Tynk zewnętrzny i jego rodzaje. Przewodnik po sprawdzonych metodach wykończenia elewacji
Odpowiednie wykończenie elewacji nie tylko zdobi dom, ale też chroni go przed czynnikami atmosferycznymi. Wybierając tynk zewnętrzny do wykończenia ścian, musimy myśleć przede wszystkim o ich trwałości, łatwości czyszczenia, odporności na mikroorganizmy i wilgoć. Ważne jest również staranne dopasowanie tynku do materiału, z jakiego zbudowana została ściana.
Autor: Andrzej Szandomirski
1. Zewnętrzne tynki tradycyjne
Tynki tradycyjne to tynki, które po ułożeniu mają grubość 2-3 cm i nie odznaczają się żadnymi ponadstandardowymi właściwościami. Są to najczęściej produkty niedrogie, skomponowane w oparciu o zwykłe spoiwa budowlane – cement i wapno. Tynkami można wykańczać wszystkie podłoża mineralne, a więc nadadzą się do każdej ściany betonowej lub murowanej. Tynki te, w większości sprzedawane są w postaci suchych mieszanek, które przed użyciem rozrabia się z odpowiednią porcją wody. Do dyspozycji mamy tynki tradycyjne zewnętrzne: cementowo-wapienne i cementowe.
Tynki cementowo-wapienne
Tynki cementowo-wapienne często się stosuje do wykończenia elewacji. Tynki te są bardzo popularne do zastosowań na ścianach zewnętrznych. Kiedyś wyrabiano je samodzielnie w betoniarkach. Dziś kupuje się skomponowane fabrycznie mieszanki, a betoniarka pomaga co najwyżej w rozrabianiu ich z wodą. Tynki te są tanie i popularne. Ich podstawową zaletą jest wysoka paroprzepuszczalność, a trwałość rośnie wraz z upływem czasu.
Tynki cementowo-wapienne są bardzo wydajne i odporne na korozję biologiczną. Niestety dość dobrze chłoną wodę i nie są odporne na skurcz, który może doprowadzić do pękania tynku w trakcie wiązania. Układa się je zazwyczaj dwuwarstwowo. Po ułożeniu mają lekko chropowatą fakturę i nawet po dokładnym wygładzeniu pozostają szorstkie.
Tynki cementowe
Spoiwem dla tynków cementowych jest tylko cement. Brak wapna poprawia wodoszczelność i odporność na uszkodzenia mechaniczne, ale jednocześnie powoduje, że tynk taki ma gorszą urabialność, trudniej się go nakłada i nie pozwala uzyskać bardzo gładkiej powierzchni. Tynk cementowy szybko wiąże i twardnieje, jest więc mniej odporny na powstający wówczas skurcz, w efekcie którego przy nieodpowiednim nanoszeniu i późniejszej pielęgnacji może miejscami pękać.
2. Tynki podkładowe lub wygładzające
Wśród zewnętrznych tynków tradycyjnych jest miejsce również na takie, które mają ściśle określone przeznaczenie, są to tynki podkładowe i wygładzające.
Tynki podkładowe
Tynki podkładowe dzielimy na cementowo-wapienne lub cementowe. Służą one głównie do wyrównywania powierzchni przed właściwym tynkowaniem, na przykład murów ceglanych z głębokimi spoinami. Po zatarciu nie dają takiej gładkości jak tradycyjne cementowo-wapienne lub wapienne. Mogą jednak utworzyć idealne podłoże pod dekoracyjne tynki cienkowarstwowe.
Tynki typu "szpryc" pełnią podobną funkcję jak niektóre preparaty gruntujące. Poprawiają przyczepność właściwego tynku i zmniejszają chłonność podłoża. Nanosi się je jako podkład (tak zwaną obrzutkę lub szpryc) na gładkie albo chłonne powierzchnie, zanim rozpocznie się właściwe tynkowanie. Jest to odmiana tynków cementowo-wapiennych.
Tynki wygładzające
Tynki wygładzające to drobnoziarniste tynki cementowo-wapienne. Kruszywo o małej granulacji umożliwia uzyskanie bardzo gładkiej powierzchni. Tego typu tynki można porównać ze znanymi z wykańczania wnętrz gładziami. Stosuje się je do robienia cienkiej warstwy wierzchniej, układanej na tynku podkładowym. Tego rodzaju tynk elewacyjny, choć jego warstwa bywa cienka, nie może zastąpić cienkowarstwowych.
3. Tynki cienkowarstwowe
Tynki cienkowarstwowe sprzedawane są przeważnie jako jeden z komponentów systemu ociepleniowego BSO (ETICS). Stosuje się je głównie wówczas, gdy ściany zamierzamy ocieplić od zewnątrz. Nic jednak nie stoi na przeszkodzie, żeby wykończyć nimi nieocieploną powierzchnię ściany lub jej fragment. Do dyspozycji mamy tynki cienkowarstwowe: mineralne, akrylowe, akrylowo-silikonowe, silikonowe, silikatowe i silikatowo-silikonowe.
