Odtwarzanie izolacji pionowej
Gdy zawilgocenie ścian natępuje od strony gruntu, w pierwszej kolejności trzeba odtworzyć izolację pionową.
Autor: Instytut Konstrukcji Budowlanych Politechniki Warszawskiej1|Mariusz Bykowski|PLAZMATRONIKA - SERVICE|Robert Wójcik|RUBERSTEIN
rys.1 - w metodzie iniekcji niskociśnieniowej preparat jest wtłaczany w głąb otworów,rys.2 - iniekcja parafinowa szczególnie polecana jest do murów o dużym zasoleniu,rys.3 - skomplikowaną, ale bardzo skuteczną metodą osuszania ścian i odwtarzania izolacji pionowej jest iniekcja mikrofalowa,rys.4 - termoiniekcja jest bardzo skuteczną metodą odtwarzania izolcji pionowej ścian piwnicznych.
Tradycyjnie wykonywano to w ten sposób, że odkopywano po kawałku fundamenty i fragment po fragmencie układano nową izolację z papy lub folii. Nie zawsze bywa to możliwe. Czasem bowiem ściana piwniczna sąsiaduje ze ścianą innego budynku albo w pobliżu domu rosną drzewa. Nie trzeba też chyba nikogo przekonywać, że takie rozwiązanie jest skomplikowane i pracochłonne, a niekiedy również niebezpieczne dla konstrukcji domu. Jeśli jednak weźmiemy udział w pracach, biorąc na siebie odkopywanie i zasypywanie ścian, zapłacimy mniej niż w przypadku innych metod. Jak odtworzyć izolację bez odkopywania fundamentów? Oto kilka propozycji.
Iniekcja grawitacyjna – metodą tą można odtwarzać izolacje poziome i pionowe. Warunek jest jeden – wilgotność muru nie może przekraczać 10%. Jak przebiegają prace? Ze ścian zewnętrznych i wewnętrznych skuwa się tynk. W ścianach zewnętrznych piwnic robi się przeważnie izolację pionową. Nawierca się w tym celu sieć otworów skierowanych pod kątem 15-30° w dół. Rozmieszcza się je co 15-20 cm. Głębokość nawiertu powinna być o 5 cm mniejsza niż grubość muru. Otwory mają średnicę 20 mm.W ścianach wewnętrznych robi się ewentualnie izolację poziomą. Otwory są wtedy rozmieszczone w jednym szeregu, w odstępach 15-20 cm. Przed wprowadzeniem środka iniekcyjnego otwory trzeba zwilżyć wodą pod ciśnieniem (wypłucze ona przy okazji pył powstały w trakcie wiercenia). W metodzie iniekcji grawitacyjnej preparatem iniekcyjnym jest mieszanka cementu portlandzkiego, aktywatorów krzemianowych i wody. Napełnia się nią specjalne dozowniki umieszczone w otworach iniekcyjnych. Preparat wypełnia je i wnika pod własnym ciężarem w głębsze partie muru. Stąd nazwa iniekcja grawitacyjna. Wypełnia on pory w murze w promieniu 7-8 cm wokół otworu. Otworów nie trzeba zasklepiać. Preparat iniekcyjny sam je szczelnie wypełni. Ewentualnie można wyrównać obrzeża otworu tym samym preparatem, który posłużył do iniekcji.
Iniekcja niskociśnieniowa – metoda ta jest szczególnie polecana do starych zniszczonych murów. W otwory wkłada się dozowniki (tak zwane pakery), które tłoczą żel lub płyn iniekcyjny pod niedużym ciśnieniem. Można też użyć tańszej pianki modyfikowanej żywicą poliuretanową, ale wówczas mur należy wstępnie podsuszyć termopakerami (tak jak w iniekcji parafinowej) lub termowentylatorami umieszczonymi w otworach. Przed podgrzewaniem ścian trzeba też skuć z nich tynk, co nie zawsze jest konieczne przy iniekcji bez wstępnego osuszania. Wadą pianki jest też to, że zamyka jedynie większe otwory w murze i nie wypełnia najdrobniejszych kapilar. Dlatego niezbędne będzie wtedy odtworzenie izolacji poziomej. Przy zastosowaniu płynu lub żelu iniekcyjnego trwałość takiego zabezpieczenia może sięgnąć nawet 100 lat. Ścianę o powierzchni 100 m² osusza się przez mniej więcej tydzień.
Iniekcja parafinowa – jest szczególnie polecana do murów z widocznymi wysoleniami. Otwory robi się tak samo jak w metodzie grawitacyjnej. Wkłada się do nich zbiorniki na płyn iniekcyjny, w których są pręty grzejne (tak zwane termopakery). Płyn to preparat parafinowy – mieszanka krystalicznych wosków naftowych. Osiąga on temperaturę 80°C. Jej wysokość kontroluje specjalny układ elektryczny. Płyn wypiera wodę z muru i zajmuje jej miejsce. Wychładzając się, zmienia konsystencję z płynnej na stałą. W taki właśnie sposób tworzy nieprzepuszczalną dla wody przeponę. Trwałość tej metody sięga 50 lat. Osuszanie 100 m² trwa tydzień.
Termoiniekcja – jest to odmiana iniekcji grawitacyjnej i niskociśnieniowej. Różni się tym, że zanim do otworów zostanie wprowadzony preparat iniekcyjny, miejscowo osusza się ściany. Wykonuje się to w ten sposób, że w każdy otwór wkłada się rurkę tłoczącą gorące powietrze (termopaker). Nagrzewanie takie trwa przez kilkadziesiąt godzin, aż ściana osiągnie temperaturę 30-40°C. Woda zostaje usunięta z porów muru wokół otworów, pozostawiając wolne miejsce dla preparatu. Preparat zaczyna pełnić swoją wodochronną funkcję już po sześciu godzinach od iniekcji. Trwałość tej metody szacuje się na 10-20 lat. Czas osuszenia 100 m² to około tygodnia.
Iniekcja mikrofalowa – najważniejszym urządzeniem w tej metodzie jest generator mikrofal. Podłącza się do niego anteny tubowe i rozmieszcza je przy ścianach. Po pięciu-siedmiu minutach ich działania ściany nagrzewają się (chyba że ich wilgotność przekracza 15%, wtedy proces ten trwa dłużej). Czynność tę powtarza się po kolei przy każdej ścianie. Później wierci się w murze otwory o średnicy 25 mm i głębokości równej 70-80% jego grubości. Następnie umieszcza się w nich specjalne promienniki rurowe podłączone do generatora mikrofal. Promienniki po uruchomieniu generatora nagrzewają mur. Każdy z nich co dziesięć minut podnosi temperaturę w obszarze nagrzewania o 30-40°C. Mur ogrzewa się więc skokowo, co wywołuje wzrost ciśnienia zgromadzonej w nim wody. Jest ona odpychana poza ogrzewany obszar i odparowuje. Po wyjęciu promienników otwo-ry wypełnia się hydrofobizującym płynem iniekcyjnym, który tworzy nieprzepuszczającą wody przeponę. Dodatkową zaletą tej metody jest to, że niszczone są jednocześnie grzyby domowe i pleśniowe porastające mur. Niestety, mikrofale są szkodliwe dla zdrowia. Z tego względu firma, która ma przeprowadzić prace, najpierw robi rozpoznanie i wyznacza strefę zagrożenia niedostępną później dla osób niepowołanych. Ustawiane są również ekrany chroniące przed rozprzestrzenianiem się mikrofal. Trwałość takiego zabezpieczenia ocenia się na 40-50 lat. Ścianę o powierzchni 100 m² osusza się przez cztery-osiem dni.
