Ogrzewanie podłogowe wodne bez przecieków. Jak zapewnić szczelność podłogówki?
W przypadku każdej wodnej instalacji grzewczej zapewnienie szczelności, zwłaszcza w miejscach, do których po wykonaniu nie ma dostępu, jest kluczowe. Trzeba użyć rur elastycznych, a każdą z pętli ogrzewania ułożyć z jednego odcinka przewodu. Zobacz, jak to zrobić poprawnie.
Spis treści
- Jakie rury na ogrzewanie podłogowe?
- Ile rur na m² ogrzewania podłogowego?
- Jak prowadzić rury w podłogówce?
- Mocowanie rur podłogówki
Wszelkie instalacje układane w warstwach podłogi należy robić z rur elastycznych ze zwoju o tak dobranej długości, aby każdy z obiegów - od rozdzielacza zasilającego do powrotnego - był w całości wykonany z jednego odcinka przewodu. Dzięki temu w wylewce nie będzie połączeń, które nawet zrobione z należytą starannością mogą się rozszczelnić w trakcie eksploatacji.
Jakie rury na ogrzewanie podłogowe?
Instalacje ogrzewania podłogowego w budynkach mieszkalnych robi się zwykle z rur o średnicy 16 mm. W szczególnych sytuacjach, gdy nie można zbytnio podnieść poziomu podłogi, na przykład w domach remontowanych, albo podczas układania podłogówki tylko w wybranych wnętrzach, można zastosować system z rurami o średnicy 9,9 mm.
Powszechnie stosowane są rury z tworzywa sztucznego, na przykład PE-Xa, PB, PE-RT typ II w powłoce EVOH. Tworzywo musi mieć barierę antydyfuzyjną zapobiegającą przenikaniu tlenu do wnętrza instalacji. Odpowiednie są też rury wielowarstwowe, na przykład PEX/Al/PEX, PE-RT/Al/PE-RT czy PEX/Al/PE, których wewnętrzna aluminiowa warstwa skutecznie pełni tę funkcję. Odpowiednie, ale ze względu na wyższą cenę rzadko stosowane są też elastyczne rury miedziane w powłoce ochronnej z tworzywa sztucznego.
Wybierając rury, warto zwrócić uwagę na przewidywany/deklarowany przez producenta okres ich trwałości w instalacjach ogrzewania podłogowego - najlepiej, by był nie krótszy niż 50 lat.
Ile rur na m² ogrzewania podłogowego?
Temperatura powierzchni podłogi nie może przekraczać zalecanych wartości (29, a jeszcze lepiej 26°C w pokojach i 35°C w strefach brzegowych pomieszczeń oraz w łazienkach), z czego wynika ograniczenie mocy cieplnej grzejnika podłogowego do wartości maksymalnie 100 W/m². Dlatego miedzy innymi tak ważne jest sporządzenie projektu.
Rozstaw rur dobiera się do wielkości zapotrzebowania na ciepło w pomieszczeniu, temperatury wody w instalacji oraz właściwości izolacyjnych posadzki. Odstępy wynoszą zwykle 15-25 cm, więc na 1 m² przypada średnio 5-6 m rury grzewczej. Im odstępy są mniejsze, tym temperatura podłogi jest bardziej wyrównana.
W tak zwanych strefach brzegowych (przy ścianach zewnętrznych, pod oknami) rury można układać gęściej (co 10 cm), aby dostarczyć tam więcej ciepła i w ten sposób złagodzić odczuwanie chłodu w pobliżu zimnych powierzchni szyb i ścian zewnętrznych. Podobny efekt zapewnia uformowanie ich w meander zaczynający się od strony przegrody zewnętrznej, ponieważ tak ukształtowana pętla grzeje mocniej na początku (przy ścianie zewnętrznej), a słabiej na końcu (w środku pomieszczenia).
Ponieważ temperatura wody obniża się wraz z odległością od źródła ciepła, rury najlepiej formować w spirale, w których w kolejnych rzędach znajdują się na przemian odcinki zasilający i powrotny. Można też układać z nich tak zwane meandry (wężownice). Na spiralę zużywa się więcej rury i układanie jej jest ona bardziej pracochłonne, ale zapewnia ona bardziej równomierne ogrzewanie podłogi.
Jak prowadzić rury w podłogówce?
Instalację ogrzewania podłogowego tworzą pętle – każda uformowana z jednego kawałka rury. Długość pojedynczej pętli nie powinna przekraczać 150 m, aby opór hydrauliczny, który musi pokonać przepływająca nią woda grzewcza, nie był zbyt duży. Pętle podłącza się do rozdzielaczy z przyłączami, do których mocuje się złączki odpowiednie do wybranego systemu rur. Liczba przyłączy musi odpowiadać liczbie pętli ogrzewania. Rozdzielacze, zawsze w parach – zasilający i powrotny - mocuje się do ściany w centralnej części domu. Zazwyczaj wystarczy jedna para na każdej kondygnacji. Odpowietrzniki, w które są wyposażone, służą do odpowietrzenia instalacji podczas jej napełniania. Żeby przebiegało ono prawidłowo, rozdzielacze powinny być zamocowane 40-50 cm nad podłogą.
Początek każdej pętli łączy się z rozdzielaczem zasilającym, do którego doprowadza się wodę grzewczą ze źródła ciepła (kotła, pompy ciepła), koniec – z rozdzielaczem powrotnym, którym woda wraca z instalacji podłogowej do źródła ciepła.
Jeśli jest taka potrzeba, pojedynczą płaszczyznę (na przykład w pomieszczeniu o dużej powierzchni) może ogrzewać kilka pętli w formie spirali lub meandra. W łazience pod wanną, brodzikiem i stojącą miską ustępową, w kuchni pod szafkami stojącymi oraz sypialniach pod zabudowanymi na trwałe szafami wnękowymi nie powinno się w ogóle układać instalacji.
Mocowanie rur podłogówki
Podczas układania rurę stopniowo rozwija się z rolki i od razu mocuje do podłoża w ustalonych odstępach przeznaczonymi do tego uchwytami albo wciska między ukształtowane w płycie wypustki. Nie można jej za mocno wyginać, aby się nie złamała. Każdy producent podaje minimalny dopuszczalny promień gięcia, zwykle odpowiada on pięciokrotności średnicy rury (8 cm dla rury o średnicy 16 mm).
Po ułożeniu całej pętli rurę doprowadza się do rozdzielacza powrotnego i dopiero wtedy ucina.
