Termoizolacja domu bez mostków termicznych? To możliwe! Zobacz, jak to zrobić
Jest kilka metod wykonania termoizolacji ścian od zewnątrz. W przypadku ścian murowanych najpopularniejsza jest metoda lekka mokra, czyli BSO. W domach o konstrukcji szkieletowej zwykle stosowana jest metoda lekka sucha. Zobacz, która będzie najlepsza dla ciebie i pozwoli uniknąć powstania mostków termicznych.
Ocieplanie ścian od zewnątrz
Przyjmuje się, że w nowych domach najkorzystniejszym rozwiązaniem są ściany dwuwarstwowe z ociepleniem ułożonym od zewnątrz. Budynek jest wtedy równomiernie otulony materiałem termoizolacyjnym i nie powstają mostki termiczne. Ściany nie przemarzają i zachowują zdolność akumulowania ciepła.
Jest kilka metod wykonania termoizolacji ścian i domu od zewnątrz:
- metoda lekka mokra, czyli BSO (bezspoinowy system ocieplania). Cieszy się największą popularnoscią. Polega na przyklejaniu do ścian materiału termoizolacyjnego, nałożeniu na niego zaprawy, wtopieniu weń siatki wzmacniającej i otynkowaniu. System BSO ten nie obciąża nadmiernie ścian, dobrze je ociepla i pozwala uzykać ładną elewację. Metoda lekka mokra jest mniej polecana do ścian drewnianych.
- metoda lekka sucha (jest alternatywą metody lekkiej mokrej), w tym przypadku płyty termoizolacyjne umieszcza się między elementami drewnianego lub metalowego rusztu przytwierdzonego do ściany. Do rusztu mocuje się wiatroizolację i okładzinę, np. oblicówkę drewnianą lub winylową (sidnig). Taki sposób docieplania jest łatwiejszy i nadaje się nawet do samodzielnego wykonania. Stosuje sie go głównie w domach o konstrukcji szkieletowej.
- metoda ciężka mokra, metoda ta przypomina lekką mokrą, ale siatka zbrojąca jest ze stali, a zamiast tynku cienkowarstwowego nakłada się klasyczny tynk grubowarstwowy, co znacznie obciąża ścianę. Metoda ta jest pracochłonna i kosztowna, ale jej podstwową wadą jest to, że przy niestarannym wykonaniu istnieje ryzyko pękania elewacji.
Współczynniki ważne przy ocieplaniu domu
Współczynnik przewodzenia ciepła przez materiał [λ] (lambda) informuje nas o tym, jak dobre właściwości termoizolacyjne ma dany materiał. Im wartość lambda jest niższa, tym lepiej. Materiały o niskim współczynniku izolują najskuteczniej. Producenci zazwyczaj podają wartość deklarowaną λd ustalaną w warunkach laboratoryjnych, ale możliwie najbardziej zbliżoną do ewentualnych warunków występujących w naturze. Najlepsze wyroby z wełny lub ze styropianu osiągają współczynnik przewodzenia ciepła lambda zbliżony do 0,035 W/m·K.
Izolacyjność może też określać opór termiczny [R] (od pewnego czasu podawany przez producentów), który uwzględnia również grubość materiału. Wskazuje, jaki opór stawia ciepłu materiał lub cała przegroda. Wraz ze wzrostem izolacyjności wzrasta wartość oporu cieplnego. Opór cieplny wyliczany jest on z następującego wzoru: R = d/λ [m²·K/W] , gdzie d oznacza grubość wyrobu podaną w metrach.
Współczynnik przenikania ciepła przez przegrody U [W/(m²·K)] informuje, ile ciepła może przeniknąć przez 1 m² ściany, dachu, okna itp. w ciągu jednej sekundy, jeśli różnica temperatury po obu stronach takiej przegrody jest równa 1°C. Im wyższy współczynnik U ściany, tym gorsza izolacyjność przegrody.
Współczynnik λ odnosi się do samego materiału. Opór cieplny R podobnie, jak współczynnik U może charakteryzować izolacyjność zarówno materiału termoizolacyjnego o danej grubości, jak i całej, ocieplonej lub nieocieplonej, przegrody budowlanej (wystarczy zsumować wartość R poszczególnych warstw ściany, aby uzyskać opór cieplny całej przegrody). Współczynnik U w przypadku całych przegród uwzględnia jednak więcej parametrów i jest precyzyjniejszy.
Chcąc więc mieć ciepłe ściany, albo trzeba zrobić je bardzo grube, albo do ich budowy użyć materiałów, które są niezłymi izolatorami termicznymi (ceramika poryzowana, beton komórkowy, keramzytobeton), albo też zastosować materiał termoizolacyjny o jak najniższym współczynniku λ. Ostatnia opcja jest najopłacalniejsza. Dla przykładu wystarczy porównać dwie ściany:
- ściana grubości 36 cm z betonu komórkowego odmiany 400, murowana na zaprawę klejową i wykończona obustronnie tynkiem cementowo-wapiennym będzie miała współczynnik U = 0,29 W/(m²·K);
- ściana z betonu komórkowego odmiany 500 i grubości 24 cm, z 12-centymetrową warstwą ocieplenia (styropian), wykończona tynkiem cementowo-wapiennym i cienkowarstwowym mineralnym, będzie mieć współczynnik przenikania ciepła U = 0,23 W/(m²·K), czyli korzystniejszy.
