Instalacja kanalizacyjna: sposób prowadzenia instalacji
Instalacja kanalizacji wewnętrznej, znajdująca się w domu, ma za zadanie odprowadzenie ścieków poza budynek. Skutki złego wykonania kanalizacji bywają bardzo nieprzyjemne, dlatego warto dowiedzieć się jak się przed nimi zabezpieczyć.
Autor: Piotr Mastalerz
Konsekwencje złego działania kanalizacji nie są tak groźne jak usterka instalacji gazowej czy elektrycznej, ale bywają bardzo nieprzyjemne. Dodatkowo po zakończeniu budowy dostęp do instalacji jest bardzo trudny, a w niektórych miejscach – bez kucia ścian lub posadzki czy rozkopania działki – wręcz niemożliwy. Dlatego wykonanie instalacji zawsze lepiej powierzyć fachowcom i poprzedzić prace sporządzeniem projektu, w którym zostaną określone wszystkie konieczne parametry i dane: średnice rur, ich długość, przebieg i spadki oraz rodzaj użytych materiałów.
Sposób prowadzenia instalacji
Podejścia kanalizacyjne. Im bliżej pionu znajdują się urządzenia sanitarne, czyli im krótsze są odcinki rur łączące urządzenia sanitarne z pionami (podejścia), tym lepiej. Dotyczy to zwłaszcza podejść do misek ustępowych. Nie powinny być dłuższe niż 1 m (2,5 m – mierzone poziomo od pionu do syfonu). Podejścia do innych urządzeń sanitarnych mogą być dłuższe, ale nie powinny przekraczać 3,5 m. Przewody należy układać z co najmniej 2-procentowym spadkiem.
Autor: Jolanta Pietrucha
Poziome przewody odpływowe prowadzi się zwykle po wierzchu, wzdłuż ścian piwnicy, w kanałach podłogowych albo w gruncie pod podłogą piwnicy lub podłogą na grunci.
Jeśli jest taka potrzeba, długość podejścia można zwiększyć, pod warunkiem że zwiększy się także jego średnicę. Podejścia o średnicy:
- mniejszej niż 0,07 m należy zwiększyć o jeden wymiar w stosunku do obliczeniowego (na przykład z 0,04 do 0,05 m), gdy są dłuższe niż 3 m;
- 0,07 m trzeba zwiększyć do 0,1 m dopiero wtedy, gdy są dłuższe niż 5 m. Podobne zasady obowiązują wtedy, gdy różnica wysokości między końcami podejścia wynosi od 1 do 3 m.
Zamiast zwiększać średnicę, można zrobić dodatkową wentylację podejścia, aby zapobiec wysysaniu wody z syfonu. Rzadko korzysta się z takiego rozwiązania, ponieważ jest dość trudne do wykonania, chociaż skuteczne. Długie podejścia muszą też mieć rewizje, czyli kształtki z otworem osłoniętym pokrywą przykręcaną na śruby i uszczelnioną gumową podkładką. Rewizja umożliwia dostęp do wnętrza rury, na przykład w celu jej wyczyszczenia. Podejścia należy włączać do pionów pod kątem nie większym niż 45°, a kierunek prowadzenia poziomych przewodów zmieniać łagodnie, to znaczy pod kątem mniejszym od 90°. Aby zapewnić ściekom możliwość przemieszczania się w rurach pod wpływem własnego ciężaru (grawitacyjnie), przewody trzeba układać ze spadkiem od 2 do 15%, czyli 2-15 cm na metr rury.
Piony kanalizacyjne. Jeśli są z tworzywa sztucznego (a zwykle takie robi się w domach jednorodzinnych), nie należy ich prowadzić po wierzchu, ponieważ tworzywo nie tłumi hałasu i odgłosy spływających ścieków mogą być uciążliwe. Lepiej więc poprowadzić piony w bruzdach ściennych, ale nie zamurowywać ich na stałe. W celu wytłumienia ewentualnych hałasów można zaizolować rury akustycznie otuliną z wełny mineralnej i obudować płytami gipsowo-kartonowymi lub też użyć rur i kształtek tak zwanych niskoszumowych – ze specjalnego tworzywa o zwiększonej masie i pogrubionych ściankach. Aby zapobiec odkształcaniu się rur pod wpływem temperatury i umożliwić kompensowanie wydłużeń, piony powinno się prawidłowo zamocować:
- na poziomie stropu – „na sztywno”;
- między stropami – za pomocą obejm w odstępach mniej więcej 1 m, w sposób umożliwiający przesuwanie się rury wewnątrz obejmy.
U dołu każdego pionu powinna się znajdować rewizja.
Wymiana doświadczeń... ABC instalacji
Wszystko o instalacjach wod-kan... Woda i ścieki
O tym, co i jak doprowadzić do domu... Przyłącza
Poziomy kanalizacyjne (przewody odpływowe). To końcowe odcinki wewnętrznej instalacji kanalizacyjnej. Zbierają ścieki z pionów, odprowadzają je do przykanalika i dalej do sieci kanalizacyjnej, szamba lub osadnika wstępnego przydomowej oczyszczalni. Prowadzi się je zwykle po wierzchu, wzdłuż ścian piwnicy, w kanałach podłogowych albo w gruncie pod podłogą piwnicy lub podłogą na gruncie. Przewody tak zwane drugorzędne podłącza się do przewodu głównego, każdy osobno, pod kątem nie większym niż 60°. Wszystkie powinny być wyposażone w rewizje (czyszczaki) umieszczone co 15 m (w przypadku rur o średnicy 0,1-0,15 m) i przed każdą zmianą kierunku przewodu. Rury biegnące po wierzchu w pomieszczeniach nieogrzewanych powinno się zaizolować, na przykład matami z wełny mineralnej. Oprócz ochrony przed dużymi zmianami temperatury uzyska się też dodatkowy efekt – wyciszenie szumu towarzyszącego przepływowi ścieków. Dlatego warto zaizolować także odcinki przewodów przebiegające przy pomieszczeniach mieszkalnych.
Cechy dobrej instalacji kanalizacyjnej
Wszystkie rury są poprowadzone:
- możliwie najkrótszą drogą;
- kielichem w kierunku przeciwnym do spływu ścieków;
- pod przewodami gazowymi i elektrycznymi;
- przez pomieszczenia, w których temperatura nie spada poniżej 5°C i nie jest wyższa niż 40°C, lub są zaizolowane.
Poziome przewody (podejścia i przewody odpływowe) są ułożone z wymaganym, co najmniej 2%, spadkiem. Każdy następny element instalacji, patrząc od przyboru do przewodu odpływowego, ma średnicę co najmniej równą średnicy poprzedniego elementu. Wszystkie urządzenia sanitarne mają własne syfony. Każda miska ustępowa ma osobne podejście włączone do pionu poniżej pozostałych na danej kondygnacji.
