Kominy. Jak zbudować komin z cegły
Murowanie komina z cegły. Jaki komin będzie odpowiedni do naszego domu? Szczegółowe rozwiązania powinny być opisane w projekcie, ale gdy kupujemy projekt gotowy, zwykle dokonujemy w nim jakichś zmian. Warto wtedy wiedzieć, jakie rozwiązania są możliwe.
Zasady murowania przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych z cegły są od lat takie same. Do murowania przewodów kominowych używa się cegieł mało nasiąkliwych i bardzo wytrzymałych. Zwykle jest to cegła ceramiczna pełna klasy 15 lub 10. Natomiast do części komina widocznej nad dachem bardzo dobra jest cegła klinkierowa z powierzchnią szkliwioną lub zaimpregnowana preparatem zmniejszającym jej nasiąkliwość. Nie powinno się stosować cegły dziurawki, bo nie gwarantuje ona odporności komina na zawilgocenie. Do budowy kominów wentylacyjnych można używać cegły silikatowej. Coraz częściej stosuje się specjalne betonowe bloczki o przekroju prostokątnym lub kołowym, z wydrążonymi kanałami, co znacznie upraszcza wznoszenie kominów.
Murowanie komina z cegły: zasady
Najmniejszy dopuszczalny przekrój przewodu kominowego, niezależnie od jego przeznaczenia, to 14 x 14 cm, czyli wymiar 1/2 cegły ze spoinami (kanały w bloczkach mają zwykle mniejsze wymiary). Jeśli przewód jest budowany z elementów o przekroju kołowym, ich średnica nie powinna być mniejsza niż 15 cm. Wymiary przewodów dymowych lub spalinowych w kominach niższych niż 5 m trzeba zwiększyć do 14 x 20 cm lub do średnicy 18 cm.
Najlepiej, gdy przewody kominowe są prowadzone w ścianach między ogrzewanymi pomieszczeniami, co pozwala uniknąć ich wychłodzenia. Powinno się dążyć do grupowania ich w taki sposób, aby jak najwięcej znalazło się w jednym wspólnym kominie wyprowadzonym na dach. Pozwala to zmniejszyć koszt budowy, uniknąć wielu przebić dachu i związanych z tym obróbek. Sprawia też, że warunki pracy komina są lepsze, bo sąsiadujące ze sobą kanały dymowe lub spalinowe oraz wentylacyjne wzajemnie się ogrzewają.
Pod kominem trzeba wybudować fundament z cegły pełnej lub zbrojonego betonu. Jego wymiary należy w każdym przypadku obliczyć, ale nigdy nie powinien być niższy niż 30 cm, a jego długość i szerokość powinna być taka, by z każdej strony komina wystawał przynajmniej 15 cm. Gdy komin stanowi fragment ściany zewnętrznej, spód jego fundamentu powinien się znaleźć na równi ze spodem ław fundamentowych ścian.
Spoiny pionowe każdej warstwy cegieł muszą być przykryte pełnymi powierzchniami cegieł następnej warstwy. Cegły w ścianach stanowiących przegrody między przewodami trzeba przynajmniej jednym końcem osadzać w prostopadłych do nich ścianach zewnętrznych. Przegrody oddzielające przewody spalinowe od dymowych muszą mieć grubość przynajmniej połowy cegły, czyli 12 cm, a między przewodami wentylacyjnymi mogą być o połowę cieńsze. Aby komin nie wychładzał się zbyt szybko, jego ściany zewnętrzne powinny mieć grubość co najmniej jednej cegły. Dobrze jest także zaizolować je od strony zewnętrznej, na przykład wełną mineralną grubości 6 cm.
Jeśli w jednym kominie ma się znaleźć kilka przewodów wentylacyjnych, to można je ustawić w dwóch rzędach. W ten sposób powierzchnia ścian zewnętrznych komina będzie mniejsza, dzięki czemu mniejsze będą również straty ciepła.
Polecany artykuł:
Jeśli przewody wentylacyjne są zgrupowane w dwóch rzędach, trzeba przebić także ściankę między nimi na wylocie. Takie usytuowanie zapobiega wtłaczaniu powietrza, gdy wiatr wieje w kierunku jednego z wylotów. Każdy z otworów wylotowych powinien mieć wymiary nie mniejsze niż wymiary przewodu.
Komin murowany zakańcza się tak zwana czapką kominową, którą zwykle robi się z betonu zbrojonego prętami metalowymi. Jej krawędzie powinny wystawać co najmniej 10 cm poza obrys komina. W czapce muszą się znaleźć tylko otwory na przewody: dymowy i spalinowy. Wyloty przewodów wentylacyjnych robi się po bokach komina, pod czapką, zwykle w dwóch bocznych, przeciwległych ścianach komina – na przestrzał.
Polecany artykuł:
