Nowoczesna strefa kąpielowa w domu. Wanna, prysznic, oświetlenie. Oto jak urządzić salon kąpielowy
Łazienka z obszerną strefą kąpielową, nowoczesnymi urządzeniami sanitarnymi i niezawodną armaturą to nieodzowny element współczesnego domu. Na równi z estetyką ważne są nowoczesne technologie, które zwiększają bezpieczeństwo, komfort i funkcjonalność oraz sprzyjają ekologii (na przykład ograniczniki strumienia i temperatury, baterie termostatyczne, systemy zapobiegające osadzaniu się kamienia).
Autor: RONAL BATHROOMS
Często kabinę ustawia się w rogu łazienki, także wtedy, gdy jest przestronna i nowoczesna
Spis treści
- Wygodna strefa kąpielowa wymaga sporo miejsca
- Oświetlenie łazienki - światło dzienne i sztuczne
- Do łazienki: zestawy diodowe zasilane niskim napięciem 12 V
- Wanna czy kabina prysznicowa, a może obie?
- Strefa kąpielową z wanną
- Armatura do wanny. Baterie
- Strefa kąpielowa z prysznicem
- Walk-in, czyli otwarta
- Odprowadzenie wody - odpływy w kabinach prysznicowych
- Baterie prysznicowe
- Salon kąpielowy, inspiracje. Zdjęcia
Pogodzenie wszystkich elementów, które składają się na rozwiązanie idealne, nie jest łatwe, ale warto próbować. Inspiracji dostarczają czasopisma i strony internetowe poświęcone tematyce wykończenia i wyposażenia wnętrz. Można też skorzystać z fachowej pomocy architektów wnętrz.
Wygodna strefa kąpielowa wymaga sporo miejsca
Jeśli marzy nam się wygodna strefa kąpielowa, musimy się liczyć z koniecznością przeznaczenia na nią sporej przestrzeni, bo wciśnięta w róg pomieszczenia mała kabina prysznicowa czy zbyt krótka i zabudowana od ściany do ściany wanna nie są synonimem komfortu.
W w projektach gotowych średniej wielkości domów i w domach budowanych przez deweloperów są zazwyczaj przewidziane dwie, rzadziej trzy łazienki. Jedna z nich jest często na tyle duża, by dało się urządzić w niej wygodną strefę kąpielową.
W domu projektowanym na indywidualne zamówienie można przeznaczyć na łazienkę więcej miejsca – 15-20 m2 – po to, by urządzić pokój kąpielowy, w którym zmieszczą się wszystkie urządzenia sanitarne i przybory toaletowe (w tym obszerna wanna i przestronna kabina prysznicowa) oraz niezbędne szafki, a między nimi pozostanie jeszcze dość miejsca na swobodną komunikację, a często także na wygodne siedzisko – puf, fotel lub szezlong.
Wolna przestrzeń umożliwiająca przejście między meblami powinna wynosić co najmniej 70 cm, a pozwalająca na wygodne minięcie się dwóch osób – 100-120 cm.
Jeśli wnętrze jest odpowiednio duże, można w nim wydzielić strefę kąpielową z wanną (modne są wolno stojące) lub przestronnym prysznicem albo jednym i drugim. Podział na strefy może być symboliczny, zaznaczony na przykład zastosowaniem różnych materiałów wykończeniowych, albo bardziej wyrazisty – z wykorzystaniem przejrzystej lub matowej tafli szkła bądź ażurowej albo mającej niepełną wysokość ścianki działowej.
Oświetlenie łazienki - światło dzienne i sztuczne
Światło dzienne przyda się w każdej łazience. Gdy jest duża, można sobie pozwolić na coś więcej niż małe okienko ulokowane w górnej części ściany, często spotykane w pomieszczeniach sanitarnych. Sięgające od podłogi do sufitu okno typu portfenetr albo duże, stałe, nieotwierane przeszklenie zapewnią odpowiednią ilość światła dziennego, a jeśli łazienka jest zlokalizowana od strony ogrodu – także atrakcyjny widok na tę część posesji. Powinny mieć przesłony, przesuwane i najlepiej częściowo przepuszczające światło, umożliwiające zachowanie intymności, ale też korzystanie z łazienki bez potrzeby włączania światła sztucznego w ciągu dnia.
Dobre oświetlenie sztuczne jest niezbędne w każdej łazience, także jeśli to łazienka z oknem. Wpływa na jej ostateczny wygląd (może go poprawić, ale i zepsuć) i w znacznym stopniu decyduje o wygodzie jej użytkowania. Sposób oświetlenia poszczególnych stref powinien być zróżnicowany i najlepiej regulowany w szerokim, dostosowanym do charakteru wykonywanych zabiegów zakresie – od intensywnego, dobrze oddającego barwy, niezbędnego podczas zabiegów kosmetycznych i upiększających, zwłaszcza w obrębie twarzy, po przytłumione, relaksujące, odpowiednie w czasie odprężającej kąpieli. Mniej istotna jest barwa światła, choć większość preferuje światło ciepłe o temperaturze barwowej około 3000 K lub niższej, zapewniające efekt zbliżony do tradycyjnej żarówki.
Podczas precyzyjnych czynności lepiej sprawdzi się światło o barwie chłodniejszej, bielsze, zbliżone do dziennego, przy którym mniej męczy się wzrok. W jednym wnętrzu można zastosować źródła światła o różnej barwie, najlepiej włączane osobno, w zależności od rodzaju chwilowej aktywności w łazience lub dostosowane do charakteru wydzielonej w niej mniej lub bardziej wyraźnie strefy. Główne, rozświetlające całe wnętrze oświetlenie, ulokowane na suficie lub w górnej części ścian łazienki, powinno być włączane z zewnątrz (przyciskiem umieszczonym przy drzwiach prowadzących do łazienki), pozostałe punkty świetlne wygodniej będzie włączać już w środku, zależnie od potrzeb lub wykorzystywanej w danym momencie strefy.
Do łazienki: zestawy diodowe zasilane niskim napięciem 12 V
Idealne do stosowania w pomieszczeniach o dużej wilgotności, do których zalicza się łazienkę, są zestawy diodowe zasilane niskim, bezpiecznym napięciem 12 V. Można je instalować także w miejscach zakazanych dla tradycyjnych źródeł światła na napięcie 230 V prądu przemiennego – na przykład bezpośrednio nad wanną lub kabiną prysznicową. Względy bezpieczeństwa wymagają jednak, by oprócz niskiego napięcia zasilania miały one także obudowę o wysokim stopniu ochrony przed wpływami otoczenia oznaczonym kodem IP (na przykład IP44 – odporna na rozbryzgującą się wodę, odpowiednia do umieszczenia nad prysznicem lub wanną).
Do oświetlenia ogólnego, również nad wanną lub kabiną prysznicową, często używa się zestawów diodowych w formie żarówek w oprawach umieszczonych w otworach sufitu podwieszanego. Zasilacz (lub zasilacze, zależnie od potrzeb) mający, podobnie jak źródła światła, obudowę zabezpieczającą przed bryzgami wody (IP44) powinien być zainstalowany poza strefą podwyższonego zagrożenia porażeniem prądem, czyli nie bliżej niż 60 cm od krawędzi wanny lub brodzika albo co najmniej 120 cm od miejsca zainstalowania natrysku, gdy nie ma on brodzika.
Wanna czy kabina prysznicowa, a może obie?
Odwieczny dylemat, co lepsze: wanna czy kabina prysznicowa, ma się dobrze i nie zanosi się na to, by dało się go rozstrzygnąć. Zresztą po co? Każdy i tak wybierze to, co mu bardziej odpowiada albo na co pozwalają wielkość łazienki i dostępne rozwiązania instalacyjne. Najrozsądniejsze wydaje się zorganizowanie strefy kąpielowej z wanną w jednej z łazienek i z prysznicem w drugiej albo ulokowanie obu urządzeń sanitarnych w jednym wnętrzu, jeśli jest wystarczająco duże. Wtedy wszyscy domownicy i ewentualnie goście, niezależnie od indywidualnych preferencji lub ograniczeń zdrowotnych (na przykład niepełnosprawności ruchowej), będą zadowoleni.
Prysznic to szansa na szybką kąpiel przed wyjściem do pracy albo po aktywności sportowej i większa wygoda dla osób mających problemy z poruszaniem się. To także możliwość masażu różnych części ciała, relaksu i odprężenia pod strumieniem wody o zmiennym rodzaju i natężeniu, ale jednocześnie rozsądne nią gospodarowanie (pod prysznicem zużywa się jej mniej niż do kąpieli w wannie).
Za to wanna wydaje się bardziej uniwersalnym rozwiązaniem. Można ją wypełnić wodą z dodatkiem soli lub olejków zapachowych i odbyć długą relaksującą kąpiel albo, używając rączki prysznicowej, będącej elementem większości baterii wannowych, skorzystać z orzeźwiającego natrysku. Żaden, nawet najgłębszy z dostępnych w sprzedaży brodzików nie daje takich możliwości. W wannie zwykle chętnie kąpią się dzieci, które często trudno jest namówić do wejścia pod natrysk.
Głównym argumentem przeciwników wanien jest zużyci wody do ich napełniania. Jest zauważalnie większe niż w przypadku kąpieli pod prysznicem, mimo że nowoczesne wanny często są tak wyprofilowane, by bez uszczerbku dla komfortu kąpieli ich pojemność była jak najmniejsza.
To gotowy element zintegrowany z odpływem i odpowiednio w jego kierunku wyprofilowaną powierzchnią, który montuje się płasko na równi z posadzką. Jest rozwiązaniem pośrednim między brodzikiem a jego całkowitym brakiem, umożliwia szybkie zaprojektowanie i wykonanie wygodnej przestrzeni prysznicowej.
Płaszczyzny prysznicowe robi się z akrylu, konglomeratu, kamienia czy quarylu, będącego połączeniem zmielonej skały kwarcytowej z akrylem. Najczęściej mają kształt kwadratu lub prostokąta, do którego powinny być dopasowane kształt i wymiary kabiny. Kolor i fakturę płaszczyzny dobiera się tak, by współgrała z posadzką łazienki.
Podobnie jak w przypadku odpływów punktowego i liniowego, w wylewce pod płaszczyzną musi być wystarczająco dużo miejsca na zamontowanie syfonu i odcinka rury odpływowej.
Strefa kąpielową z wanną
Wygoda korzystania z wanny zależy przede wszystkim od jej wymiarów. Długość powinna umożliwiać przyjęcie pozycji półleżącej, wysokość i kształt powierzchni bocznej – zapewniać podparcie plecom na całej długości od odcinka lędźwiowego do ramion, a głębokość – pozwolić na nalanie odpowiedniej do komfortowej kąpieli ilości wody, ale nie utrudniać zanadto wchodzenia do niecki i wychodzenia z niej. Jeśli domownicy nie mają ograniczeń ruchowych, wysokość 60 cm wydaje się optymalna (precyzyjny montaż ułatwiają nóżki o wysokości regulowanej w zakresie 10-20 cm).
Wanny prostokątne ustawia się zwykle tak, by przylegały do ściany co najmniej jednym dłuższym albo dodatkowo także jednym krótszym bokiem. W wąskich długich łazienkach taka lokalizacja wanny optycznie poprawia proporcje pomieszczenia. Wzdłuż drugiego dłuższego boku musi pozostać co najmniej kilkudziesięciocentymetrowa (80-100 cm) wolna przestrzeń na swobodny dostęp do urządzenia.
Podobnie, u zbiegu dwóch ścian łazienki, montuje się wanny narożne, których dwie ścianki tworzą kąt prosty, a trzecia jest łagodnie wyoblona. Taki kształt wanny mimo stosunkowo niewielkich wymiarów pozwala uzyskać nieckę wygodną do kąpieli nawet dla osób o sporym wzroście. Wanny narożne są symetryczne (mają dwa boki równej długości) lub asymetryczne. Te drugie, w zależności od usytuowania krótszego boku, mogą być prawe lub lewe. Kupując je, trzeba uwzględnić sposób ustawienia we wnętrzu.
W dużych łazienkach czy salonach kąpielowych chętnie instalowane są wanny owalne lub okrągłe, często wanny wolno stojące, także takie o wymiarach umożliwiających wygodną kąpiel więcej niż jednej osobie (wanna dwuosobowa powinna mieć szerokość co najmniej 110 cm).
- Najpopularniejsze są wanny akrylowe i stalowe. Z lekkiego, długo utrzymującego ciepło i bardzo plastycznego akrylu, często pokrywanego powłoką antybakteryjną, wytłacza się wanny o różnorodnym kształcie, z uchwytami, siedziskami lub profilowanym dnem. Ich gładką wewnętrzną powierzchnię łatwo jest utrzymać w czystości, ale także stosunkowo łatwo można uszkodzić lub zarysować.
- Wanny ze stali pokrytej grubą warstwą emalii nie mogą mieć tak wyszukanych kształtów jak akrylowe, za to są bardzo trwałe, odporne na uszkodzenia mechaniczne i środki chemiczne. Woda stygnie w nich szybciej niż w akrylowych, ale zastosowanie styropianowej obudowy pozwala skutecznie temu przeciwdziałać.
- Trwałe i odporne na uszkodzenia mechaniczne są też wanny z konglomeratu. Materiał wytwarzany w większości z surowców pochodzenia naturalnego sprawdził się doskonale w przypadku zlewozmywaków. Wykonane z niego wanny atrakcyjnie się prezentują, ale wymagają regularnej pielęgnacji specjalnie przeznaczonymi do tego rodzaju tworzywa preparatami.
- Do łazienek w stylu retro lub vintage wybierane są niekiedy wanny żeliwne z ozdobnymi, stylizowanymi na łapy lwa lub krokodyla nóżkami.
- Do obszernych stref kąpielowych wolno stojące modele z granitu i marmuru
- A do wnętrz w stylu skandynawskim lub rustykalnym – wanny z różnych gatunków odpowiednio przygotowanego i zabezpieczonego drewna (często egzotycznego). Takich wanien próżno jednak szukać w marketach budowlanych. Można je kupić zwykle na indywidualne zamówienie w specjalistycznych salonach z wyposażeniem łazienek albo bezpośrednio u producenta. Cena, jak przystało na modele niestandardowe, jest także „specjalna”.
Armatura do wanny. Baterie
Większość baterii tak zwanych wannowych to w rzeczywistości baterie wannowo-prysznicowe z wylewką do napełniania wanny i dźwignią lub pokrętłami do regulacji parametrów strumienia wody oraz słuchawką prysznicową i przełącznikiem do przekierowywania strumienia. Odpowiednio dobrane modele baterii można montować na ścianie (ścienne) lub w ścianie (podtynkowe) nad wanną, w otworach na brzegu wanny bądź w półce wykonanej wzdłuż jej krawędzi (sztorcowe, wielootworowe) oraz – co jest ostatnio modne – w podłodze obok wanny (sztorcowe wysokie). Te ostatnie w zestawieniu z wolno stojącą wanną, oprócz czysto praktycznej, pełnią też funkcję ważnego elementu wystroju strefy kąpielowej.
Aby podczas napełniana wanny woda wpływała bezpośrednio do jej wnętrza, a nie płynęła po ściance, wylewka baterii nie powinna być krótsza niż 13 cm. Jeżeli jest zamocowana na półce za wanną musi być dłuższa o odległość korpusu od krawędzi wanny, czyli o dodatkowe 3-5 cm.
Instalacje zimnej i ciepłej wody do baterii ściennych i podtynkowych muszą być doprowadzone w bruździe w ścianie, do stojących przy wannie – w warstwie wylewki pod posadzką, zgodnie z wytycznymi producenta wybranego modelu, odpowiednio do zastosowanego w nim rozwiązania przyłączeniowego.
Miejsce podłączenia baterii ściennych osłania się rozetami, w przypadku baterii podtynkowych zakrywa je korpus baterii.
Baterie sztorcowe zamontowane na krawędzi wanny lub w półce można wygodnie połączyć wężykami z instalacją poprowadzoną w dowolny sposób, poniżej krawędzi wanny. Całość pozostanie ukryta za obudową wanny.
Ciekawym rozwiązaniem jest połączenie baterii podtynkowej z zestawem napełniająco-przelewowo-odpływowym. Woda wylewa się wtedy przez otwór w elemencie osłaniającym przelew wannowy. Strumień spływa łagodnie po ściance wanny, dzięki czemu odgłos napełniania wanny jest mniej intensywny.
Strefa kąpielowa z prysznicem
Może i prysznic nie jest tak wszechstronny jak wanna. Może prawdą jest i to, że w wielu przypadkach trudniej jest dobrze połączyć go z instalacją kanalizacyjną, zwłaszcza w remontowanych łazienkach. Faktem jest jednak, że większość z nas chce mieć w łazience natrysk, najlepiej oprócz wanny, a jeśli się nie da, często także kosztem rezygnacji z niej.
W tradycyjnym rozumieniu prysznic to brodzik z zamocowanymi na nim przezroczystymi lub półprzezroczystymi ściankami i drzwiami z tworzywa sztucznego albo hartowanego, bezpiecznego szkła.
Tafle szkła lub tworzywa są mocowane w metalowych lub plastikowych profilach lub w wersji bardziej eleganckiej – bez profili – łączone ze sobą i ścianami łazienki eleganckimi uchwytami i spinającymi całość wspornikami. Szyby są często fabrycznie powlekane powłoką zapobiegającą osadzaniu się kamienia i ułatwiającą czyszczenie.
Brodziki z akrylu sanitarnego, emaliowanej stali, konglomeratu udającego kamień, a nawet z drewna mogą mieć różną głębokość – od kilku do ponad 30 cm. Drzwi – do wyboru – pojedyncze bądź podwójne, rozwieralne albo przesuwne, zapewniają wygodne wejście do kabiny, również w ciasnych wnętrzach.
Prysznice są sprzedawane jako gotowe zestawy (brodzik i kabina), ale można także kompletować je z kupowanych osobno, ale odpowiednio dobranych elementów.
Podobnie jak w przypadku wanny i tu wygoda kąpieli w znacznym stopniu zależy od wymiarów. Dlatego kabina na planie kwadratu nie powinna mieć boków krótszych niż 80 cm, a zamontowana na brodziku będącym wycinkiem koła – promienia mniejszego niż 80 cm, choć oczywiście w sprzedaży można znaleźć mniejsze.
Wiele firm oferuje przygotowanie kabin na wymiar do dowolnej, wskazanej przez użytkownika przestrzeni, także do łazienek na poddaszu pod skośnym dachem. Wyznacznikiem wielkości natrysku są wówczas wymiary brodzika, a jeżeli zdecydujemy się na modne i wygodne rozwiązanie „bez brodzika” – dostępna przestrzeń, możliwości techniczne i fantazja zamawiającego.
Podłoga pod prysznicem i fragmenty powierzchni ścian, jeśli stanowią one boczne ścianki prysznica, powinny zostać zabezpieczone płynną izolacją przeciwwilgociową, a narożniki, miejsca połączenia ścian z podłogą, otoczenie odpływu i przejścia rur – dodatkowo matami i taśmami uszczelniającymi.
Podłogę trzeba wykończyć materiałem odpornym na wodę i nieśliskim, a spoiny między elementami okładziny wypełnić wodoodporną fugą, na przykład epoksydową.
Walk-in, czyli otwarta
Duża przestrzeń przewidziana na strefę kąpielową to szansa na zastosowanie modnego i atrakcyjnego wizualnie rozwiązania, czyli tak zwanej kabiny walk-in. Tworzą ją tafle cienkiego hartowanego szkła oddzielające strefę prysznica od pozostałej części pomieszczenia. Co najmniej jedna, a bywa, że dwie przeciwległe ścianki kabiny pozostają otwarte. Kabina może zajmować całą szerokość łazienki lub jej część, także o nieregularnym kształcie, albo przylegać do jednej lub dwóch ścian. Może być też całkowicie oddzielną strefą, wydzieloną taflami szkła i niestykającą się ze ścianami łazienki. Ścianki kabin walk-in ustawia się bezpośrednio na posadzce i mocuje do przegród budowlanych dyskretnymi elementami montażowymi, a w górnej części usztywnia metalowymi wspornikami stabilizującymi.
Kabina powinna być obszerna (szerokość co najmniej 80 cm, długość nie mniej niż 100, wysokość 200-210 cm). Przede wszystkim dla wygody, ale także dlatego, że podczas kąpieli, zwłaszcza z wykorzystaniem deszczowni, które są chętnie instalowane w takich kabinach, woda rozpryskuje się na dużej powierzchni.
Ścianki kabin robi się z bezpiecznego, hartowanego szkła z powłoką hydrofobową zapobiegającą przywieraniu osadów i powstawaniu śladów spływającej po nich wody. Nie mogą być zbyt delikatne (cienkie) ze względu na wielkość oraz sposób montażu. Tafle szkła montowane w profilach powinny mieć grubość 6-8 mm, a mocowane wyłącznie za pomocą stabilizatorów 8-10 mm. Im są większe, tym powinny być grubsze.
Odprowadzenie wody - odpływy w kabinach prysznicowych
Podczas kąpieli woda wypływająca obfitym strumieniem ze słuchawki prysznicowej lub deszczowni musi być sprawnie odprowadzana do kanalizacji, bo w płytkich nieckach brodzików, zwłaszcza modnych, bardzo płaskich, albo w kabinach ustawionych bezpośrednio na posadzce łazienki nie ma się gdzie gromadzić. Pod brodzikiem należy zamontować syfon, a pod płaszczyzną posadzki, na której jest zamontowana kabina „bez brodzika” albo w ścianie za nią odpowiednio odpływy punktowy, liniowy albo ścienny i połączyć je z pionem kanalizacyjnym odcinkiem instalacji ułożonej z wymaganym spadkiem.
Odpływy składają się z korpusu z elementem odpływowym, osadnika do gromadzenia zanieczyszczeń (najlepiej wyjmowanego do łatwego czyszczenia) oraz syfonu. Korpus jest zamknięty rusztem, który jako jedyny pozostaje widoczny po zabudowaniu. Te dwa elementy odróżniają odpływ punktowy od liniowego. W pierwszym są kwadratowe, okrągłe lub prostokątne. W drugim prostokątne, ale z jednym bokiem wielokrotnie dłuższym od drugiego.
Ruszty (kratki) odpływów robi się ze szlifowanej lub satynowanej stali nierdzewnej albo z tworzywa sztucznego. Zamknięcie odpływu może mieć też postać pokrywy bez otworów z zagłębieniem do wypełnienia materiałem, którym wykańcza się podłogę w łazience, i szczeliną wokół, którą woda spod prysznica odpływa do kanalizacji. Przy takim rozwiązaniu podłoga w łazience zachowuje jednolity wygląd na całej powierzchni.
Nowoczesne syfony są samoczyszczące, czyli skonstruowane w taki sposób, że wraz z wodą zbierają i odprowadzają do kanalizacji większość zanieczyszczeń. Mimo to dostęp do kanału odpływowego syfonu i osadnika po zamontowaniu odpływu powinien być możliwie łatwy, aby w razie potrzeby dało się je oczyścić ręcznie.
Kołnierze uszczelniające – dolny i górny – zapewniają szczelność połączenia odpływu z podłogą. Pierwszy montuje się w miejscu połączenia wpustu z warstwą konstrukcyjną podłogi, drugi – na jego styku z izolacją przeciwwilgociową ułożoną w warstwie jastrychu.
Korytka odpływów linowych mają długość od 40 do 120 cm i dno lekko nachylone w kierunku odpływu, dzięki czemu po zamontowaniu ich poziomo woda swobodnie spływa do kanalizacji. Do wypoziomowania oraz ustalenia wysokości montażu odpowiedniej do poziomu posadzki w łazience służą regulowane nóżki.
Odpływy punktowe instaluje się najczęściej w centralnym punkcie kabiny prysznicowej, liniowe można montować w dowolnym miejscu podłogi w kabinie prysznicowej, ale zwykle umieszcza się je przy ścianie lub na granicy między kabiną a łazienką. Zależnie od lokalizacji trzeba odpowiednio (w kierunku odpływu) ukształtować spadek podłogi.
Do odpływów ściennych instalację kanalizacyjną można doprowadzić z przodu – pod podłogą, albo z prawej lub lewej strony – w ścianie przy podłodze. Wysokość ich zabudowy, zależnie od modelu, wynosi od 8 do 11 cm, a więc mniej niż w przypadku odpływów w podłodze. W niektórych sytuacjach takie rozwiązanie może więc być wygodniejsze ze względów instalacyjnych.
Odpływ można umieścić i w ścianie murowanej, i w szkieletowej. Po jego zabudowaniu widoczna jest tylko pokrywa ze stali nierdzewnej. Wzdłuż jej dolnej krawędzi powstaje szczelina, którą woda spod prysznica spływa do kanalizacji. Posadzka musi być ułożona ze spadkiem w kierunku odpływu, czyli w kierunku ściany.
W nowo budowanym domu kabinę prysznicową najlepiej jest zamontować w łazience na parterze, bo wówczas elementy podłączenia kanalizacyjnego można poprowadzić w podłodze na gruncie albo – w domu z piwnicą - pod jej stropem. Sposób montażu na wyższej kondygnacji zależy od rodzaju stropu. Jeżeli podejście kanalizacyjne nie mieści się w warstwach podłogi, należy wykuć na nie bruzdy w stropie, o ile nie osłabi to jego konstrukcji. Powinien to ocenić konstruktor. Przebieg podejścia nie może kolidować z innymi instalacjami, na przykład ogrzewaniem podłogowym.
Baterie prysznicowe
Typowa bateria prysznicowa nie ma wylewki, lecz jedynie korpus z pokrętłami, słuchawkę prysznicową i/lub deszczownię (element natryskowy o dużej powierzchni) oraz przełącznik do przekierowywania strumienia. Deszczownię przymocowuje się na stałe, słuchawkę umieszcza w uchwycie, który można przesuwać w górę i w dół po drążku prysznicowym przytwierdzonym do ściany kabiny prysznicowej.
Do kabin chętnie są wybierane baterie podtynkowe, których korpus jest umieszczony w ścianie, a na zewnątrz wystają jedynie ozdobna pokrywa i pokrętła lub dźwignia do sterowania strumieniem oraz temperaturą wody. Elementy takiej baterii nie odstają bardzo od ściany, więc nie ograniczają swobody poruszania się w kabinie. Element podtynkowy trzeba umieścić w otworze wykutym w ścianie, dlatego baterię należy zamontować, zanim rozpoczną się prace wykończeniowe. Natynkową część montuje się po wykończeniu ścian.
Warto wybrać baterię jednouchwytową, bo umożliwia szybsze ustawienie żądanej temperatury wody, albo termostatyczną, dzięki której wodę o właściwej temperaturze (ustawionej pokrętłem na korpusie baterii) uzyskuje się natychmiast po uruchomieniu wypływu, niezależnie od wahań ciśnienia i temperatury wody w instalacji.
Za regulację i mieszanie wody odpowiada głowica. Im ma większą średnicę, tym zapewnia większy przepływ. Niektóre baterie są zaopatrzone w sitka, które tłumią szum przepływającej wody.
Elementy podtynkowy i natynkowy baterii można kupić osobno, jednak zawsze bezpieczniej nabyć całość u jednego producenta, bo to gwarancja, że poszczególne elementy będą do siebie pasowały i bez problemu współdziałały ze sobą.
Salon kąpielowy, inspiracje. Zdjęcia
Autor: RONAL BATHROOMS
Często kabinę ustawia się w rogu łazienki, także wtedy, gdy jest przestronna i nowoczesna
