Jak montować okna pionowe? Sprawdź, na czym polega prawidłowy montaż okien pionowych
Technika montażu okien i wykorzystane do tego materiały muszą odpowiadać standardowi termicznemu stolarki. Bez tego nawet najcieplejsze okna nie zagwarantują skutecznej termoizolacji. Jak montować okna pionowe?
Spis treści
- Jak montować okna pionowe?
- Czym przymocować okno pionowe?
- Montaż okna w warstwie ocieplenia
- Uszczelnienie w ciepłym montażu
- Wielofunkcyjne folie i taśmy uszczelniające
Jak montować okna pionowe?
Najprostsze technicznie jest zamontowanie okien w konstrukcyjnej warstwie ściany zewnętrznej. Umieszcza się je na krawędzi muru, na granicy z ociepleniem, i mocuje do niego za pomocą kotew montażowych (bardziej popularnych) lub dybli. W ten sposób można montować okna w ścianach dwuwarstwowych. Termoizolacja układana na zewnętrznej stronie ściany dochodzi wówczas do ramy okiennej. Osłania styk okna z murem i tworzy zwykle niewielki węgarek na ościeżnicy. Łączniki muszą być rozmieszczone na całym obwodzie okna, a ich rozstaw nie może przekraczać 70 cm. Maksymalna odległość od narożników i od krawędzi słupka lub ślemienia to 15 cm.
Jednak montując okna o wysokiej izolacyjności termicznej w przegrodach o bardzo niskim współczynniku przewodzenia ciepła, a więc z grubą warstwą termoizolacji, najczęściej wysuwa się je w warstwę ocieplenia. Ale okna nie opiera się na termoizolacji, lecz na konsolach, kątownikach, listwach lub innego rodzaju podporach, które są przytwierdzone do muru konstrukcyjnego. Do uszczelnienia przestrzeni pomiędzy oknem a murem wykorzystuje się piankę niskoprężną oraz materiały wielowarstwowe w postaci różnego rodzaju taśm i folii.
Jednak im cięższe i większe okno wysuwa się w izolację, tym trudniej to zrobić. Trzeba stosować mocniejsze i droższe podpory, a i te nie zawsze są w stanie przenieść bardzo duże obciążenie. W przypadku gdy grubość izolacji nie przekracza 15 cm, okna wysuwa się w ocieplenie tylko częściowo, na 4-6 cm. To rozwiązanie jest nieco tańsze, a także ogranicza straty ciepła na styku okna z murem.
- Dowiedz się więcej: Czy okna aluminiowe są dobre? Poznaj zalety okien aluminiowych
Czym przymocować okno pionowe?
W ciepłym montażu okien główny nacisk kładzie się na sposób uszczelnienia przestrzeni między ścianą a ramą okna. Jednak bez odpowiednich elementów mocujących ramy okienne do ściany nie da się tego zrobić poprawnie. Dobierając ich rodzaj i liczbę, trzeba uwzględnić stałe i zmienne obciążenia działające na okno, między innymi masę okna, parcie wiatru, zmiany temperatury, wilgotność, ruchy budynku, dodatkowe obciążenie spowodowane częściami nadbudowy, a także pionowe i poziome obciążenia użytkowe (zwane obciążeniem ruchomym).
Element mocujący można przytwierdzić do muru w odległości nie mniejszej niż 6 cm od krawędzi otworu okiennego. Dlatego jego rodzaj i długość muszą być dostosowane do położenia okna względem konstrukcyjnej warstwy ściany. W przypadku okna mocowanego przy jej krawędzi najczęściej stosuje się kotwy stalowe składające się z elementu zakleszczającego i płaskownika z otworami. Pierwszy z nich osadza się przez zakleszczenie w odpowiednim rowku na boku ościeżnicy i mocuje do ramy okiennej, a drugi mocuje się łącznikami rozporowymi do ściany.
Zestawy elementów montażowych z tworzywa sztucznego – płytki (JB-D/L-P) do mocowania okna z boku i na górze (lub do 40 mm wysunięcia poza mur) oraz kątowniki (JB-D/L-A) – do mocowania go na dole na krawędzi ściany (lub z wysunięciem) pozwalają zamocować okna w ścianie dwuwarstwowej bez użycia dodatkowych klocków podporowych i dystansowych. Płytki przytwierdza się do muru tylko jednym wkrętem, co ułatwia i przyspiesza montaż. W rozwiązaniu tym do uszczelnienia można zastosować folię lub wielofunkcyjną taśmę rozprężną. Płytka montażowa ma specjalną tuleję, która przechodzi przez taśmę, nie powodując jej uszkodzenia. Zaokrąglone kształty elementów montażowych zapewniają łatwe i szybkie uszczelnienie bez fałd.
Montaż okna w warstwie ocieplenia
W przypadku całkowitego wysunięcia okna w warstwę ocieplenia proponuje się dwie techniki mocowania. Najbardziej rozpowszechnione są różnego typu metalowe konsole dolne przenoszące ciężar okna oraz wsporniki dolne i boczne o różnych rozmiarach, przenoszące siły parcia i ssania wiatru oraz obciążenia użytkowe. Te elementy są zwykle oferowane jako rozwiązania systemowe. Drugim sposobem jest montaż wokół otworu, od strony elewacji, ciepłej ramy nośnej (naturalnego przedłużenia ościeża), w którą wstawia się okno. Zależnie od wybranego rozwiązania ramy różnią się budową i rodzajem materiału, z którego są wykonane.
Zaletą takiej metody montażu jest to, że po zamontowaniu okna jego styk z murem jest od razu ocieplony. Konsole dolne z regulacją wysokości mogą być płaskie lub kątowe (ze wspornikiem płaskim lub kątowym). Umożliwiają regulację położenia okna w trzech płaszczyznach i montowanie stolarki z wnętrza budynku. Konsole należy dostosować do rodzaju materiału ściennego i przykręcić do muru jeszcze przed osadzeniem okna, natomiast wsporniki montowane po bokach i na górze okna dobiera się tylko pod względem długości i przykręca najpierw do ramy okna, a potem do ościeża. Nie mniej istotne od rodzaju konsol są ich liczba oraz rozmieszczenie. Tu trzeba brać pod uwagę zalecenia producentów zarówno stolarki, jak i konsol montażowych.
Ten rodzaj montażu wymaga zachowania odpowiednich luzów montażowych, aby łączniki zmieściły się między murem a ramą okna. Ważna jest również konstrukcja ściany, a jeśli stosuje się konsole montowane i regulowane od zewnątrz – także dostęp do ściany z zewnątrz.
Konsole montażowe mają różną nośność, która nie tylko decyduje o tym, czy nadają się do okna o określonym ciężarze, lecz także o odległości punktu ich podparcia od lica ściany – wraz z jej wzrostem zmniejsza się nośność łącznika. Konsole o bardzo dużej nośności (nawet 230 kg) mogą utrzymać nawet ciężkie tarasowe drzwi przesuwne.
Wybierając konsole, trzeba uwzględnić rodzaj stolarki. Na przykład do okien PCW z listwą podokienną lub poszerzeniem można stosować łączniki z kątownikiem, a do okien drewnianych, aluminiowych i tworzywowych bez poszerzeń – z płytką. Ze względu na złożoność kryteriów doboru łączników każdy montaż powinien być rozpatrywany indywidualnie, a wybór konsol poprzedzony analizą sytuacji oraz projektu budowlanego, w porozumieniu z kierownikiem budowy. Decydując się na ciepłe ramy montażowe, wybiera się jedno z gotowych rozwiązań.
W ofercie rynkowej są ramy wykonane z jednego materiału, na przykład polimeru polistyrenowego EPS, a także łączone z dwóch – profilu nośnego i rdzenia izolacyjnego. Mogą to być nośna kantówka systemowa o wymiarach 1200 x 80 x 80 mm (przycinana na budowie piłą tarczową) z tworzywa Thermopor o bardzo dużej gęstości – 150 kg/m3, elementy ze sztywnego poliuretanu z dodatkami izolowanymi styropianem grafitowym czy też z tworzywa Puratherm (kompozyt PUR z rdzeniem z XPS), wyposażone w rdzeń termoizolacyjny, powiązany z nim na całej długości za pomocą tak zwanego mechanizmu klapkowego. Dostępne są również ramy instalacyjne z twardego tworzywa purenitowego albo sprasowanej pianki poliuretanowej z dodatkiem aluminium.
W każdym z systemów elementy ramy są oferowane w kilku wymiarach i pozwalają na wysunięcie okna do 20 cm. Docięte na budowie profile przykleja się do muru wokół otworu okiennego, tworząc ramę szerokości 8-20 cm (zależnie od wybranego systemu). Na czas wiązania kleju ramę dodatkowo stabilizuje się łącznikami (śrubami lub wkrętami).
Przy montażu dużych, ciężkich okien profile systemowe usztywniane są poprzez specjalne konsole aluminiowe. Na każdy metr takiego podparcia może przypadać nawet kilkaset kilogramów.
- Zobacz także: Okna drewniane – co potrafią i jakie kupić? Sprawdź, dlaczego okna drewniane to dobry wybór
Uszczelnienie w ciepłym montażu
Aby styk okna ze ścianą nie stanowił mostka termicznego, przestrzeń wokół ramy trzeba szczelnie wypełniać izolacją termiczną. Ocieplenie trzeba osłonić przed wilgocią, ponieważ tylko sucha warstwa izolacji zapewnia długotrwałą ochronę przed przemarzaniem i pleśnią. Dlatego od strony wnętrza chroni się je przed przenikaniem wilgoci z pomieszczenia, a od zewnątrz przed wilgocią pochodzącą z opadów atmosferycznych. Osłona zewnętrzna musi jednocześnie umożliwić odparowanie ewentualnej wilgoci z wewnętrznych warstw uszczelniających.
Warstwę środkową stanowi najczęściej niskoprężna pianka poliuretanowa, która po naniesieniu zwiększa objętość, dokładnie wypełniając wolną przestrzeń. Warto wybrać wysokowydajną (na przykład taką, która pozwala uzyskać 60- 65 l ocieplenia ze 1000 ml pianki przy swobodnym spienianiu) i dobrze izolującą – o jak najniższym współczynniku przewodzenia ciepła λ. Czasem warto szukać produktów o szczególnym przeznaczeniu (wyróżniających się jakimś parametrem), na przykład do uszczelnienia okien o wysokiej izolacyjności akustycznej – piany o wskaźniku Rw bliskim 60 dB, natomiast do okna w kotłowni – o podwyższonej odporności na ogień.
Gdy okna montuje się w licu muru lub w ciepłej ramie montażowej, zamiast pianki można użyć taśmy rozprężnej. Nakleja się ją na ramę okna, bezpośrednio przed wstawieniem go w ościeże.
Od strony wnętrza stosuje się materiały paroszczelne w formie różnych taśm z folii aluminiowej wzmocnionych włókniną bądź pokrytych butylem oraz z elastycznych folii uszczelniających.
Taśmy mogą mieć jeden pasek samoprzylepny z kauczuku lub dwa: z kauczuku (do mocowania do ościeżnicy) i kleju butylowego (do przyklejania do ściany).
Zewnętrzną warstwę uszczelnienia zazwyczaj wykonuje się z impregnowanej taśmy warstwowej lub folii paroprzepuszczalnej o niskim współczynniku Sd i podwyższonej odporności na promieniowanie UV, które stanowią barierę dla wody i wiatru. Mogą to być taśmy ze zmodyfikowanego poliamidu i specjalnie wzmocnionej kombinacji folii flizelinowych, z naniesioną na całej powierzchni warstwą bardzo mocnego kleju. Są także folie z kauczuku syntetycznego EPDM, odporne na uszkodzenia mechaniczne, czynniki atmosferyczne, starzenie i promieniowanie UV, bardzo elastyczne i łatwe do ukształtowania (mogą przenosić ruchy dylatacyjne nawet do 300%). Ich montaż polega na przyklejeniu po zewnętrznej stronie okna jednym brzegiem do ościeżnicy, a drugim do muru, w sposób ciągły na całym obwodzie. Takie taśmy można malować lub tynkować. Są też takie od razu pokryte farbą, co ułatwia wykończenie uszczelnienia. W niektórych przypadkach stosuje się także kity trwale plastyczne.
Wśród akcesoriów przydatnych do montażu są także taśmy butylowe, które można wykorzystać do przyklejenia taśm, które nie są samoprzylepne, lub do naprawy połączeń. Materiały uszczelniające są często dostępne w gotowych systemach uszczelnień, złożonych z trzech warstw (zewnętrznej, środkowej i wewnętrznej), co znacznie ułatwia wykonanie ciepłego montażu okna. Zastosowanie wyrobów pochodzących od jednego producenta daje gwarancję odpowiedniego dopasowania poszczególnych komponentów.
- Sprawdź także: Montaż okien dachowych. Poznaj zasady i kolejność prac
Wielofunkcyjne folie i taśmy uszczelniające
Do ciepłego, trójwarstwowego montażu okien można zastosować materiały, które pełnią kilka funkcji. Wśród nich jest na przykład uniwersalna taśma/folia okienna typu Duo (zwana też inteligentną) wykonana z kopolimeru etylenowego z włókniną, z samoprzylepnym paskiem do mocowania na ościeżnicy okna oraz paskiem butylowym i ewentualnie z siatką podtynkową do mocowania na murze. Zmienia ona swoje właściwości dyfuzyjne (współczynnik oporu dyfuzyjnego Sd) w zależności od temperatury i wilgotności względnej otoczenia – im wilgotność jest mniejsza, tym większa jest paroszczelność uszczelnienia i odwrotnie. Działa zgodnie z zasadą, że wilgoć przemieszcza się ze środowiska cieplejszego do zimniejszego. Jej zastosowanie zapewnia więc suchą izolację w szczelinie wokół okna w każdych warunkach pogodowych.
Te właściwości pozwalają na wykorzystywanie folii typu Duo do zabezpieczenia połączeń okna z murem zarówno od strony zewnętrznej, jak i wewnętrznej. Stanowią szybszą i komfortową pod kątem użycia alternatywę dla standardowego mocowania folii (niepotrzebne są osobne kleje), a przy tym nie niosą ryzyka zamiany stron klejenia. Opracowano różne warianty montażu folii do ościeżnicy okna i muru pozwalające na użycie w dowolnych typach okien i ich usytuowaniu.
Zamiast stosowania kilku materiałów do uzyskania trójwarstwowego uszczelnienia można wykorzystać produkty „trzy w jednym” – wielofunkcyjne taśmy rozprężne (wstępnie skompresowane) – paroprzepuszczalne i odporne na deszcz, wiatr, promieniowanie UV oraz termoizolacyjne i dźwiękochłonne (59-60 dB). Ich zastosowanie bardzo przyspiesza i upraszcza montaż, a także obniża koszty uszczelnienia. Środek taśmy stanowi termoizolacja, a krawędzie wewnętrzna i zewnętrzna izolują przeciwwilgociowo. Może to być elastyczna pianka poliuretanowa impregnowana akrylem i powleczona warstwą polimeru (ta strona powinna być zwrócona do wnętrza budynku).
Taśma jest po zewnętrznej stronie paroprzepuszczalna, a w środku dzięki warstwie polimeru bardziej paroszczelna. Taśmę dobiera się, uwzględniając szerokość okna oraz wielkość szczeliny między oknem a ścianą. Im większa przestrzeń do uszczelnienia, tym taśma powinna mieć większy zakres rozprężania, aby dokładnie wypełnić szczeliny. Taśmę nakleja się wzdłuż boku ościeżnicy przed wstawieniem okna w ościeże.
Wśród materiałów uszczelniających znajdziemy również produkty zwane hybrydowymi, łączące właściwości folii okiennych z korzystnymi cechami wielofunkcyjnych taśm rozprężnych (BG1 i BGR). Taka jest na przykład wielofunkcyjna taśma z pianki poliuretanowej ze zintegrowaną zaporą foliową (tworzą ją warstwy folii fabrycznie umieszczone w taśmie rozprężnej), która zapewnia szczelność na wysokie ciśnienie powietrza oraz wysoką odporność na zacinający deszcz, a także mocną siłę rozprężania i skuteczność kompensacji ruchów stolarki.
- Przejdź do galerii: Eleganckie lampy ogrodowe – inspiracje. Zobacz, jak pięknie oświetlić ogród
Autor: Tomasz Zakrzewski, projekt: Piotr Wyrostek/WW PROJEKT
Słupki o niewielkiej wysokości są przeznaczone głównie do oświetlania ścieżek i wjazdów na posesję
