Budowa tarasu drewnianego. Jak wykonać wysoki taras na gruncie?
Jaki taras zbudować przy wysokim parterze? Ciekawym pomysłem będzie budowa tarasu drewnianego. Może być to taras podwyższony lub taras na gruncie. Jak się do tego zabrać? Czy wykonanie go z drewna to dobre rozwiązanie?
Architektura domu oraz kształt i wymiary działki mają wpływ na to, jaki rodzaj tarasu sprawdzi się przy wysokim parterze. Taras na niezależnej konstrukcji jest wyraźnie oddzielony od terenu. Aby zejść do ogrodu, musisz pokonać kilka lub kilkanaście stopni. Taki taras, zwłaszcza gdy jest lekki oraz ażurowy, można zbudować nawet na ciasnej przestrzeni i małej, wąskiej działce. Wyniesiony taras ziemny wymaga obsypania części ścian piwnicy oraz nawiezienia dużej ilości materiału na podsypkę. Masy ziemi trzeba utrzymać ścianami oporowymi lub ukształtować łagodne skarpy łączące taras z ogrodem. Można też zastosować rozwiązanie pośrednie i taras oparty na sztywnej konstrukcji podsypać ziemią.
Wyniesiony taras na gruncie
W projekcie ukształtowania terenu pod taras należy przede wszystkim uwzględnić odprowadzenie wód opadowych. Nie wolno ich kierować na działkę sąsiada. Podwyższenie pod taras trzeba utworzyć z gruntu przepuszczalnego (żwiru, piasku lub pospółki), który utwardza się warstwami. Ważnym etapem budowy wysokiego tarasu ziemnego jest jego ustabilizowanie. Ziemia powinna być bardzo dobrze ubita, aby w przyszłości na tarasie nie tworzyły się zagłębienia. Dobrze jest dodatkowo pozostawić nasyp na kilka miesięcy, wówczas grunt pod wpływem opadów całkowicie osiądzie. W dolnej strefie nasypu pod taras można ułożyć rurę drenarską, która będzie odprowadzała od domu nadmiar wilgoci opadowej i kierowała go poza teren tarasu.
Przygotowanie skarp
Przed ukształtowaniem wyniesienia należy zdjąć 30-40-centymetrową warstwę gruntu rodzimego (humusu). Po zbudowaniu tarasu ziemię można rozłożyć na skarpach i posadzić na nich zieleń. Wysoki taras ziemny ogranicza się ustabilizowaną skarpą, gabionami lub murem oporowym. Aby woda nie rozmyła skarpy i samego tarasu, kąt jej nachylenia nie powinien przekraczać 30°. Oznacza to, że jeżeli taras jest wyniesiony na 1,5 m, to podstawa skarpy, która go będzie ograniczać, zajmie co najmniej 2,6 m. Łagodniejsza będzie wyglądała naturalniej, ale zajmie jeszcze więcej miejsca. Skarpy o nachyleniu większym niż 30° trzeba wzmacniać podobnie jak nasypy drogowe. Ponadto na skarpie o dużym nachyleniu trudno będzie pielęgnować zieleń i kosić trawę.
Gabiony lub murki oporowe
Znakomitym zielonym stabilizatorem brzegów tarasu mogą być gabiony. Są to przestrzenne konstrukcje z wytrzymałych siatek, które wypełnia się kamieniami lub ziemią. Można je obsadzać zielenią. Masy ziemi można też utrzymać, budując murek oporowy z bloczków lub kamienia, a przy wyższym tarasie – żelbetową ścianę oporową. Murek, który ogranicza taras wyniesiony na ponad 40-50 cm, powinien być trwały i posadowiony na fundamencie zagłębionym do mniej więcej 1/3 wysokości murku nad ziemią. Masy gruntu pod tarasem położonym 1-1,2 m ponad właściwym poziomem działki ważą na tyle dużo, że należy je podeprzeć żelbetową ścianką, której podstawa jest zagłębiona w ziemi co najmniej na 1/2 jej wysokości. Jeżeli nasyp jest wysoki (ma ponad 1 m), trzeba też sprawdzić, jak będzie oddziaływał na ścianę piwnicy. Może ona wymagać wzmocnienia.
Wykończenie
Płaski fragment tarasu najczęściej wykańcza się materiałami umożliwiającymi przesączanie się wody (kostką, brukiem klinkierowym). Taką nawierzchnię układa się na warstwie 10-15 cm piasku stabilizowanego cementem. Jej brzegi ogranicza się betonowymi elementami krawędziowymi lub pasem kostki na podbudowie betonowej o wysokości mniej więcej 20 cm.
Taras oddylatowany
Najlepiej całkowicie oddzielić taras od głównej bryły budynku. Uniknie sie wtedy kłopotów z ewentualnym mostkiem cieplnym. Utworzy się on, gdy połączysz konstrukcję tarasu z warstwą nośną ściany, bo zawsze wiąże się to z przebiciem izolacji budynku. Nie narazisz się też na ryzyko popękania muru na skutek nierównomiernego osiadania tarasu i głównego budynku.
Konstrukcja pod taras
Pod taras możesz zastosować konstrukcję lekką lub ciężką. Lekką tworzą stalowe, drewniane albo murowane słupki. Na nich opierają się belki stanowiące główne podciągi. Na podciągach układa się belki pośrednie. Na takim ruszcie opiera się deski tarasowe. Ponieważ między deskami są niewielkie szczeliny, powierzchnia tarasu nie zatrzymuje wody. Słupki opiera się na stopach fundamentowych o wymiarach boku 25-40 cm. Mogą być wylewane z betonu lub murowane. Ze względu na niewielki ciężar takiej konstrukcji i jej wykończenia fundamentów nie trzeba zagłębiać poniżej głębokości przemarzania. Mogą być posadowione na głębokości 50 cm. Przed obsypaniem gruntem musisz je zaizolować przeciwwilgociowo. Jeżeli słupki tarasu mają być murowane, należy zrobić izolację poziomą oddzielającą część naziemną muru od wilgoci w gruncie. Słupki metalowe lub drewniane kotwi się w fundamencie, najlepiej tak, aby drewno nie stykało się z betonem.
WIDEO: Taras drewniany. Pielęgnacja i konserwacja drewna
Taras na płycie fundamentowej
Alternatywą dla lekkiego ażurowego tarasu jest zbudowanie ciężkiej płyty fundamentowej opartej na żelbetowych słupach lub ścianach. Płyta oraz podpierające ją elementy wymagają wykonania deskowania oraz ułożenia zbrojenia. Budowa takiego tarasu trwa dłużej. Zanim go wykończysz i zaczniesz użytkować, musisz zaczekać przynajmniej na częściowe związanie betonu. Ponieważ taras na płycie jest nieprzepuszczalny dla wody opadowej, trzeba ukształtować na nim 1-2% spadek. Brzeg posadzki należy wykończyć okapnikiem, aby woda nie spływała po boku płyty i po konstrukcji. Wierzch płyty trzeba zaizolować przeciwwilgociowo. Na betonowej płycie można ułożyć nawierzchnię dowolnego rodzaju. Taki taras jest szczelny i można pod nim urządzić praktyczny składzik.
