Ogrzewanie ścienne - jak działa? Na jakich ścianach ogrzewanie ścienne? Czy warto takie mieć?
Ogrzewanie ścienne ma wiele cech, które upodabniają je do podłogowego: dobrze współpracuje z niskotemperaturowymi źródłami ciepła, zapewnia równomierny rozkład temperatury na całej wysokości pomieszczenia i komfort przy niższej temperaturze, a więc i mniejszym zużyciu energii. Ale ma też dodatkowe zalety. Jakie?
Spis treści
- Ogrzewanie ścienne - warto wiedzieć
- Miejsce na ogrzewanie ścienne
- Na jakich ścianach ogrzewanie ścienne?
- Jaką temperaturę ma ogrzewanie ścienne?
- Czym przykryć ogrzewanie ścienne?
- Pierwsze uruchomienie ogrzewania ściennego
Elementy grzejne w ogrzewaniu ściennymi, podobnie jak w przypadku podłogówki, są niewidoczne. Nie mamy ograniczeń przy wyborze materiału do wykończenia posadzki - może być drewniana, pokryta dywanem. Ale, a latem można wykorzystywać instalację do chłodzenia pomieszczeń.
Ogrzewanie ścienne - warto wiedzieć
- ma większą wydajność niż podłogowe
- osusza najzimniejsze oraz narażone na zawilgocenie przegrody budowlane
- latem można je wykorzystać do chłodzenia pomieszczeń
- nie ogranicza wyboru materiału na posadzkę
- łatwiej nim sterować niż podłogówką
- temperatura zasilania może być wyższa niż dla podłogówki
Miejsce na ogrzewanie ścienne
Ogrzewanie ścienne można instalować w większości pomieszczeń: salonie, pokoju dziennym, sypialniach, a nawet łazienkach, zwłaszcza tam, gdzie montaż grzejników jest trudny z technicznego punktu widzenia (na przykład na łukach) albo niewskazany ze względów estetycznych lub higienicznych. Może zastąpić ogrzewanie podłogowe w pomieszczeniach, w których nie chcemy mieć grzejników, a wolna powierzchnia podłogi jest nie dość duża, by ułożona pod nią podłogówka dała radę dostarczyć wymaganą ilość ciepła.
Dzięki temu, że ma znacznie mniejszą bezwładność (warstwa tynku lub płyty gipsowo-kartonowe na ścianie rozgrzewają się szybciej niż kilkucentymetrowa warstwa betonowego podkładu podłogowego), łatwiej nim sterować. Temperatura ścian może być wyższa niż podłogi, bo przebywające w pomieszczeniu osoby nie mają z nimi bezpośredniego kontaktu, dlatego ilość ciepła dostarczanego przez metr kwadratowy ogrzewania ściennego może być nawet dwukrotnie większa niż w przypadku ogrzewania podłogowego.
Na jakich ścianach ogrzewanie ścienne?
Elementy grzejne najlepiej umieszczać na ścianach zewnętrznych, bo są najzimniejsze w pomieszczeniu. Ściany muszą być ocieplone (U < 0,35 W/m²K), aby ciepło nie uciekało na zewnątrz. Więc jeśli mają współczynnik przenikania ciepła wyższy niż 0,4, powinny zostać dodatkowo zaizolowane. W dużych pomieszczeniach, gdy ogrzewanie tylko jednej ze ścian nie wystarczy do zapewnienia komfortu cieplnego, powinno się je ułożyć także na ścianie przeciwległej – wewnętrznej.
Ścian z elementami grzejnymi nie wolno zasłaniać meblami ani grubymi tkaninami (tapetą, zasłonami) ograniczającymi wypromieniowywanie ciepła do pomieszczenia.
Trzeba też bardzo ostrożnie postępować podczas ewentualnych prac remontowych, a zwłaszcza przy wykonywaniu otworów w ścianie. Żeby naprawić przedziurawiona rurę, należy rozkuć ścianę.
Jaką temperaturę ma ogrzewanie ścienne?
Woda w instalacji ma zwykle temperaturę 30-45°C. Ponieważ nie powinna być cieplejsza niż 50oC, należy korzystać z niskotemperaturowych źródeł ciepła (kotłów kondensacyjnych, pomp ciepła) lub stosować zawory mieszające trój- lub czterodrogowe, umożliwiające obniżenie temperatury w obwodzie grzewczym.
Moc cieplna przekazywana przez ścianę z ogrzewaniem wodnym wynosi 200-280 W/m² ściany. Instalację zasilaną na przykład przez rewersyjną pompę ciepła można - podobnie jak podłogówkę - wykorzystywać latem do chłodzenia pomieszczeń.
Czym przykryć ogrzewanie ścienne?
Instalacja wodnego ogrzewania ściennego jest zbudowana podobnie do podłogowego. Cienkie rury wielowarstwowe, miedziane lub z tworzywa sztucznego układa się na ścianach poziomo, pionowo lub faliście, a rury zasilające, którymi woda grzejna dopływa ze źródła ciepła, oraz powrotne, odprowadzające wodę wychłodzoną, prowadzi w podłodze przy ścianie.
Elementy grzejne zakrywa się cienką warstwą tynku, najlepiej przygotowanego z gotowej mieszanki tynkarskiej, zwłaszcza takiej o podwyższonej elastyczności, polecanej na trudne podłoża albo specjalnie przeznaczonej do ogrzewania ściennego. Gdy temperatura wody w instalacji przekracza 45°C, nie wolno stosować tynków na bazie gipsu.
Minimalna grubość tynku nad rurą wynosi 10 mm, łączna - około 25 mm. Pierwsza warstwa powinna przykryć powierzchnię rur grzewczych. Od drugiej – właściwej - dobrze jest ją oddzielić siatką z włókien szklanych. Na ścianie dłuższej niż 10 m należy zrobić dylatacje.
Podczas tynkowania rury powinny być napełnione wodą, ale nie podgrzewane. Wcześniej trzeba je poddać próbie szczelności.
Zamiast tradycyjnego tynkowania można zastosować płyty gipsowo-kartonowe przymocowane do rusztu. Montaż będzie tańszy i przebiegnie szybciej.
Dostępne są też gotowe moduły (w kilku wielkościach o różnej wysokości i szerokości) z rurami wielowarstwowymi przymocowanymi do arkuszy siatki stalowej, moduły z rur miedzianych (zasilającej i powrotnej) o średnicy 35 mm, połączonych rurkami o średnicy o 8 mm, także przymocowanymi do stalowej siatki oraz płyty kartonowo-gipsowe z gotowymi elementami grzejnymi z rur miedzianych bądź trójwarstwowych wewnątrz (tak zwane grzewcze płyty kartonowo-gipsowe) o grubości 1,8-2,0 cm. Płyty grzejne są gotowe do pomalowania albo tapetowania. Można je łączyć szeregowo, a powierzchnię ścian między nimi wykończyć zwykłymi płytami gipsowo-kartonowymi.
Do malowania ścian powinno się używać farb odpornych na podwyższoną temperaturę, aby nie występowały przebarwienia.
Pierwsze uruchomienie ogrzewania ściennego
Instalację pokrytą tynkiem gipsowym można uruchomić po 14 dniach, a tynkiem cementowo-wapiennym po 28. Tak jak w przypadku ogrzewania podłogowego należy ją nagrzewać powoli, codziennie podwyższając temperaturę o 5°C - od 20°C aż do osiągnięcia zaprojektowanej temperatury eksploatacyjnej.
