilający i powrotny.
Możliwe jest też ułożenie rur w meandry (wężownice). Jest to trochę prostsze, ale wtedy podłoga nie rozgrzewa się równomiernie – im dalej, patrząc w kierunku przepływu wody, tym jest chłodniejsza. Rury podłącza się do rozdzielaczy – belek z przyłączami, do których mocuje się złączki odpowiednie do wybranego systemu łączenia rur. Liczba przyłączy musi odpowiadać liczbie pętli ogrzewania.
Przeczytaj również:
Rozdzielacze instaluje się zawsze w parach – zasilający i powrotny. Pierwszym woda dopływa z kotłowni, drugim – jest do niej odprowadzana po przepłynięciu przez rurę. Mocuje się je do ściany w centralnej części domu – na ogół wystarczy jedna para rozdzielaczy na każdej kondygnacji. Do ich zabudowania służą specjalne szafki, które najlepiej umieścić w przygotowanych wcześniej wnękach w ścianach.
Odpowietrzanie podłogówki podczas napełniania wodą
Podczas napełniania instalacji trzeba ją odpowietrzać, dlatego do rozdzielaczy podłącza się odpowietrzniki. Żeby ten proces przebiegał prawidłowo, rozdzielacze powinny się znajdować 40-50 cm nad poziomem podłogi. Układanie każdej rury zaczyna się od zamocowania jednego jej końca do rozdzielacza zasilającego. Następnie prowadzi się ją zgodnie z projektem, stopniowo rozwijając z rolki i od razu mocując do podłoża przeznaczonymi do tego uchwytami z zachowaniem ustalonych odstępów między sąsiednimi odcinkami. Zależą one od średnicy rury, temperatury, która ma być utrzymywana w pomieszczeniu, strat ciepła, temperatury zasilania i powrotu w instalacji grzewczej oraz rodzaju posadzki (płytki ceramiczne, drewno, wykładzina dywanowa). Odstępy wynoszą zwykle 15-25 cm, nie stosuje się większych niż 30 cm.
Układanie podłogówki w strefach brzegowych
W strefach brzegowych (w pasie szerokości 1 m przy ścianach zewnętrznych z oknami i drzwiami) zmniejsza się je do 10 cm, żeby w tych miejscach podłoga miała nieco wyższą temperaturę. Rury nie można zbyt mocno wyginać. Trzeba sprawdzić, jaki minimalny promień gięcia dopuszcza producent. Na ogół odpowiada on pięciokrotności średnicy rury (8 cm dla rury o średnicy 16 mm). Po ułożeniu całej pętli rurę doprowadza się do rozdzielacza powrotnego, ucina i podłącza do niego odpowiednią złączką.
Napełnianie podłogówki wodą a wykonanie wylewki
Gdy rury są już ułożone, zamocowane i podłączone do rozdzielaczy, napełnia się je wodą, odpowietrza i przeprowadza próbę szczelności instalacji, wytwarzając w niej na 24 godziny ciśnienie 0,6 MPa. Gdy ma się pewność, że instalacja jest szczelna, można rozpocząć układanie podkładu podłogowego. Rury powinny pozostać napełnione wodą pod ciśnieniem 0,2-0,3 MPa do czasu związania betonu.
Płytę podłogową najczęściej wykonuje się z mieszanki cementu, piasku i wody, ale gdy układa się ogrzewanie podłogowe, trzeba do niej dodać plastyfikator zwiększający wytrzymałość, poprawiający plastyczność, zmniejszający skurcz podczas wiązania, nasiąkliwość i porowatość zaprawy. Plastyfikator sprawia, że przylega ona do rur, co jest warunkiem dobrego przewodzenia ciepła. Stosując plastyfikator, należy się stosować do zaleceń jego producenta dotyczących proporcji składników mieszaniny tworzącej zaprawę. Trzeba mieć na uwadze, że wytrzymałość płyty podłogowej na ściskanie powinna wynosić co najmniej 12 MPa, a na rozciąganie 3 MPa.
Wykonanie podłogówki w metodzie suchej
Zamiast robić wylewkę, można zastosować tak zwany suchy jastrych z zastępujący ją płytami gipsowo - włóknowymi. Wówczas trzeba użyć specjalnych płyt systemowych do wykonania izolacji cieplnej – z wypustkami, między którymi umieszcza się rury. Następnie przykrywa się je stalowymi płytami równomiernie rozprowadzającymi ciepło. Są też systemy z płytami aluminiowymi z wgłębieniami na rury i dopasowanymi do nich płytami izolacyjnymi. Wtedy rury układa się na wierzchu metalowych płyt.
Zagłębione w izolacji rury przykrywa się płytami suchego jastrychu (w pomieszczeniach mokrych na folii polietylenowej), a na nich można już zrobić posadzkę. Zaletą metody suchej jest nie tylko szybkość wykonania, ale przede wszystkim niewielki ciężar, dzięki czemu można ją stosować na stropach, które nie były przewidziane pod ogrzewanie podłogowe. Mimo zalet nie jest tak popularna jak mokra, bo jest od niej znacznie droższa – koszt tego systemu jest co najmniej dwa razy wyższy.
Obecnie podkłady podłogowe przygotowuje się najczęściej z gotowych mieszanek cementowych zawierających dodatki plastyfikujące i przyspieszające wiązanie, z domieszką włókien szklanych i polipropylenowych zapobiegających pękaniu płyty, czyli zastępujących zbrojenie przeciwskurczowe. Ich zaletą są precyzyjnie dobrane proporcje składników i dokładne wymieszanie. Wybierając gotową mieszankę, należy sprawdzić, czy jest zalecana do podłóg ogrzewanych, jakiej grubości podkład można z niej zrobić (jaka powinna być grubość warstwy nad rurami grzewczymi) i jakie mogą być maksymalne wymiary płyty grzewczej.
Jakie podkłady można wykorzystać do podłogówki
Oprócz podkładów cementowych do ogrzewania podłogowego nadają się też anhydrytowe, które można stosować jedynie w pomieszczeniach suchych. Nie można ich układać w miejscach, w których na podłogę może się wylewać woda, chyba że zostaną zabezpieczone tak zwaną folią w płynie. Są lżejsze od cementowych, szybciej się rozgrzewają, są elastyczne, więc nie pękają i nie kruszą się pod wpływem zmian temperatury. Nie trzeba ich zbroić. Łatwo się je układa, bo są płynne i mają właściwości samopoziomujące. Tworzą równą, gładką powierzchnię. Układając podkład, należy bardzo uważać, żeby nie zniszczyć rur (nie wolno używać nakładek z kolcami na buty) i nie uszkodzić ich mocowania, oraz dbać o to, żeby zaprawa nie dostała się za taśmę dylatacyjną.
Warto w tym czasie kontrolować ciśnienie w rurach – jego spadek może świadczyć o uszkodzeniu rury. Rozruchu instalacji można dokonać dopiero po zakończeniu okresu dojrzewania podkładu cementowego – po 28 dniach (chyba że producent gotowej mieszanki dopuszcza krótszy okres), a anhydrytowego po siedmiu dniach.
Rozruch polega na wygrzewaniu płyty, czyli stopniowym zwiększaniu temperatury wody zasilającej instalację. Zaczyna się od 25 stopni C, utrzymuje tę temperaturę przez trzy doby, a następnie zwiększa się ją co 24 godziny o 5 stopni C aż do osiągnięcia temperatury maksymalnej. W tym czasie pomieszczenia nie powinny być wietrzone. Dopiero po okresie wygrzewania można zacząć układać na podłodze warstwę wykończeniową.
