Rury wodociągowe: materiały i średnice rur do instalacji wodnej

Materiały i średnice rur wodociągowych dobiera projektant instalacji. On także ustala ich prawidłowy, zgodny z zasadami przebieg oraz proponuje rozmieszczenie urządzeń sanitarnych w taki sposób, aby korzystanie z nich było wygodne.

Z jakich rur przyłącze wodne

Przyłącze wodne robi się z rur polietylenowych lub trójwarstwowych z PE o średnicy 32, 40 lub 50 mm, giętych, łączonych przez zgrzewanie albo kształtkami samozaciskowymi z uszczelkami.

Nie należy łączyć różnych materiałów w jednym przyłączu. Średnice dobiera się do wielkości zapotrzebowania na wodę, czyli jej planowanego zużycia (zwykle 150-200 l/dobę na mieszkańca gospodarstwa domowego).

Przewód przyłącza układa się z co najmniej dwuprocentowym spadkiem w kierunku wodociągu i łączy z nim opaską z gwintowanymi końcówkami, kształtką przyłączeniową i tak zwaną nawiertką. Połączenie może też zostać wykonane klasycznie, przez trójnik wstawiony w przewodzie sieciowym.

Rurę przyłącza układa się w wykopie, co najmniej 40 cm poniżej strefy przemarzania (1,2-1,8 m pod poziomem gruntu). Poprowadzona płycej musi być zaizolowana albo wyposażona w kabel grzejny, aby w razie silnych i długotrwałych mrozów nie doszło do zamarznięcia wody.

Jeśli rura jest trójwarstwowa, może leżeć bezpośrednio w gruncie, jeżeli polietylenowa, trzeba wokół niej zrobić obsypkę z piasku. Trasa przyłącza musi zostać oznaczona taśmę lokalizacyjną ułożoną nad przewodem, na głębokości około 30 cm.

Wodomierz umieszcza się na przewodzie, zwykle na wysokości 60-80 cm nad posadzką, w piwnicy lub na parterze, w pomieszczeniu zabezpieczonym przed zalaniem i zamarzaniem. Jeśli nie ma tam miejsca, można umieścić go w betonowej studzience z włazem i pokrywą, zakopanej w gruncie na terenie posesji.

Rury do instalacji wodnej wewnętrznej

Najwygodniej jest zrobić ją z lekkich, odpornych na korozję, trwałych i stosunkowo łatwych do zmontowania rur z tworzywa. Dobre są też gładkie wewnątrz (nie zarastają kamieniem) i bakteriostatyczne rury miedziane, ale są droższe i ich montaż wymaga od wykonawcy większych umiejętności.

Na instalację wody zimnej wystarczą rury z najprostszych odmian polichlorku winylu, polietylenu, polibutylenu i polipropylenu. Do transportowania ciepłej wody bardziej odpowiednie są rury z polietylenu usieciowanego albo wielowarstwowe, ponieważ są odporne na wysoką temperaturę i ciśnienie.

W zależności od sposobu rozprowadzenia instalacji należy używać rur miękkich ze zwoju albo rur sztywnych, sprzedawanych w postaci prostych odcinków o określonej długości.

Przeczytaj też:

Instalacja wodna w domu – sposób prowadzenia rur, sprawdzanie sprawności >>>

Rury miękkie łączy się tylko przy rozdzielaczach i punktach poboru, do zmontowania instalacji ze sztywnych potrzebne są kształtki. W zależności od wybranego systemu (producenta) łączy się je z rurami klejem, zgrzewa, skręca albo zaprasowuje lub zaciska specjalistycznymi narzędziami.

System rur i kształtek użytych do budowy instalacji musi mieć znak CE oraz atest Państwowego Zakładu Higieny wydawany produktom nadającym się do kontaktu z wodą pitną.

Przeczytaj też:

Jak i gdzie wykonać badanie wody? Zanieczyszczenia, które szkodzą zdrowiu >>>

W jednej instalacji nie powinno się łączyć różnych materiałów, a najlepiej w całości zmontować ją z rur i kształtek jednego systemu (producenta). Jedynie półmetrowy odcinek instalacji bezpośrednio za urządzeniem podgrzewającym wodę powinien być - ze względu na kontakt z wysoką temperaturą - stalowy lub miedziany.

Średnice rur podane w projekcie (zwykle od 15 do 32 mm) dotyczą zaproponowanego przez projektanta materiału. Jeśli chce się użyć rur z innego materiału (mogą mieć inne wymiary), należy przeliczyć średnice na równoważne, po to by mimo zmiany średnicy zewnętrznej wewnętrzna pozostała taka sama.

Instalacja wewnętrzna zaczyna się za zaworem głównym zainstalowanym zaraz za wodomierzem. Na początku musi mieć zawór antyskażeniowy zapobiegający przepływom wstecznym. Warto też zamontować filtr mechaniczny siatkowy (osadnikowy).Dalej przewód z wodą zimną prowadzi się do wszystkich punktów poboru, a gdy ciepła woda ma być podgrzewana centralnie dla całej instalacji, także do źródła ciepła.

Przewód z wodą podgrzaną prowadzi się wtedy do wszystkich baterii równolegle do przewodu z wodą zimną. Często najbardziej oddalony od źródła ciepła punkt czerpalny dodatkowo łączy się ze źródłem ciepła przewodem cyrkulacyjnym, dzięki któremu woda może krążyć w instalacji. Cyrkulacja jest potrzebna zwłaszcza w rozległych instalacjach.

Przewód z ciepłą wodą należy układać powyżej tego z zimną, a oba poniżej rur gazowych i kabli elektrycznych.

Instalację wodną rozprowadza się systemem trójnikowym lub z rozdzielaczami. W systemie trójnikowym od pionu prowadzi się przewód poziomy, a od trójników zamontowanych na tym przewodzie, pionowo, podejścia do poszczególnych punktów poboru. Rury układa się w bruzdach ściennych, a następnie zakrywa tynkiem.

W układzie z rozdzielaczami przewód główny od wodomierza doprowadza się do rozdzielacza, a od niego układa się osobne przewody do poszczególnych punktów poboru. Zwykle na kondygnacji jest jeden rozdzielacz.

Rury, przeważnie giętkie, ze zwoju, układa się w warstwie wylewki w podłodze. Odcinek instalacji między rozdzielaczem a punktem poboru jest zrobiony z jednego kawałka rury. Na całej długości dobrze jest osłonić je peszlem, a w miejscach przejść przez otwory w ścianach i stropach - tulejami ochronnymi.