Płyty gipsowo-kartonowe. Tajniki spoinowania płyt g-k
Spoinowanie płyt gipsowo-kartonowych nie należy do czynności prostych. Pęknięcia na ścianie, a dokładnie na połączeniach między płytami g-k, to wciąż nierzadkie zjawisko. Można go jednak uniknąć. Zobacz, jak powinno wyglądać łączenie płyt g-k w tak zwanych trudnych miejscach.
Spoinowanie płyt g-k
Gdy przyklejasz płyty g-k do ścian lub przykręcasz je do konstrukcji nośnej, pozostawiasz między nimi 5-milimetrowe odstępy. Po zakończeniu montażu płyt gipsowo-kartonowych szczeliny te należy zagruntować i na drugi dzień wypełnić gipsową masą szpachlową. Jeśli użyjesz zwykłej masy szpachlowej, połączenie trzeba będzie jeszcze wzmocnić taśmą zbrojącą, na przykład papierową lub flizelinową. Nie zbroi się w ten sposób spoin wykonywanych przy użyciu mas zawierających drobne włókna.
Tradycyjnie spoinowanie płyt g-k wygląda tak, że nakłada się warstwę masy szpachlowej i zaraz potem wtapia się w nią taśmę zbrojącą. Wtapiając taśmę w spoinę, jednocześnie zaszpachlowuje się ją drugą warstwą masy, żeby nie wystawała spod spodu. Na koniec nakłada się jeszcze warstwę wykończeniową, często robioną z masy o śnieżnobiałym kolorze i większym uziarnieniu. Gdy masa zaschnie, spoinę wygładza się papierem ściernym lub siatką ścierną.
Łączenie płyt g-k w miejscu ich przecięcia
Standardowe płyty mają profilowane wyłącznie dłuższe krawędzie (tylko niektóre rodzaje mają profilowane wszystkie krawędzie). Często jednak płyty przecina się wzdłuż lub wszerz i wtedy tradycyjny sposób łączenia płyt g-k nie zdaje egzaminu. Aby połączenie cięte wypełnić masą i zazbroić taśmą, konieczne jest sfazowanie krawędzi płyt, czyli ścięcie ich pod kątem około 45o. Później spoinuje się je podobnie jak pionowe styki między płytami.
Spoinowanie płyt g-k w narożach
Narożniki ścian z okładziną g-k wymagają specjalnego potraktowania. W inny sposób spoinuje się narożniki zewnętrzne, a jeszcze inaczej wewnętrzne. Potrzebne są do tego profile narożnikowe lub specjalny rodzaj taśm zbrojących. Profile stosuje się do naroży zewnętrznych w miejscach narażonych na obtłukiwanie. W pozostałych przypadkach można zastąpić je taśmami narożnikowymi. Taśmy te znajdą też zastosowanie w narożach wewnętrznych, które nie są narażone na duże naprężenia (na przykład styk muru lub betonowego sufitu z okładziną).
Te styki, które są narażone na duże obciążenia (na przykład na skosach poddasza, między ścianami działowymi, u zbiegu okładziny ścian i sufitu podwieszanego), wymagają zastosowania tak zwanych połączeń ślizgowych. Dzięki nim nie unikniesz pęknięć na ścianach. Wykorzystuje się do tego taśmę papierową oraz taśmę samoprzylepną. Na styku dwóch taśm z czasem może się pojawić pęknięcie, lecz będzie to tak zwana rysa kontrolowana - równa i bardzo cienka. Można ją wypełnić uszczelniaczem akrylowym, choć i tak nie będzie się rzucała w oczy.
Poznaj zasady montażu płyt gipsowo-kartonowych
Taśmy zbrojące
Spoiny zbroi się po to, żeby nie pękały. Służą do tego następujące taśmy i siatki:
- taśmy papierowe – najbardziej wszechstronne i zarazem najmocniejsze. Nadają się do większości połączeń. Ich użycie wymaga jednak wprawy i staranności, bo papier niełatwo łączy się z masą gipsową. Mogą się też marszczyć, gdy nabiorą wilgoci;
- taśmy flizelinowe – są produkowane z włókniny i dzięki temu dobrze się łączą z masami gipsowymi. Są stosowane do spoin pionowych oraz robionych w miejscu cięcia płyt. Nie poleca się ich do narożników;
- siatki z włókna szklanego – to samoprzylepne taśmy siatkowe, niegdyś bardzo popularne, dziś rzadziej stosowane. Nakleja się je w miejscu przyszłej spoiny i dopiero wtedy rozprowadza masę szpachlową. Używa się ich głównie do spoin pionowych. Są mniej odporne na naprężenia niż taśmy z papieru bądź flizeliny;
- taśmy do narożników – to papierowe taśmy wzmocnione cienkimi pasami metalu lub włókna szklanego. Pierwsze można stosować do wzmacniania narożników wewnętrznych i zewnętrznych, drugie tylko do zewnętrznych. Taśmy narożnikowe przed nakładaniem warto zwilżyć wodą, żeby lepiej się układały.
Zobacz koniecznie: ZABUDOWA ŁAZIENKI Z PŁYT G-K KROK PO KROKU
Rodzaje mas szpachlowych
Jest bardzo dużo mas do spoinowania. Część z nich oferują producenci płyt, a całkiem sporo produkują firmy z branży chemii budowlanej. Warto wiedzieć, czym spoinować, bo dobór masy też ma wpływ na trwałość połączeń.
- Gipsowe masy szpachlowe – są dostępne w postaci suchych mieszanek, które są sprzedawane w workach. Przed użyciem wymagają rozrobienia czystą wodą. Są też gipsowe masy gotowe do nanoszenia i pakowane w wiaderka;
- Gipsowe masy typu finisz – to masy gipsowe o jaśniejszym odcieniu bieli i takim uziarnieniu, że faktura spoinowanego miejsca będzie podobna do faktury kartonu, którym są obłożone płyty. Jak wskazuje nazwa, używa się ich do robienia ostatniej, wykończeniowej warstwy na szpachlowanej spoinie. Dzięki zawartości celulozy mają mniejszą chłonność niż zwykłe masy;
- Masy o podwyższonej elastyczności – stosuje się je do spoinowania połączeń między płytami giętymi;
- Masy zbrojone włóknami – to masy gipsowe w postaci suchej mieszanki lub gotowe do nanoszenia wprost z wiaderka. Stosując je, nie potrzebujesz wzmacniać spoin taśmą. Choć masy akrylowe kuszą łatwością użycia, warto wiedzieć, że są bardziej podatne na skurcz w trakcie wiązania niż masy gipsowe. W praktyce oznacza to, że spoina „zassie” część naniesionej masy i trzeba ją będzie uzupełniać. Czasem czynność taką należy powtarzać kilkakrotnie, żeby uzyskać oczekiwany efekt. Jedne i drugie masy po zaschnięciu można szlifować, aby nadać spoinie gładkość.
