Ściana działowa z płyt g-k. Jak powstają ściany o konstrukcji stalowej
Lekkie ściany szkieletowe powstają ze staklowych profili i płyt gipsowo-kartonowych. Ściany działowe nie muszą jednak wyglądać zwyczajnie. Można tą metodą wykonać na przykład ścianę ażurową w łazience, która będzie pełniła tez funkcję regału na kosmetyki.
Zabudowy z g-k wznosi się w suchych pomieszczeniach – po wyschnięciu tynków i wstawieniu okien. Temperatura podczas montażu nie może być niższa niż 10°C. We wnętrzu powinna też panować stała wilgotność względna nieprzekraczająca 70%. Oznacza to, że nie powinno się go na przemian nagrzewać, a następnie dopuszczać do jego wychłodzenia. We wnętrzach nowych budynków czasami wzrasta wilgotność względna – gdy mury oddają jeszcze wilgoć technologiczną, a na zewnątrz spada temperatura.
Profile do płyt g-k
Budując z płyt g-k, wykorzystuje się zarówno profile drewniane, jak i metalowe. Obecnie do budowy ścian używa się głównie metalowych profili przyściennych CW, na przykład CW50, CW75, CW100 (cyfry oznaczają szerokość elementu w milimetrach, a litera C – kształt elementu), oraz odpowiadających im wielkością profili mocowanych do podłogi i do sufitu – UW50, UW75, UW100 – w które wsuwa się słupki. Profile systemowe wykonuje się z blachy stalowej (ocynkowanej. Warto zwracać uwagę na grubość blachy, z której są zrobione. Zazwyczaj wynosi ona 0,6 lub 0,55 mm. Informacja ta jest umieszczona na profilu. Stosowanie profili z cienkiej blachy o grubości 0,5 mm powoduje, że konstrukcja jest mniej stabilna. Najbardziej wytrzymałe są profile ościeżnicowe UA, przeznaczone do osadzania drzwi w ścianach działowych oraz wykonywania wzmocnień rusztu w nietypowych rozwiązaniach. Są zrobione z blachy o grubości co najmniej 1,8 mm. Są również dostępne profile CW oraz UW z blachy ryflowanej, które są bardziej wytrzymałe niż profile podobnej szerokości wykonane z blachy gładkiej.
WIDEO: Ściana z płyt gipsowo-kartonowych
Płyty do suchej zabudowy
Ruszt obudowuje się jedną lub dwiema warstwami płyt g-k. Ich grubość wynosi standardowo 12,5 mm. Oprócz tych najpopularniejszych są także płyty o grubości 9,5 oraz 6,5 mm (zbrojone włóknem szklanym i przeznaczone do gięcia) oraz jeszcze grubsze – mające 15, 18, 20, 25 mm (pod okładziny ceramiczne). Łatwo można więc obliczyć, że ściana zbudowana na profilach CW50 obudowana jedną warstwą płyt g-k ma grubość 7,5 cm. Obłożenie ściany podwójną warstwą płyt (wzmacnia to ścianę i jest wskazane na przykład pod okładziny ceramiczne) zwiększa jej grubość do 10 cm. Czasami buduje się też ścianki podwójne, w których ruszt składa się ze słupków ustawionych jeden za drugim w linii prostopadłej do płaszczyzny ściany. W przestrzeni między słupkami umieszcza się instalacje. Słupki obu warstw ściany w takiej konstrukcji muszą być połączone. Można to zrobić za pomocą fragmentów płyt g-k. Typowe płyty g-k mają szerokość 120 cm (te o grubości 18 i 25 mm mają szerokość 62,5 cm) i wysokość 2, 2,5, 2,6 albo 3 m.
Materiały wyciszające
- Wełna mineralna. Aby wytłumić hałas, między słupkami układa się wełnę mineralną. Dobrze izoluje ona akustycznie, jest miękka i ściśle przylega do boków słupków. W przypadku półek, regałów i konstrukcji niedzielących pomieszczenia nie ma potrzeby układania między profilami izolacji akustycznej.
- Taśma akustyczna. Do zestawu niezbędnego do wzniesienia ściany g-k jest jeszcze potrzebna taśma akustyczna (piankowa lub filcowa). Nakleja się ją na płaszczyznę profilu UW w miejscu jego przylegania do stropu i muru. W ścianach o podwojonych słupkach (przylegających do siebie) taśmę układa się również między słupkami. Zapobiega ona przenikaniu dźwięków przez szczeliny.
Montaż płyt
Płyty łatwo tnie się nożem. W przypadku cięcia kształtowego, na przykład w literę L, przydaje się również piła płatnica, a do wycinania otworów potrzebnych do osadzenia gniazd wtykowych lub opraw oświetleniowych – piła otwornica. Do przymocowania rusztu do muru i stropu służą kołki rozporowe. Płyty przytwierdza się do profili blachowkrętami. Nie należy stosować zbyt małych fragmentów płyt. Paski (węższe niż 50 cm) osłabiają konstrukcję ściany. Płyty najczęściej mocuje się tak, by ich dłuższy bok znalazł się w pionie, gdyż ich wymiar jest dostosowany do wysokości typowych pomieszczeń. Ustawienie płyt dłuższym bokiem w poziomie również jest możliwe. Poziome krawędzie płyt g-k powinny być odsunięte od siebie co najmniej o 40 cm.
Autor: LAFARGE
Najpierw należy dokładnie wyznaczyć miejsce, w którym ma się znaleźć przegroda – narysować na podłodze, ścianach oraz suficie zarys ścianki. Najczęściej wytycza się linię, do której dosuwa się bok profilu UW. Nie pokrywa się ona z osią ściany, co należy wziąć pod uwagę w czasie wymiarowania.
Spoinowanie płyt g-k
Ścianki z wnękami i półkami wykańcza się tak jak standardowe przegrody g-k, z tym że zazwyczaj jest to trudniejsze, ponieważ jest więcej krawędzi ostro ciętych, niewykończonych płytą kartonową, które trudno jest precyzyjnie wypełnić masą szpachlową. Do prac wykończeniowych wykorzystuje się taśmy spoinowe (papierowe lub z włókna szklanego), masy szpachlowe, tynki gipsowe i kleje gipsowe, którymi maskuje się połączenia płyt oraz łby widocznych blachowkrętów. Aby wkręty zniknęły pod szpachlą, powinny być deli - katnie zagłębione w płycie (na 0,5- -1 mm). Trzeba to zrobić w taki sposób, żeby nie zniszczyć warstwy kartonu. Narożniki zewnętrzne ochrania się kątownikami aluminio - wymi lub polimerowymi. W narożnikach wewnętrznych stosuje się spo - iny ślizgowe. W spoiny wewnętrzne wkleja się taśmę spoinową, która zwiększa ich wytrzymałość na rozciąganie. Po co najmniej dwukrotnym zaszpachlowaniu powierzchnię płyt oraz spoin szlifuje się oraz gr untuje – pomaga to wyrównać przyczepność masy szpachlowej oraz kartonu. Półki najlepiej jest pomalo - wać farbą zmywalną. Na poziomej powierzchni półek można też ułożyć szkło.
