Wymiana drzwi wejściowych w domu - jak poprawnie zamocować drzwi zewnętrzne
Zastąpienie starych drzwi wejściowych nowymi nie jest skomplikowane, zwłaszcza że zadanie to powierzasz specjalistom. Musisz jednak przygotować się do tego merytorycznie – poznać materiały, sposoby montażu i wiedzieć, jakie błędy mogą być popełnione, aby móc ich uniknąć.
Spis treści
- Wybór firmy
- Pomiary
- Usuwanie starych drzwi
- Nowe drzwi - ale jakie?
- Łączniki do montażu
- Materiały uszczelniające
- Przygotowanie otworu
- Mocowanie podproża
- Wstawianie ościeżnicy
- Uszczelnianie
- Szczelny montaż
- Wstawianie skrzydeł
Wybór firmy
Kupowanie drzwi w markecie budowlanym i samodzielny ich montaż to już echo przeszłości. Dziś zatrudnia się profesjonalistów, a dociera do nich na dwa sposoby: albo wybierając model danego producenta i od niego uzyskując kontakt do autoryzowanego montażysty, albo wybierając firmę, która poleci drzwi wytwórcy, z którym współpracuje.
Obie drogi są dobre, częściej jednak obierana jest ta druga jako łatwiejsza. Poszukujesz bowiem ekip w najbliższej okolicy, gdyż wiadomo, że z daleka nikt nie przyjedzie, by zamontować tylko jedne drzwi. Szukasz zatem wykonawcy mającego dobre opinie, potwierdzone wpisami na stronach internetowych. Lepiej zaufać firmie z długim stażem, choć startujący w biznesie wykazują często więcej zaangażowania i bardziej starają się o budowanie renomy.
Pomiary
Po wstępnych rozmowach z dostawcą i montażystą drzwi przychodzi pora na jego wizytę. To najlepszy czas, żeby omówić szczegóły – ustalić, który model będzie najlepszy, jaki sposób montażu sprawdzi się w twoim przypadku, w co doposażyć drzwi, omówić kierunek otwierania się skrzydła.
Dziś drzwi są najczęściej wykonywane na zamówienie, pod konkretny wymiar, a więc szczególnie ważne jest precyzyjne wymierzenie otworu – jego wysokości, szerokości, przekątnych, grubości ścian. Wykonawca musi także sprawdzić, z czego wybudowano ściany, by dobrać pod tym kątem odpowiednie łączniki i sposób osadzenia futryny.
Usuwanie starych drzwi
Ekipa najpierw zdejmuje skrzydło, z czym przeważnie nie ma większego kłopotu. Później, o ile jest to możliwe, odkręca ościeżnicę od ścian. Jeśli się nie da, w ruch idą łomy. Przydatna też może być piła typu lisi ogon, dobra do przecinania części framugi przed odrywaniem. Czasem używa się szlifierki kątowej, by odciąć wkręty lub śruby uparcie tkwiące w podłożu.
Zdemontować drzwi i futrynę jest łatwo, ale co z nimi dalej zrobić? Jeżeli przedstawiają jakąś wartość, można spróbować wystawić je na aukcji internetowej. Należy jednak uprzedzić o tym wykonawców, żeby w trakcie rozbiórki delikatnie obchodzili się ze skrzydłem i ościeżnicą. Bardzo często za takie specjalne traktowanie trzeba więcej zapłacić, nawet około 600 zł, więc radzimy wziąć pod rozwagę opłacalność planu odsprzedaży drzwi.
W innej sytuacji po wykonawcach pozostanie skrzydło, części ościeżnicy, a nawet gruz, gdy zaszła konieczność poszerzania otworu. To oznacza, że trzeba będzie zamówić odbiór gabarytów albo samemu odtransportować resztki do PSZOK-u (Punktu Selektywnej Zbiórki Odpadów Komunalnych).
Nowe drzwi - ale jakie?
Mają być ładniejsze niż stare. Musisz więc przede wszystkim kierować się kryteriami estetyki. Resztę da się do tego dopasować. Gdy dom jest drewniany lub elementy drewniane dominują na elewacji, wtedy lepiej poszukać drzwi z drewna lub z okładziną, która je dobrze naśladuje. Gdy dom ma elewację tynkowaną, możesz wybrJak wybrać drzwi wejściowe: poradnik inwestora. Co ma wpływ na cenę?ać drzwi o dowolnej budowie i dowolnym wyglądzie.
Niestandardowym rozwiązaniem jest wykończenie drzwi w dwóch kolorach – innym od zewnątrz, a innym od wewnątrz. Taki wariant jest szczególnie polecany wówczas, gdy siedząc w salonie, widzi się drzwi wejściowe na przykład przez przeszkloną ścianę przedsionka. Dwustronne wykończenie podnosi cenę drzwi średnio o 10-15%.
Współczynnik przenikania ciepła U dla standardowych drzwi wejściowych nie powinien przekraczać 1,3 W/ (m2.K). Warto jednak rozejrzeć się za lepszymi pod względem izolacyjności termicznej. Trzeba bowiem wiedzieć, że ich zastosowanie pozwoli zmniejszyć straty ciepła o około 35%, a zapotrzebowanie na ciepło do ogrzewania budynku o 2%.
Istotny jest także materiał, z którego wykonano skrzydło drzwi. Dobrą izolacyjność termiczną mają ocieplone drzwi drewniane – ich współczynnik przenikania ciepła wynosi od 0,8 do 1,1 W/ (m²·K). Za niezłe uchodzą też ocieplone drzwi aluminiowe lub z PCW – ich współczynnik U wynosi około 0,8 W/ (m²·K). Najcieplejsze drzwi na rynku to te o współczynniku U wynoszącym 0,5 do 0,73 W/(m²·K). Są zbudowane z PCW i aluminium lub z drewna i aluminium oraz mają wypełnienie z pianki poliuretanowej.
Za izolacyjność odpowiadają również uszczelki obwodowe, a także dolna uszczelka progowa. Istotne jest też ciepłe podproże, czyli element odgradzający podłogę w pomieszczeniu od wylewki na zewnątrz. Zazwyczaj jest wykonywany z twardego klinarytu – materiału o wysokiej odporności na ściskanie i dobrej izolacyjności cieplnej.
Przeczytaj również:
Łączniki do montażu
Kupują je wykonawcy na podstawie zaleceń montażowych danego producenta stolarki. Warto sprawdzić, co wybrali do połączenia ościeżnic ze ścianą. Musisz bowiem wiedzieć, że na samą pianę PUR można montować co najwyżej drzwi wewnętrzne.
Najczęściej wybierane są kotwy płaskie ze stali. Łączy się je jednym końcem z ościeżnicą, drugi mocuje się do ściany kilkoma wkrętami dobranymi do rodzaju podłoża – innymi do drewna, innymi do bloczków pełnych, a jeszcze innymi do pustaków. Popularne są także wkręty samogwintujące, uniwersalne, jeśli chodzi o podłoże i niewymagające użycia kołków rozporowych. Brak efektu rozprężania pozwala stosować je w stosunkowo niewielkiej odległości od krawędzi otworu. Wykonawcy lubią je także z tego względu, że mogą być bezpiecznie wykręcane, aby skorygować ustawienie ościeżnicy. Przed ich osadzeniem trzeba nawiercić w ościeżnicy i ścianie otwory.
Wielu wykonawców używa do montażu dybli stalowych. To śruby umieszczone w stalowych tulejkach. Wkłada się je w otwory nawiercone w ościeżnicy i murze, a następnie dokręca. Ościeżnice w domach szkieletowych i drewnianych mocuje się najczęściej wkrętami samonawiercającymi. Drogim, choć wartym uwagi produktem jest dwuczęściowy łącznik ościeżnicowy. Jest zbudowany z tulei i przechodzącego przez nią gwintowanego trzpienia. Tuleja zagłębia się w ościeżnicy, trzpień wchodzi w ścianę. Wkręcając i wykręcając tuleję, można bardzo wygodnie korygować ustawienie ościeżnicy.
Wspomnieć też trzeba o konsolach wsporczych. Służą temu, by wysunąć ościeżnicę poza lico ściany. Robi się tak, aby została ona później otoczona materiałem ociepleniowym, co pozwala uniknąć mostków termicznych wokół drzwi.
Materiały uszczelniające
Przerwę między otworem drzwiowym a ościeżnicą trzeba wypełnić materiałem zapewniającym szczelność termiczną. Najczęściej wybierana jest rozprężna piana poliuretanowa. Piany pistoletowe po naniesieniu zwiększają swoją objętość 1,5 do 2 razy. Te wyciskane z puszki przez wężyk potrafią zwiększyć objętość aż czterokrotnie. Tylko specjalne piany niskoprężne zwiększają objętość jedynie o 20-30%. Mniejszy stopień rozprężenia to pożądana cecha, gdy uszczelniamy drzwi o smukłych ramach, nie zachodzi bowiem wtedy ryzyko, że ulegną wypaczeniu. Są poza tym bardziej elastyczne. Mają też lepsze właściwości termoizolacyjne od zwykłych pian.
Szczelny montaż, zwany również montażem trójwarstwowym, polega na wypełnieniu szczeliny wokół ościeżnicy pianą oraz obustronne oklejenie jej specjalnymi taśmami – paroprzepuszczalną od zewnątrz i paroszczelną od środka domu. Miejsce takich taśm znajduje się między ścianą a brzegiem ościeżnicy. Taśmy paroizolacyjne hamują wnikanie wilgoci z pomieszczenia do przestrzeni między oknem a ścianą. Paroprzepuszczalne z kolei mają za cel odprowadzać na zewnątrz wilgoć, która mogła się tam zgromadzić.
Stosunkowo nową propozycją są taśmy uniwersalne o zmiennym oporze dyfuzyjnym. Jedna taka taśma może być stosowana zarówno na zewnątrz, jak i od wewnątrz domu. Taśmy tego rodzaju dostosowują swoją paroprzepuszczalność do aktualnych warunków atmosferycznych. Im wyższa wilgotność powietrza, tym mniejsza staje się jej paroszczelność, a zwiększa paroprzepuszczalność.
Taśmy są coraz częściej zastępowane przez masy izolacyjne, spełniające identyczne funkcje. To drugi po pianie produkt chemiczny stosowany przy montażu stolarki. Do trzeciej kategorii należą preparaty klejące i gruntujące, zapewniające lepszą przyczepność taśmom.
Taśmą chętnie stosowaną przy montażu drzwi jest rozprężna taśma piankowa z impregnowanego poliuretanu. Może zastąpić pianę PUR, pod warunkiem że otwór drzwiowy ma bardzo gładkie płaszczyzny. Nie da się jej stosować, gdy do montażu użyto śrub lub dybli. Taką taśmą wypełnia się też styk ocieplenia i ościeżnicy, gdy drzwi są montowane poza płaszczyzną muru.
Przygotowanie otworu
W najlepszym razie polega ono na jego oczyszczeniu i odpyleniu. Choć drzwi zamawiamy na wymiar, to czasem niezbędne jest ostrożne podkucie otworu, aby poszerzyć go o kilka centymetrów. Niekiedy trzeba użyć zaprawy naprawczej, by wyszpachlować otwór – dzień przed montażem. To potrzebne, aby wyrównać duże krzywizny.
Przeczytaj też:
Wymiana drzwi na antywłamaniowe krok po kroku. Jak zamontować drzwi antywłamaniowe?
Mocowanie podproża
Dawniej, budując domy, nikt się nie przejmował mostkami termicznymi. Dlatego między wylewką na zewnątrz a wylewką wewnątrz nie było przegrody z materiału ociepleniowego. Na etapie wymiany można temu zaradzić. Trzeba tylko podkuć linię progu, oczyścić z gruzu i wstawić w nią podproże klinarytowe. Ma ono wystarczająco dużą nośność i izolacyjność. Od góry łączone jest z progiem drzwi.
Wstawianie ościeżnicy
Ościeżnica jest fabrycznie zmontowana. Pozostaje wstawić ją w otwór i ustabilizować plastikowymi klinami. Stać będzie z kolei na plastikowych podporach, które pozostaną już na zawsze. Kliny pozwalają wypoziomować ościeżnicę.
Po ich umieszczeniu nawierca się otwory i umieszcza w nich wkręty lub dyble stabilizujące framugę. Ich rozmieszczenie podane jest w dokumentacji danego modelu drzwi.
Jeśli monter wybrał kotwy płaskie, wtedy najpierw przykręca się je wkrętami do boków ościeżnicy, a następnie po wstawieniu i wypoziomowaniu ościeżnicy łączy wkrętami ze ścianą. Gdy ościeżnica jest zaklinowana, zawiesza się na próbę skrzydło. Sprawdzisz w ten sposób, czy nie trzeba czegoś jeszcze skorygować w jej ustawieniu.
Uszczelnianie
Zanim wykonawcy chwycą za pistolety z pianą PUR, między słupkami ościeżnicy umieszczają drewniane rozpórki. Przy drzwiach o standardowych wymiarach wystarczą dwie. Gdyby o nich zapomnieli, ościeżnica uległaby zwichrowaniu w wyniku pęcznienia pianki. Rozpórki muszą być bardzo starannie dopasowane, żeby nie wygięły ościeżnicy w drugą stronę. Stosuje się je, gdy drzwi montowane są na kotwy płaskie. Jeśli do uszczelnienia styku drzwi ze ścianą mają zamiar użyć taśmy rozprężnej, rozpórki nie będą potrzebne.
Przed użyciem piany przestrzeń między murem a ościeżnicą zwilża się delikatnie wodą, a puszkę energicznie wstrząsa przez kilka minut. Zwilżanie nie jest zalecane, gdy wykonawcy używają piany typu zimowego, a temperatura jest na tyle niska, że woda zamieniłaby się w lód bądź szron.
Tradycyjne puszki wężykowe trzeba w trakcie nanoszenia piany trzymać do góry nogami, podobnie dzieje się z pianami profesjonalnymi, które przed podłączeniem do pistoletu ustawia się zaworem w dół. Podczas piankowania trzeba zwracać uwagę, aby pasy piany nie przekraczały jednorazowo grubości 5-7 cm. Grubsza warstwa spowodowałaby trudności z utwardzeniem i mogłaby się zapadać w sobie. Szczeliny szersze lub głębsze wypełnia się warstwami, uważając, by kolejna warstwa była nanoszona dopiero wtedy, gdy pierwsza stwardnieje. Przed nanoszeniem drugiej warstwy pierwszą trzeba też zwilżyć. Gdy piana zastygnie, jej nadmiar odcina się nożem.
Taśmę rozprężną albo nakleja się na ościeżnicę przed jej zamocowaniem, co wymaga szybkiego tempa, gdyż taśma szybko zwiększa objętość, albo częściej – umieszcza się ją w szczelinie przed przykręceniem wstawionej już ościeżnicy.
Szczelny montaż
Po piankowaniu przychodzi czas na taśmy. Bez względu na ich rodzaj są mocowane w podobny sposób. Jedna krawędź przylega do ościeżnicy, druga wyprowadzona jest na ścianę. Taśmy są przeważnie samoprzylepne, więc ich stosowanie nie jest trudne. Tylko niektóre z nich wymagają użycia oddzielnie dokupowanego kleju. Przed naklejaniem taśm na mur ten warto zagruntować primerem w sprayu, który wyrównuje chłonność podłoża i poprawia przyczepność. Taśmy docina się na długość boku ościeżnicy, pozostawiając około 10-centymetrowy naddatek, aby w narożach można było połączyć dwa odcinki na zakład szerokości minimum 4 cm. Zakłady skleja się klejem montażowym polecanym przez producenta taśm. Do dociskania taśm do podłoża chętnie wykorzystywany jest gumowy wałek. Taśmę można łączyć wzdłuż, a nawet sklejać dłuższymi bokami, by uzyskać większą szerokość.
Jeśli taśmę zastępuje się specjalną masą, wtedy najpierw należy wymieszać zawartość wiaderka i nanosić ją, używając pędzla lub szpachelki. Masę rozprowadza się dokładnie w tym samym miejscu, w którym biegłaby taśma. Inna przeznaczona jest na zewnątrz, a inna do środka budynku – identycznie jak taśmy. Różnią się kolorem, więc nie sposób ich pomylić.
Wstawianie skrzydeł
Po stwardnieniu piany – co zajmuje kilka godzin od naniesienia – można zawiesić skrzydło na zawiasach i ocenić, jak się porusza. Zawsze wymagana jest regulacja zawiasów, do czego potrzeba klucza imbusowego.
Pamiętaj, że skrzydeł do drzwi wejściowych nie skraca się, jak można to niekiedy robić z drzwiami wewnętrznymi. Styk ościeżnicy z murem najwygodniej jest zamaskować drewnianymi listewkami. Można też wykonać suchą zabudowę z płyt gipsowo-kartonowych odpornych na wilgoć albo użyć tynku. Szpachlowanie tynkiem glifów od strony zewnętrznej trzeba przeprowadzić nie później niż trzy miesiące od montażu taśmy paroprzepuszczalnej.
Przeczytaj także:
Okna i zewnętrzne drzwi antywłamaniowe. Bezpieczny dom z bezpieczną stolarką
