Budowa przewodu kominowego. Jak buduje się kominy spalinowe i kominy wentylacyjne
Kominy spalinowe i wentylacyjne: budowa krok po kroku. Komin rośnie wraz z domem, jeśli styka się z którąś ze ścian nośnych. Gdy przewód kominowy ma biec samotnie - jako element samonośny - można go zmontować nawet wówczas, gdy dom będzie już w stanie surowym otwartym (bez dachu). Prześledź etapy jego wznoszenia, zaczynając od fundamentów, a kończąc ponad dachem.
Z czego buduje się kominy dymowe i kominy spalinowe?
- Ceramiczne pustaki kominowe – przeznaczone są do budowy kominów dymowych i wentylacyjnych. Ich wytrzymałość nie może być mniejsza niż 5 MPa, a nasiąkliwość powinna się mieścić w przedziale 6-12%. Mają wysokość 24 cm i szerokość 18,8 cm. Dostępne są pustaki podstawowe P i z otworem bocznym PO. Te drugie służą do połączenia komina z czopuchem lub wlotem powietrza.
- Keramzytobetonowe pustaki kominowe – bywają prostokątne lub kwadratowe. Wewnątrz mają kanały na przewody spalinowe albo wentylacyjne. Ich wysokość wynosi 24 cm, a szerokość 38 cm. Długość zależy od liczby kanałów. Są pustaki na jeden wkład oraz pustaki z dwoma oddzielnymi kanałami, z czego w większym umieszcza się wkład, a mniejszy to kanał wentylacyjny. Szczególnie warte polecenia są takie pustaki, które mają wokół otworu kominowego wyprofilowane specjalne kanaliki umożliwiające przewietrzanie materiału termoizolacyjnego. Będą chronić wełnę przed zawilgoceniem. Jego skutkiem byłaby utrata jej właściwości termoizolacyjnych. Niektóre pustaki wymagają wzmocnienia prętami zbrojeniowymi głównie w części wychodzącej ponad dach. Łatwo je poznać po tym, że mają przygotowane fabrycznie otwory, w które po zmontowaniu kilku warstw wkłada się pręty. Pustaki keramzytobetonowe mają chropowatą powierzchnię, dzięki czemu łatwo się je wykańcza tynkiem.
- Cegły klinkierowe pełne – to dobry materiał, z którego da się budować przewody kominów dymowych lub obudowy wkładów kominowych z ceramiki bądź ze stali. Ze względu na estetyczny wygląd nie wymagają wykańczania od zewnątrz.
Z czego buduje się kominy wentylacyjne?
- Cegły pełne – ceramiczne lub silikatowe. Do ich murowania wykorzystuje się zaprawę cementową.
- Pustaki wentylacyjne – ceramiczne, keramzytobetonowe lub silikatowe, murowane na zaprawę cementową. Zwykle mają wysokość 20-24 cm i szerokość 19-24 cm. Kanały wznoszone z pustaków ceramicznych muszą mieć obudowę z cegieł albo bloczków pełnych. Nie obudowuje się pustaków keramzytobetonowych i silikatowych. Pustaki ceramiczne i silikatowe po ustawieniu w pionie tworzą jeden kanał. Pustaki keramzytobetonowe mają otwory, z których powstają dwa, trzy lub nawet cztery kanały.
Fundamenty pod przewód kominowy
Już na etapie ich budowy musisz wiedzieć, w którym miejscu pobiegnie pion kominowy. Jeśli komin wentylacyjny będzie znajdował się w którejś ze ścian nośnych, nie jest wymagany oddzielny fundament. Komin spalinowy lub dymowy biegnący przy ścianie – prostopadły do niej – potrzebuje oddzielnej ławy i ściany, ten, który biegnie do niej równolegle, wymaga na tym odcinku poszerzenia ławy i ściany fundamentowej. Oddzielna stopa fundamentowa jest potrzebna pod komin samonośny, biegnący z daleka od ścian. Taka wydzielona stopa fundamentowa może zostać posadowiona wyżej niż ławy ścian fundamentowych – już od 50 cm poniżej posadzki.
Sprawdź też:
Wznoszenie obudowy komina
Tradycyjne kominy wznosi się równocześnie z murowaniem ścian. Montaż wkładu odbywa się łącznie z budową komina lub (w przypadku wkładów stalowych) po wybudowaniu komina – od góry. Jeśli stawiamy komin systemowy, możemy wymurować go, gdy kondygnacja i strop będą już gotowe, i dokończyć jego montaż, kiedy zbudowana zostanie kolejna kondygnacja. Tylko kominy stalowe dwuścienne niebiegnące w obudowie da się montować po zakończeniu budowy domu, jeżeli zostaną wcześniej przygotowane miejsca ich przejścia przez stropy i dach.
Przejście komina przez strop
Zazwyczaj pozostawia się w stropach otwór na komin i po zakończeniu prac związanych z ich budową kontynuuje wznoszenie komina. Jeśli w domu jest przewidziany strop drewniany, komin omija drewniane elementy. Gdy kolidują one z przebiegiem pionu kominowego, przeszkadzające fragmenty belek wycina się i prostopadle do nich mocuje tak zwane wymiany. Wymiany łączą się z belkami pozostawionymi w całości. Prace te muszą być przeprowadzone ściśle według projektu konstrukcyjnego stropu.
Kominy wentylacyjne: zakończenie wylotów
Kominy wentylacyjne zwykle są zamykane od góry żelbetową czapką kominową wykończoną papą, z wklejoną w nią po obwodzie obróbką blacharską, której krawędź jest nadwieszona nad licem komina. Pod czapką znajdują się poziome przestrzenie, do których są doprowadzone przewody wentylacji grawitacyjnej. Ich wyloty powinny być zabezpieczone kratką przed gniazdowaniem ptaków, ponieważ cenią one sobie zimą te ciepłe miejsca i często zatykają przewody patykami. Wstawianie siatek przeciwko owadom nie jest tu wskazane, gdyż siatka o zbyt drobnych oczkach łatwo się zakleja, zaburzając przepływ powietrza. Zazwyczaj przewody grawitacyjne otwiera się pod czapką w przestrzeni otwartej na dwie przeciwległe strony, co zabezpiecza przed wciskaniem powietrza i tak zwaną cofką w przypadku nadciśnienia powstającego po stronie nawietrznej. Cofka w przewodach może się zdarzyć, gdy kratka wylotowa jest tylko w jednej ścianie komina, a wiatr wieje od strony kratki. Coraz częściej stosowanym zakończeniem kominów wentylacyjnych są nasady kominowe obrotowe wyciągające powietrze z przewodu dzięki specjalnemu ukształtowaniu części obrotowej. Może ona mieć formę albo tak zwanego strażaka (czyli ustawiającego się w kierunku wiatru skrzydła, za którym powstaje podciśnienie), albo nasady obrotowej typu rotor z pionowych lub sierpowatych łopatek. Nasada obrotowa działa jak pompa odśrodkowa – wyciąga powietrze z przewodu – przy czym siła ssania jest zależna od siły wiatru. Aby zabezpieczyć się przed wahaniami siły ssącej, wirnik powinien mieć przynajmniej ogranicznik obrotu chroniący przed nadmiernym ssaniem przy dużym wietrze. Zalecane jest, by miał silniczek wspomagający obrót przy ciszy i upale.
Przejście komina przez dach
W przypadku dachu skośnego komin wyprowadza się ponad jego połacie po zbudowaniu więźby lub przed jej zbudowaniem, jeśli nie jest zbyt wysoki. Ważne, aby pamiętać o tym, że drewniane elementy więźby muszą być oddalone od niego o minimum 10 cm. Ocieplenie dachu oraz inne materiały izolacyjne muszą dochodzić do komina. Folie (wiatroizolacyjną, paroizolacyjną) lub papę trzeba wywinąć na komin na mniej więcej 15 cm i szczelnie z nim połączyć. Komin wymaga szczelnej obróbki blacharskiej, która zapewni mu dobre połączenie z pokryciem. Miejsce to często jest niewłaściwie wykańczane i później w pobliżu komina pojawiają się zacieki, bo woda deszczowa dostaje się między pokrycie a jego ścianki. Obróbki wymaga też przejście komina przez dach płaski. Zaleca się doprowadzanie obudowy komina do stropodachu. W jego monolitycznej płycie poleca się budować rodzaj cokołu, na którym spocznie dalsza część obudowy komina. Sam przewód kominowy przechodzi przez otwór w stropie. Wykonanie obróbki na żelbetowym cokole połączonym monolitycznie z resztą stropodachu jest znacznie łatwiejsze niż uszczelnianie styku obudowy komina ze stropodachem.
