Zbuduj taras z płyt. Zasady montażu tarasu na wspornikach i tarasu na gruncie

Taras z płyt wygląda ładnie, jest trwały i łatwy do utrzymania w czystości. Przedstawiamy dwie metody montażu płyt tarasowych. Najpopularniejszą i najtańszą jest taras na gruncie, a szybszą - taras na wspornikach.

Taras stanowi wizytówkę domu, ale taką, którą często chcemy pokazać tylko zaproszonym gościom. Rangę tego miejsca podkreśla zastosowanie dekoracyjnych, ciekawie wykończonych płyt. Najczęściej układa się go z płyt betonowych. Materiały z kamienia naturalnego są droższe. Płyty zwykle dopasowuje się do koloru i sposobu wykończenia elewacji, ale można je dobrać także do podłogi we wnętrzu.

Materiał na taras z płyt

Płyty betonowe mogą mieć dowolną barwę, od śnieżnej bieli po czerń. Do budynków o industrialnej architekturze producenci oferują na przykład płyty z surowego szarego betonu wyglądające tak, jakby były zrobione z betonu architektonicznego. Znajdziesz też takie, które doskonale imitują stare drewno, piaskowiec lub łupany kamień, stosowane w aranżacjach tradycyjnych, rustykalnych. Decydując się na zastosowanie płyt, warto tak zaplanować wielkość tarasu, żeby nie trzeba było ich docinać. Należy jednak pamiętać o konieczności wykonania fug między płytami oraz obrzeża, które ustabilizuje konstrukcję w określonych granicach.

Właściwości płyt tarasowych

Producenci określają, w jakich miejscach płyty mogą być układane i jak obciążane. Te układane na zewnątrz na tarasie muszą być odporne na mróz, ścieranie i antypoślizgowe. Mrozoodporność wiąże się z nasiąkliwością. Materiał położony na tarasie powinien mieć nasiąkliwość nie większą niż 3%. Powierzchnia odporna na ścieranie jest niezbędna w tym miejscu, bo na pewno będziesz tu nanosić dużo piasku. Warto zadbać o to, żeby była też odporna na poślizg.

Faktura płyt betonowych i płyt kamiennych

Jeśli zdecydujesz się na płyty betonowe, dobrze jest wybrać takie, które są wykończone posypką z drobnego kruszywa, mają nawierzchnię płukaną albo fakturowaną. Płyty z kamienia powinny mieć fakturowaną powierzchnię. Twardy granit jest płomieniowany, inne materiały mają zwykle powierzchnię łupaną. Najpopularniejsze są kwadratowe lub prostokątne płyty z betonu. Zazwyczaj mają nieregularne krawędzie, żeby nawiązywać do kamieni naturalnych. Istnieją także kolekcje płyt o nieregularnych kształtach, które są tak dobrane, że można układać z nich większe powierzchnie, bo określone elementy pasują do siebie.

Płyty w zestawie

Producenci oferują również gotowe zestawy płyt, z których można wykonać na przykład koło lub owal. Ciekawy efekt dekoracyjny uzyskasz, stosując kolekcje złożone z płyt różnej wielkości. Ten produkt jest tak zapakowany, że każda warstwa na palecie zawiera określony zestaw płyt i płytek. Producent przedstawia także polecane warianty ułożenia nawierzchni.

Taras naziemny

• W miejscu przeznaczonym do zabudowy należy usunąć grunt próchniczny i ułożyć warstwę wyrównawczą z piasku.
• Na niej trzeba ułożyć i dobrze ubić grube kruszywo łamane o uziarnieniu do 4 cm. Wyższą warstwę o grubości mniej więcej 10 cm stanowią gruby piasek lub odsiewki kamienne frakcji do 7 mm. Na niej robi się podsypkę o grubości 3 cm z drobnego piasku frakcji 0-4 mm. Podbudowa powinna mieć łącznie 30-40 cm grubości.
• Każda warstwa (oprócz podsypki) powinna być starannie zagęszczona wibratorem lub ubijakiem. Podczas ubijania kruszywo zmniejsza objętość nawet o 20%, dlatego poszczególne warstwy przed zagęszczaniem powinny mieć pewien naddatek.
• Taras musi mieć wzmocnione brzegi. Jako obrzeże mogą posłużyć krawężniki albo palisady betonowe, płyty chodnikowe ustawione na sztorc, a gdy nie jest on wyniesiony ponad poziom gruntu, wystarczą nawet 2-3 rzędy kostek. Obrzeże musi być utwierdzone w warstwie chudego betonu. W tarasie bez obrzeża do stabilizacji skrajnych płyt można użyć stalowych listew systemowych zagłębionych i ukrytych w gruncie.
• Na tak zbudowanej podbudowie układa się płyty. Trzeba to robić ostrożnie i delikatnie, żeby zbyt mocno położona płyta nie zagłębiła się w podsypce. Niewielkie nierówności niweluje się, lekko dobijając płytę młotkiem.
• Między poszczególnymi elementami należy pozostawić szczeliny o szerokości 5-15 mm, które później wypełnia się drobnym piaskiem. Piasek musi być w nie wmieciony szczotką o grubym włosiu. Zwykle robi się to kilkakrotnie, ponieważ kruszywo trzeba wetrzeć na głębokość kilku centymetrów, żeby szczelina była całkowicie wypełniona. W przeciwnym razie płyty mogą się ruszać, co grozi ich wyszczerbieniem.
• Szczeliny między płytami betonowymi można wypełnić również zaprawami żywicznymi, które przepuszczają wodę. Stanowią one mieszaninę piasku kwarcowego i żywicy polimerowej.
• Jeśli chcesz zabezpieczyć taras przed zaplamieniem i wnikaniem w beton zanieczyszczeń, powierzchnię płyt można zaimpregnować.

Taras na wspornikach

Plusem tej technologii jest bardzo szybkie wykonanie tarasu. Nie musisz tracić czasu na mozolne klejenie płyt do płyty betonowej ani fugowanie. Nie martwisz się, czy po zimie płyty nie zaczną odpadać. Uszkodzoną płytę łatwo wymienić na nową. Gdy taras się znudzi, możesz szybko wymienić nawet całą nawierzchnię. W przestrzeni pod płytami możemy poprowadzić przewody elektryczne lub wodne wiodące do ogrodu. Ograniczeniem tej technologii jest konieczność zbudowania pionowego obrzeża lub wysokiej opaski ograniczającej, która będzie trzymać całą konstrukcję. Płyty nie są fugowane, więc w czasie deszczu woda ścieka pod powierzchnię tarasu.

Montaż nawierzchni na wspornikach

• Jeśli pod spodem jest płyta betonowa, trzeba ją zrobić ze spadkiem, żeby woda była odprowadzana poza jej konstrukcję.
• Konstrukcja składa się z plastikowych podpór o stałej lub regulowanej wysokości ustawionych na stabilnym podłożu oraz ułożonych na nich płyt. Wsporniki stałe są niskie. Mają wysokość na przykład 11, 14, 17 lub 28 mm. Regulowane składają się z podstawy, głowicy i stopy, które są skręcone ze sobą lub zespolone zaczepami.
• Wysokość reguluje się przez dokręcenie między podstawą i głowicą jednego albo kilku łączników. Jeśli osiągnięty wymiar nie pasuje do planowanej wysokości tarasu, można zastosować dodatkowe wkładki dystansowe o grubości 2-10 mm. Najwyższe podpory mają nawet 60 cm wysokości.
• Na wierzchu wspornika można zamocować korektor spadku, który pozwala go regulować w zakresie 0-5%.
• Gdy płyty tarasowe mają nierówną grubość, należy użyć gumowej nakładki, która pomoże skorygować różnicę nawet 8 mm.
• Wsporniki trzeba przymocować do podłoża – przykręcić lub przykleić. Na płycie betonowej z hydroizolacją na wierzchu do przytwierdzania podpór powinno się zastosować kotwy chemiczne, żeby nie uszkodzić warstwy izolacyjnej. Wsporniki są dość szerokie u dołu, ich podstawa ma nawet 20 cm średnicy. Podczas układania tarasu podstawy niektórych podpór należy podciąć z jednej (na brzegu) lub dwóch stron (w narożniku).
• Na wierzchu stopy znajdują się pióra rozdzielające, między które wsuwa się narożnik płyty. Cztery pióra rozdzielające są potrzebne do mocowania czterech płyt na jednym wsporniku, czyli tych ustawianych wewnątrz tarasu. Na brzegu jeden wspornik służy do oparcia dwóch płyt, więc dwa pióra należy wyłamać.
• W narożnikach oraz na styku płyty z obrzeżem wzdłuż skośnej krawędzi trzeba usunąć wszystkie pióra rozdzielające. Te płyty są zamocowane na sąsiednich wspornikach. Płyty wystarczy położyć na podporach. Ale jeśli chcesz, żeby konstrukcja była bardziej stabilna, można je dodatkowo przytwierdzić klejem lub taśmą dwustronną albo przykręcić w narożnikach śrubami z nakładkami.
• Aby zrobić schody, wykonawcy polecają przecięcie płyt na odpowiedni wymiar oraz skręcenie i sklejenie pod kątem prostym obu fragmentów, tak żeby powstały stopień i podstopnica. Stopnie połączone z podstopnicą ustawia się na wspornikach odpowiedniej wysokości.
• Schodki wiodące do takiego tarasu możesz zbudować też w sposób tradycyjny – konstrukcję z betonu lub bloczków fundamentowych obłożyć płytkami.

Anna Kazimierowicz