Murowanie ścian z bloczków silikatowych. Wskazówki dotyczące budowy ścian z silikatów
Ściany wewnętrzne, zewnętrzne i kolankowe z bloczków silikatowych są mocne, dzięki czemu rzadko wymagają żelbetowych wzmocnień, a na ich równej powierzchni łatwo umocować ocieplenie. Zobacz, na co trzeba zwrócić uwagę, przy murowaniu ścian z silikatów?
Autor: Jolanta Pietrucha
Żelbetowe słupki stanowiące usztywnienie ścianki kolankowej muszą być zbrojone prętami, które wypuszcza się z wieńca stropu na dole i kotwi w wieńcu górnym
Ściany zewnętrzne
Najczęściej stawia się z drążonych bloczków szerokości 24 cm. Taka grubość pozwala bezpiecznie ryć bruzdy pod instalacje, łatwo też zmieścić na niej zbrojenie wieńca czy nadproży okiennych. Z zewnątrz ściany koniecznie trzeba docieplić.
Ściany wewnętrzne
Muszą być przewiązane z zewnętrznymi, żeby całość tworzyła zwarty szkielet. W miejscach łączeń zaleca się stosować tradycyjne wiązania murarskie, a spoiny dodatkowo wzmacniać metalowymi kotwami. Niekiedy za zgodą projektanta dopuszcza się dostawianie w narożniku elementów na styk i łączenie ścian wyłącznie za pomocą kotew. Nie wolno jednak robić tego w ścianach fundamentowych i piwnicznych – tam bloczki poszczególnych warstw muszą być przewiązane.
Ścianki kolankowe
Mają bardzo trudne zadanie, bo są bezpośrednią podporą dla więźby dachowej. W typowych konstrukcjach murłata, na której opierają się krokwie, skutecznie rozkłada obciążenia, kierując je pionowo w dół. Ścianek z silikatów nie trzeba wtedy wzmacniać. Jeśli jednak krokwie nie są stabilnie spięte jętkami lub kleszczami albo więźba jest bardzo duża, to poziome składowe obciążeń przeważają nad pionowymi i ścianki są rozpychane. Do ich ustabilizowania potrzebny jest ruszt ze zbrojonych betonowych słupków i wieńca.
Nadproża w ścianach z silikatów
Każde przerwanie ciągłości ściany zmienia w niej rozkład naprężeń. Koncentrują się one w narożnikach otworu, powodując rozciąganie strefy nad- i podokiennej. Aby ściana w tych miejscach nie pękała, należy ją wzmocnić zbrojeniem. Nadproże najczęściej wykonuje się z żelbetu. Zbrojenie składa się w nich z przynajmniej czterech prętów – po jednym w każdym narożniku. Zazwyczaj w dolnej części – tej rozciąganej – umieszcza się trzy lub cztery pręty. Niekiedy nadproże łączy się bezpośrednio z wieńcem, wtedy pręty muszą być odpowiednio ze sobą powiązane. W otworach o rozpiętości do 2,5 m można wykorzystać kształtki U, układając z nich korytko, w którym umieszcza się zbrojenie i beton.
Strefa podokienna
To miejsce, w którym pęknięcia pojawiają się najszybciej. Jest to spowodowane koncentracją naprężeń rozciągających. Zjawisko to najsilniej występuje w ścianach murowanych na cienkie spoiny, które mają słabszą wytrzymałość niż bloczki. Aby temu zapobiec, ścianę pod oknem trzeba zbroić. Większość producentów oferuje specjalne stalowe kratowniczki, ale można też użyć tradycyjnych prętów o średnicy 6 mm, umieszczając po dwa w każdej spoinie poziomej.
WIDEO: Jak murować ścianki działowe, szczytowe i kolanowe
Montaż ościeżnic
Ościeża są bezpośrednim podłożem dla kotew lub dybli trzymających ramy okienne. Muszą być stabilne i równe. Mur przy otworach ma w co drugiej warstwie bloczek niepełnej długości – wynika to z układu wiązania elementów. Najlepiej, jeśli jest to bloczek połówkowy, bo element docinany często ma na powierzchni uchwyty montażowe albo jest wyprofilowany we wpust i wypust. Aby użycie gotowych bloczków silikatowych połówkowych było możliwe, wymiary ściany należy zaprojektować tak, aby odpowiadały ich modułowi.
Jakiej zaprawy użyć do bloczków silikatowych?
Bloczki silikatowe można murować na dwa sposoby – wypełniając zaprawą wszystkie spoiny albo tylko poziome. Sposób murowania ścian jest określony w oznaczeniach bloczków. Te z symbolem A lub B, mające wszystkie powierzchnie gładkie i nieszlifowane, łączy się na pełne spoiny poziome i pionowe. Pozostałe, oznaczone symbolami C, E lub F, to bloczki szlifowane albo z wpustem i wypustem, które muruje się tylko na spoiny poziome, a w pionie dostawia się je do siebie wyprofilowanymi powierzchniami. Wszystkie rodzaje bloczków można łączyć na spoiny grube (8-15 mm) lub cienkie (0,5-3 mm).
- Z zaprawy cementowo-wapiennej robi się grube spoiny. Dobrze, jeśli ma ona wytrzymałość zbliżoną do klasy elementów, bo to ogranicza ryzyko późniejszego pękania spoin. Wapno zapewnia zaprawie elastyczność, ułatwiając murowanie i zapobiegając późniejszym pęknięciom.
- Z zaprawy klejowej robi sie cienkie spoiny. Na krótkich odcinkach można ją nakładać specjalną kielnią, na dłuższych powinno się stosować dozownik. Zaprawy nie należy rozkładać na odcinku dłuższym niż 4 m (a w gorące lub wietrzne dni nawet 2 m), bo szybko wysycha. Używanie zapraw klejowych jest wygodne, bo mur pozostaje gładki i czysty, łatwo też zachować poziom każdej warstwy.
Trzeba jednak pamiętać, że ściany fundamentowe i piwnic oraz przegrody o podwyższonej izolacyjności akustycznej zawsze powinno się murować przy użyciu zaprawy cementowo-wapiennej, wypełniając nią wszystkie spoiny poziome i pionowe.
Uwaga na wysokość
Podczas budowy ścian nie wolno zmieniać na własną rękę sposobu murowania, bo ściany wymurowane na grube i cienkie spoiny różnią się wysokością. Kilkanaście warstw bloczków, w których na każdej spoina jest o 1 cm cieńsza, to w efekcie o kilkanaście centymetrów niższa ściana. Różnicę trzeba zniwelować bloczkami wyrównawczymi, inaczej obniży się poziom stropu, kalenicy czy wysokość całkowita schodów, a to niedopuszczalne. Ściana z pełnymi grubymi spoinami jest też cięższa niż ta z cienkimi spoinami poziomymi i musi to być uwzględnione w projekcie.
