Hydroizolacja fundamentów. Wykonywanie izolacji przeciwwilgociowej

Błędy popełnione podczas wykonywania izolacji przeciwwilgociowej mogą mieć w przyszłości opłakane skutki. Sprawdź, jak powinna być zrobiona szczelna i trwala hydroizolacja fundamentów z zastosowaniem papy bitumicznej.

Zobacz galerię 3 zdjęcia

Autor: Piotr Mastalerz

Oprócz prawidłowego położenia izolacji ważne jest staranne uszczelnienie połączenia izolacji poziomej z pionową oraz poziomej z podposadzkową.

W Polsce najczęściej robi się izolacje przeciwwilgociowe. Istotne są szczelność, połączenie izolacji pionowej z poziomoą oraz poprawne wykonanie izolacji strefy cokołowej oraz uszczelnienie przejść rurowych, na przykład wyprowadzenia rur kanalizacyjnych. Konieczne jest stosowanie rozwiązań systemowych. Producent papy powinien mieć opracowaną technologię uszczelnień tych detali oraz oferować potrzebne materiały uzupełniające, a także materiały do przygotowania podłoża. Prace zwykle zaczyna się od wykonania izolacji poziomej na ławach fundamentowych oddzielającej je od ścian fundamentowych. Pas papy ułożony na ławach musi być wysunięty poza lico ściany przynajmniej 10 cm. Kolejnym etapem jest stawianie ścian fundamentowych. Przed rozpoczęciem prac pas izolacji wysunięty poza lico ściany należy zabezpieczyć styropianem, deskami lub matami gumowymi, żeby nie zanieczyścić go zaprawą ani nie uszkodzić spadającą cegłą. Po wykonaniu i wysezonowaniu ścian fundamentowych robi się ich izolację pionową. W budynku niepodpiwniczonym należy pamiętać o wysunięciu pasa papy poziomej izolacji ściany, żeby można ją było prawidłowo połączyć z izolacją podłogi na gruncie.

Przygotowanie podłoża

• Musi być suche. Dopuszczalna wilgotność to 5-6%. Jednak gdy stosujemy papę na lepiku na gorąco, podłoże musi być w stanie powietrznie suchym, to znaczy jego wilgotność musi wynosić 1,5-2%.
• Powinno być czyste, stabilne, nośne, równe i lekko porowate, wolne od gniazd żwirowych, spękań, nadlewek, kurzu oraz wszelkich środków zmniejszających przyczepność.
• Papy są zawsze mocowane całą powierzchnią, więc trzeba usunąć wystające fragmenty podłoża oraz wszelkie nierówności, szczególnie o ostrych krawędziach. Ostre naroża należy sfazować.
• Mury z elementów drobnowymiarowych, jeśli nie stanowią prawidłowego podłoża, trzeba wyrównać tynkiem tradycyjnym lub polimerowo-cementową szpachlą wyrównującą (nie cementową).
• Tynk musi być wysezonowany. Zalecany minimalny czas przerwy technologicznej przy grubości tynku wynoszącej 1 cm to 14 dni (dla tynku 1,5-centymetrowego – 21 dni).
• Podłoża gruboziarniste, na przykład bloczki fundamentowe (w zależności od stanu powierzchni) trzeba wyszpachlować zaprawą cementową z dodatkiem polimerowej emulsji modyfikującej.
• Do naprawy ewentualnych raków i ubytków w podłożu betonowym najlepiej stosować gotowe zaprawy polimerowo- cementowe (PCC).
• Za minimalny czas sezonowania betonu uważa się 14 dni, zdecydowanie lepiej jednak poczekać 28 dni.
• Po naprawie i oczyszczeniu podłoża należy je zagruntować odpowiednim roztworem bitumicznym i poczekać, aż wyschnie.

Układanie papy na lepiku

Lepik na gorąco należy ogrzać do temperatury 160-180^oC. Na powierzchnie poziome (lub lekko pochylone) lepik nakłada się szczotką. Trzeba dokładnie pokryć całą powierzchnię, po czym nakleić na nią pas papy. Można też wylać na podłoże odpowiednią ilość bitumu i wtopić w niego pas papy. Natychmiast po przyklejeniu papę dociska się szczotką lub wałkiem, prowadząc go od osi pasa ku krawędziom, tak aby na całej płaszczyźnie powstało sklejenie. Lepik musi być wystarczająco klejący, dlatego należy pokrywać tylko taką powierzchnię, która umożliwia zespolenie materiałów. Zakłady kolejnych pasów trzeba starannie docisnąć, na przykład za pomocą wałka silikonowego. Żeby wykonać izolację na powierzchniach pionowych, lepik nakłada się zarówno na podłoże, jak i na spodnią część pasa papy. Kolejne warstwy papy przykleja się w analogiczny sposób. Do chwili wyschnięcia warstwy lepiku, który pokrywa wierzch hydroizolacji, musisz chronić powłokę przed zbyt silnym ciepłem, przesuszeniem, deszczem, mrozem i wodą.

Układanie papy termozgrzewalnej

Płomień z palnika powinien podgrzewać i podłoże, i papę na całej szerokości rolki. Gdy masa na spodniej stronie papy się roztopi, trzeba przesunąć palnik, a rolkę papy docisnąć do podłoża. Należy zwracać uwagę, aby roztopiła się cała masa asfaltowa znajdująca się pod osnową. Przed rolką powinna się tworzyć warstwa płynnego asfaltu o szerokości 8-10 cm. Powinien on też wypływać na boki na szerokość 2-6 cm. Zaczynając pracę, końcówkę arkusza trzeba nadtopić od spodu małym palnikiem i przykleić do podłoża, a następnie przyklejać dalszą część arkusza. Papę klei się od najniższego punktu konstrukcji. Arkusze należy układać tak, żeby woda spływała z pasa położonego wyżej na arkusz położony niżej.

Strefa cokołowa

Izolacja powinna być tu wykonywana z elastycznego szlamu, a nie z materiału bitumicznego. Jeżeli strefa ta ma być obłożona płytkami czy otynkowana, to zastosowanie szlamu jest jedynym sensownym rozwiązaniem. Jeśli ściana fundamentowa i ściana parteru będą docieplane, to zbyt wysokie wyciągnięcie bitumu ponad poziom terenu uniemożliwi poprawne wykonanie termoizolacji parteru. Zatem znów pozostaje zastosowanie szlamu. Szlam musi być połączony z izolacją pionową. Masy mineralnej nie można położyć na bitum. Szlamy nie są odporne na działanie wysokiej temperatury i otwartego ognia, nie można więc pap termozgrzewalnych naklejać na szlam. Trzeba zatem najpierw zrobić pionową izolację fundamentów, dbając o to, aby uzyskać równą, poziomą krawędź. Podłoże powyżej nie może być zanieczyszczone bitumem. Następnie, zaczynając od strefy przy papie, wykonuje się izolację cokołu. Grubość warstwy szlamu powinna wynosić 2-3 mm. Po związaniu szlamu konieczne jest jeszcze uszczelnienie styku papa-szlam. Robi się to za pomocą bezrozpuszczalnikowych mas polimerowo-bitumicznych (KMB) nakładanych pasem o szerokości około 20 cm na miejsce styku. Żeby szczelnie połączyć papę z masą KMB, trzeba jej powierzchnię zmiękczyć systemowym gruntownikiem.