Remont łazienki - 5 instalacyjnych dylematów
Remont łazienki to nie tylko wymiana starych płytek na nowe. To także ważne kwestie instalacyjne. Podpowiadamy między innymi, jak zbudować ściankę ze stelażem instalacyjnym, jaki wybrać grzejnik łazienkowy, jak podłączyć pralkę.
Autor: Mariusz Bykowski
1. Jak zbudować ściankę ze stelażem instalacyjnym?
W nowo projektowanych i aranżowanych łazienkach, zwłaszcza dużych, często stosowanym rozwiązaniem są ścianki instalacyjne – wolno stojące (tak zwane wyspy) – mocowane wyłącznie do podłogi lub dodatkowo do jednej ze ścian (prostopadle do niej).
Umożliwiają one podział łazienki na strefy, na przykład kąpielową – z wanną i umywalką – i toaletową – z miską ustępową i bidetem. Do budowania takich ścianek wykorzystuje się stelaże instalacyjne. Umieszcza się je w profilu podłogowym, a następnie przymocowuje do podłoża śrubami i kołkami rozporowymi. Potem łączy ze słupkami szkieletu ściany i tak powstałą konstrukcję obudowuje płytami gipsowo-kartonowymi. Grubość ścianki powinna umożliwiać ukrycie w niej elementów instalacji wodnej i podłączenie do kanalizacji.
Odległość między stelażami tworzącymi ściankę instalacyjną nie powinna być większa niż 55 cm, ponieważ do słupków stelaży przymocowuje się płyty gipsowo- -kartonowe. Jeśli musi być większa, między stelażami należy zamontować dodatkowe elementy (profile), które będą stanowiły podporę dla płyt użytych do zrobienia obudowy. Budowę ścianek instalacyjnych znacznie ułatwia system GIS. Jego podstawę stanowi uniwersalny profil stalowy o dużej wytrzymałości i sztywności łączony łatwymi w montażu elementami. W zbudowaną z profili GIS konstrukcję ścianki wmontowuje się spłuczki podtynkowe i elementy mocujące przybory sanitarne.
2. Jak wykorzystać przestrzeń wokół ścianki?
Obok obudowy stelaża do wiszącego WC i nad nią tworzą się często dogodne wnęki na schowki czy szafki. Kiedy rozmiary łazienki na to pozwalają, warto zastanowić się nad zrobieniem obudowy trochę głębszej niż standardowe 20 cm, co zwiększy pojemność szafki nad stelażem (jednak nawet w tych 20 cm bez trudu zmieścimy środki czystości).
3. Jaki podgrzewacz wody w łazience?
Jeśli planujemy remont łazienki, a dotychczasowy system przygotowywania ciepłej wody nam odpowiada, nie musimy go zmieniać. Ale warto się zastanowić, czy niebawem nie będzie konieczna wymiana starego urządzenia na nowe i czy nie lepiej zrobić to od razu. W łazienkach instaluje się zwykle elektryczne lub gazowe podgrzewacze wody albo gazowe kotły dwufunkcyjne.
Nowoczesne podgrzewacze są często mniejsze od tych sprzed kilkunastu lat, więc można zagospodarować przestrzeń zwolnioną przez stare urządzenie, inaczej zaaranżować wnętrze. Można się też pokusić o zamianę podgrzewacza elektrycznego na gazowy (jeśli jest możliwość doprowadzenia gazu do łazienki), by zmniejszyć koszty podgrzewania wody, albo odwrotnie – z gazowego na elektryczny, by zwolnić trochę miejsca (elektryczne podgrzewacze przepływowe są mniejsze od gazowych) i wyeliminować ryzyko zaczadzenia kąpiącej się osoby (w pełni sprawne urządzenia gazowe i działająca wentylacja oczywiście zapewniają bezpieczeństwo, ale zdarzają się sytuacje, które trudno przewidzieć).
Możemy też zamienić podgrzewacz pojemnościowy na przepływowy – który jest trochę bardziej ekonomiczny (nie ma strat ciepła związanych ze stygnięciem wody zgromadzonej w zbiorniku) i mniejszy, ale zwykle nie jest w stanie dostarczyć tak dużo ciepłej wody jak ten pierwszy. Albo jeśli mamy już przepływowy i nie jesteśmy zadowoleni z jego wydajności, zastąpić go pojemnościowym. Aby móc w miarę swobodnie korzystać z ciepłej wody, jego zbiornik powinien mieć pojemność co najmniej 80 litrów.
4. Jaki grzejnik będzie wygodny?
Wygodnym rozwiązaniem w łazienkach są specjalne grzejniki będące jednocześnie suszarkami na ręczniki. Wyglądem przypominają drabinę – na szczeblach wiesza się mokre rzeczy. Suszenie na grzejniku trwa krótko, w dodatku ręcznik jest ciepły, więc przyjemnie jest go użyć po kąpieli.
By taki suszarkowy grzejnik działał także poza sezonem grzewczym, gdy instalacja c.o. jest wyłączona, można zamontować w nim elektryczną grzałkę i uruchamiać niezależnie od reszty grzejników, bez potrzeby włączania kotła. Przy okazji remontu warto zastąpić zwykły grzejnik specjalnym łazienkowym, pamiętając, że do podłączenia grzałki jest potrzebne gniazdo 230 V. Można też wykorzystać okazję, jaką jest układanie nowej glazury, i przesunąć grzejnik w inne miejsce. Rury podłączeniowe niezależnie od tego, jak będą poprowadzone, zostaną zakryte nowymi okładzinami ściennymi lub podłogowymi. Jeżeli dotychczas były to rury stalowe, nie ma problemu z zamianą ich na łatwiejsze w montażu plastikowe bez konieczności wymiany całej instalacji. Rury z tworzywa sztucznego łączy się z metalowymi specjalnymi złączkami.
5. Jak podłączyć pralkę?
Potrzebne są doprowadzenie wody (zwykle tylko zimnej) i prądu oraz odpływ do kanalizacji. Jeśli producent pralki dopuszcza możliwość podłączenia jej do instalacji wody ciepłej, można to zrobić. Wówczas czas prania będzie nieco krótszy i pralka będzie pobierała mniej energii. Do połączenia pralki z instalacją wodną służy elastyczny wąż dostarczany w komplecie. Zwykle ma około 1,5 m, więc rurę z wodą trzeba doprowadzić blisko pralki. Wąż jest przeważnie zakończony plastikową nakrętką 3/4” więc rura doprowadzająca wodę powinna być zakończona pasującą do niej złączką z gwintem zewnętrznym. Na końcu rury dobrze jest zamontować zawór odcinający z takim gwintem – w sklepach są one często opisane „do pralki/zmywarki”.
Alternatywą jest zainstalowanie baterii umywalkowej lub wannowej z zaworem do podłączenia pralki. Ze względów praktycznych i estetycznych lepiej jednak doprowadzić do niej osobną rurę pod tynkiem (glazurą). Brudną wodę z pralki należy odprowadzić do kanalizacji, najlepiej osobnym podejściem o średnicy co najmniej 4 cm i wlocie skierowanym w górę albo w bok – jeśli rura wychodzi ze ściany (spod glazury). Zagięty w łuk koniec węża odpływowego pralki wystarczy wsunąć do rury kanalizacyjnej i zamocować do ściany, aby nie mógł wypaść, za pomocą uchwytu dostarczanego z wężem. W instrukcji obsługi pralki trzeba znaleźć informację, na jakiej wysokości powinien się znajdować wąż. Zwykle jest to 30–100 cm. Pralki sprzedawane w Polsce są zasilane prądem elektrycznym o napięciu 230 V, więc do ich podłączenia wystarczy zwykłe gniazdo wtykowe z uziemieniem.
Dobry pomysł: stop zabrudzeniom!
Tak jak wanny i kabiny, również ceramika łazienkowa jest oferowana w wersji ze specjalną powłoką utrudniającą osadzanie się brudu (trzeba za nią dopłacić). Dzięki niej powierzchnia misek ustępowych, bidetów czy umywalek dłużej pozostaje czysta, a powstające osady z kamienia i tłuszczu łatwiej usunąć.
