Papy bitumiczne do izolacji fundamentów. Jak kupować i układać papy asfaltowe lub papy termozgrzewalne?

Papy bitumiczne to jeden z najstarszych i uniwersalnych materiałów do wykonywania izolacji fundamentów. Dzięki modyfikacji polimerami ich skuteczność jest bardzo wysoka, pod warunkiem prawidłowego wykonania powłoki zabezpieczającej. Unowocześnione papy modyfikowane przybrały postać membran samoprzylepnych.

Z tych wszystkich materiałów do hydroizolacji fundamentów najbardziej uniwersalne i skuteczne są papy modyfikowane polimerami, najczęściej termozgrzewalne. W wersji nowoczesnej przybrały postać membran samoprzylepnych, których układanie jest dużo prostsze.

Papy asfaltowe

Składają się z osnowy (wkładki) powleczonej bitumem (nie jest on modyfikowany dodatkiem polimerów, stąd czasami określa się je mianem niemodyfikowanych). Najczęściej są produkowane na osnowie z tkanin technicznych, na welonie z włókien szklanych lub tworzyw sztucznych oraz na włókninie przeszywanej. Zaletą osnowy z tkaniny szklanej jest duża wytrzymałość na zerwanie, wadą bardzo mała rozciągliwość. Osnowa na bazie włókniny lub tkaniny poliestrowej cechuje się dużą rozciągliwością przy zerwaniu, przy jednoczesnej wysokiej wytrzymałości na siły zrywające. Włóknina poliestrowo-szklana wykazuje wysoką odporność na siły zrywające.

Papy asfaltowe to najtańszy rodzaj pap. Zwykle są układane na sucho lub klejone lepikiem do podłoża. Jeśli papy klejone lepikiem mają być wykorzystane do wykonania izolacji przeciwwodnej, należy ułożyć trzy warstwy i zabezpieczyć je ścianą dociskową. Papy asfaltowe na welonie z włókien szklanych występują w dwóch typach – jako papa podkładowa i wierzchniego krycia. W gruncie są stosowane w warstwowych izolacjach przeciwwilgociowych. Pap tego typu nie wolno zaginać i wywijać na powierzchnie pionowe. Mogą one stanowić tylko jedną warstwę w wielowarstwowej powłoce.

Papy polimerowo- asfaltowe

Zazwyczaj są produkowane na osnowie z włókna szklanego lub poliestrowej. Masa asfaltowa pokrywająca osnowę najczęściej jest modyfikowana elastomerem SBS lub plastomerem APP. Elastomer SBS (styren-butadien-styren) nadaje papie stabilność formy, dobrą przyczepność do podłoża oraz znaczną elastyczność nawet w niskich temperaturach (do -40°C). Plastomer APP (ataktyczne polipropyleny) z dodatkiem nasyconych elastomerów poliolefinowych oprócz stabilnej formy i dobrej przyczepności zapewnia odporność na działanie kwasów i soli nieorganicznych, ozonu oraz wysokiej temperatury (do +150°C). Jednak papa z jego dodatkiem w ujemnych temperaturach (-10°C) staje się dość sztywna.

Papy modyfikowane elastomerem SBS oraz plastomerem APP są stosowane do pionowych i poziomych izolacji przeciwwodnych i przeciwwilgociowych. W zdecydowanej większości przypadków występują jako papy termozgrzewalne oraz membrany samoprzylepne, znacznie rzadziej spotyka się papy modyfikowane klejone lepikiem do podłoża. Pap modyfikowanych APP nie należy stosować razem z papami modyfikowanymi SBS. Ich wadą jest też zła przyczepność do wyrobów niemodyfikowanych APP.

Membrany samoprzylepne

To rodzaj pap polimerowo-asfaltowych (modyfikowanych), których spodnia część została powleczona specjalną masą asfaltową i powłoką klejącą służącą do mocowania do podłoża.

Parametry pap bitumicznych

Nie sposób analizować wszystkich parametrów deklarowanych przez producenta, jednak należy zwrócić uwagę na następujące czynniki:

• rodzaj papy;
• zalecana liczba warstw potrzebna do uzyskania szczelnej powłoki przeciwwilgociowej lub przeciwwodnej;
• gramatura osnowy;
• zawartość części rozpuszczalnych.

W przypadku pap asfaltowych klejonych lepikiem do podłoża (na osnowie z welonu szklanego) gramatura osnowy powinna być nie mniejsza niż 60 g/m², a zawartość składników rozpuszczalnych – nie mniejsza niż 1200 g/m². W przypadku pap termozgrzewalnych asfaltowych i asfaltowych modyfikowanych gramatura osnowy (w g/m²) powinna wynosić:

• poliestrowa ≥ 180,
• mieszana ≥ 160,
• z welonu szklanego ≥ 60,
• z tkaniny szklanej ≥ 200,
• zdwojona (przeszywana z tkaniny szklanej i welonu szklanego) ≥ 270.

Zawartość składników rozpuszczalnych powinna być nie mniejsza niż 2500 g/m². W przypadku samoprzylepnych membran asfaltowych modyfikowanych gramatura osnowy (g/m²) powinna wynosić:

• poliestrowa ≥ 180,
• mieszana ≥ 160,
• z welonu szklanego ≥ 60,
• z welonu i siatki szklanej ≥ 100,
• z tkaniny szklanej ≥ 200.

Zawartość składników rozpuszczalnych powinna być nie mniejsza niż 2500 g/m². Jak widać, minimalne wymagania dla pap asfaltowych niemodyfikowanych (klejonych lepikiem) są dużo niższe niż dla pap termozgrzewalnych lub samoprzylepnych membran. Trudniej jest też z nich wykonać szczelne powłoki, dlatego powinny być stosowane jedynie jako izolacja przeciwwilgociowa.

Ile warstw papy układać?

 Izolacja przeciwwilgociowa wymaga wykonania minimum jednej warstwy powłoki z papy termozgrzewalnej, membrany samoprzylepnej lub papy klejonej do podłoża. Izolacja przeciwwodna wymaga wykonania:

• minimum trzywarstwowej powłoki wodochronnej z papy klejonej do podłoża (ostatnia warstwa papy musi zostać pokryta masą asfaltową). W przypadku izolacji z pap klejonych do podłoża wymagane jest także wykonanie ścianki (warstwy) dociskowej. Ilość masy asfaltowej bez wypełniaczy lub z wypełniaczami stosowanej do przyklejenia pasa papy nie może być mniejsza niż odpowiednio 1,5 lub 2,5 kg/m²;
• minimum dwuwarstwowej powłoki wodochronnej z papy termozgrzewalnej na osnowie z siatki lub poliestru;
• minimum dwuwarstwowej powłoki wodochronnej z samoprzylepnej membrany bitumicznej.

Podłoże pod papę

Izolację przeciwwodną z pap i membran bitumicznych można wykonywać na betonie oraz murze z elementów drobnowymiarowych (cegła, bloczek betonowy, pustak fundamentowy). Niedopuszczalne jest układanie izolacji na chudym betonie – należy wykonać podkład konstrukcyjny z betonu klasy co najmniej C12/15. Ze względu na specyfikę materiałów rolowych może być konieczne wyrównanie podłoża na przykład zaprawą cementową z dodatkiem emulsji polimerowej. W podobny sposób należy naprawić ewentualne uszkodzenia (ubytki).

Izolacja przeciwwilgociowa może być wykonywana także na tynku tradycyjnym minimum II kategorii. Podłoże musi być ponadto czyste i suche lub lekko wilgotne (wilgotność masowa na poziomie 5-6%) oraz zagruntowane zalecanym przez producenta systemu roztworem bitumicznym.

Układanie papy na lepiku

Układanie arkuszy należy zaczynać od najniższego punktu konstrukcji, czyli mocować tak, żeby woda spływała z arkusza położonego wyżej na położony niżej (zgodnie z zasadami układania dachówek). Zakłady podłużne o szerokości 8-15 cm powinny być wykonywane zgodnie z kierunkiem spływu wody, zakład poprzeczny nie powinien być mniejszy niż 8-10 cm. Przy dwóch warstwach przesunięcie zakładów wynosi połowę szerokości pasa, przy trzech – jedną trzecią.

Jeżeli do klejenia pap stosuje się lepik na gorąco, należy go podgrzać do temperatury 160-180°C. Na płaszczyznach poziomych (lub lekko pochylonych) na przygotowanym fragmencie lepik nałożyć szczotką, po czym na całą powierzchnię wkleić pas papy. Zamiast nakładać lepik za pomocą szczotki, można na podłoże wylać odpowiednią ilość bitumu i wtopić w niego pas papy. Natychmiast po przyklejeniu pasy papy należy docisnąć za pomocą szczotki lub wałka silikonowego, posuwając się od osi ku krawędziom, tak aby uzyskać szczelne sklejenie warstw na całej powierzchni. Wykonując izolację na powierzchniach pionowych, lepik trzeba nakładać zarówno na podłoże, jak i spodnią część pasa papy.

Montaż papy termozgrzewalnej

Papy termozgrzewalne zgrzewa się z podłożem za pomocą palnika, przy czym płomień powinien podgrzewać i podłoże, i papę na całej szerokości rolki. Gdy masa na spodniej powierzchni papy roztopi się, palnik należy przesunąć, a rolkę papy docisnąć do podłoża (powinna się ona „topić” w płynnym asfalcie), wyciskając jednocześnie jego nadmiar na boki. Żeby poprawnie połączyć zakłady, trzeba je mocno docisnąć na przykład wałkiem silikonowym.

Układanie papy samoprzylepnej

Przystępując do wykonania warstwy izolacyjnej z membrany samoprzylepnej, z początku rolki należy ostrożnie oderwać papier ochronny (zalecane jest jego zrolowanie) i starannie przykleić odsłonięty pas membrany do podłoża. Aby pod spodem nie powstały pęcherze powietrza, trzeba dociskać go kłębem szmat, szczotką lub wałkiem, posuwając się od osi pasa membrany ku krawędziom. Zakłady trzeba starannie docisnąć wałkiem silikonowym, a na koniec całą powierzchnię jeszcze raz docisnąć do podłoża.

Zobacz w Murator.tv: Jak wykonać izolację fundamentów?

Zobacz galerię 3 zdjęcia

Autor: Łukasz Knapik

Fundamenty domu możemy zabezpieczyć przed niszczącym działaniem wody i wilgoci materiałami rolowymi - na przykład papą bitumiczną