Rury do instalacji wodnej
Instalację wodną zwykle wykonuje się z rur z tworzywa (polietylenu PE, polibutylenu PB, polipropylenu PP czy polietylenu usieciowanego PE-X) lub z rur miedzianych.
Autor: Wiktor Greg
Rury do wody zimnej i ciepłej mogą być ułożone wzdłuż ścian prostopadle i równolegle do siebie. Wymagany kształt instalacji otrzymuje się, łącząc proste odcinki rur odpowiednimi kształtkami. W prawidłowo wykonanej instalacji woda zimna powinna być podłączona z prawej strony, ciepła – z lewej.
Z jakich materiałów
Do wykonania instalacji wodnej można użyć tworzywa lub miedzi. Rury mają zwykle średnicę 15, 20, 25 lub 32 mm, zależnie od materiału, z jakiego są zrobione, i liczby urządzeń, które zaopatrują w wodę.
System rur i kształtek użytych do budowy instalacji musi mieć – oprócz dopuszczającego go do sprzedaży znaku CE – także atest Państwowego Zakładu Higieny, ponieważ w grę wchodzi kontakt rur z wodą pitną.
Zobacz koniecznie:
Rury z tworzywa nie korodują, są lekkie, łatwo je transportować i montować. Na instalacje zimnej wody zwykle wybiera się najprostsze odmiany tworzywa: polietylen PE, polibutylen PB czy polipropylen PP. Można też stosować rury o lepszych właściwościach (z polietylenu usieciowanego PE-X, wielowarstwowe), ale jest to nieekonomiczne, bo są zwykle droższe. Zależnie od systemu rury się klei, zgrzewa, zaprasowuje lub skręca. Aby otrzymać żądany kształt instalacji, używa się kolanek, trójników lub innych złączek. Połączenia trzeba robić bardzo starannie i dokładnie według wytycznych producenta systemu. Dzięki temu otrzymamy system szczelny i trwały. Rury z tworzywa mogą być miękkie (giętkie) i wówczas są sprzedawane w zwojach, na przykład stumetrowych, albo twarde – dostępne w odcinkach kilkumetrowych (maksymalnie mają długość 6 m).
Rury miedziane też są lekkie, bardzo trwałe, proste w montażu. Mają gładkie wewnętrzne powierzchnie, dlatego nie zarastają kamieniem. Miękkie, podobnie jak te z tworzywa, są giętkie i dają się łatwo kształtować, co zmniejsza liczbę połączeń i skraca czas wykonania instalacji. Twarde łączy się złączkami lub lutuje.
Nie zaleca się stosowania rur z miedzi tam, gdzie woda jest miękka. Jeśli w instalacji z tworzywa ma być zamontowane urządzenie do podgrzewania wody, bezpośrednio do niego montuje się rurę stalową lub miedzianą długości około 0,5 m, a dalszą część instalacji robi się z tworzywa.
Instalacja wodna powinna być tak przygotowana, aby bez problemu można było na niej zamontować baterie i podłączyć urządzenia. W zależności od tego, co ma zasilać, trzeba ją doprowadzić na różną wysokość. Do umywalki z baterią stojącą przewody należy doprowadzić 50-60 cm nad podłogą, do wanny z baterią ścienną – minimum 60 cm, do prysznica – 110-130 cm, do WC (spłuczki w kompakcie) – 70-80 cm. Podane wysokości nie uwzględniają grubości posadzki. Z kolei baterie naścienne montuje się 10-18 cm nad wanną (czyli minimum 60 cm nad podłogą) oraz 25-35 cm nad umywalką (czyli 100-120 cm nad podłogą).
Zawory odcinające
Najlepiej, gdy każda umywalka, wanna, natrysk, zlewozmywak albo grupa tych urządzeń ma osobny zawór, na przykład oddzielny dla urządzeń zamontowanych w kuchni, a oddzielny dla tych w łazience. Dzięki temu wymiana uszczelki czy baterii nie wymaga opróżniania z wody całej instalacji.
