Tradycyjna szlichta, czyli wylewka betonowa, cementowa, anhydrytowa
Wylewka podłogowa wykonywana jest zwykle jako podkład cementowy, wylewka betonowa lub anhydrytowa. Dobra szlichta to nie tylko równy, poziomy podkład podłogowy, ale i pewność, że posadzki będą trwałe, bez pęknięć i rys. Tradycyjnym podkładem podłogowym są tak zwane wylewki cementowe, nazywane inaczej jastrychami lub szlichtami.
Podkład podłogowy
Podkład, zwany też jastrychem, wylewką lub szlichtą – jest konieczny, żeby wyrównać strop i stworzyć stabilną podbudowę pod terakotę, parkiet, deski podłogowe, mozaikę, panele lub wykładzinę. Szlichtę można zrobić z grubo układanej zaprawy cementowej lub anhydrytowej. Popularne są równiez wylewki samopoziomujące, które po rozrobieniu wodą rozlewa się na stropie jak gęstą ciecz. Podkłady tradycyjne to:
- podkłady cementowe;
- wylewka betonowa;
- podkłady anhydrytowe.
Układa się je na mokro – zwykle kupuje się gotowe mieszanki, które należy rozrobić w odpowiednich proporcjach wodą.
Wylewka cementowa
Można ja kupić jako gotową zaprawę lub wykonać samodzielnie na budowie. Czynność ta wymaga precyzji i dokładności w dawkowaniu składników. Szlichta cementowa jest mieszanką cementu portlandzkiego z piaskiem w proporcji 1:3. Po rozrobieniu wodą jego konsystencja jest plastyczna. Taki podkład jest odporny na wilgoć. Jego wytrzymałość na ściskanie zależy od sposobu przygotowania i może wynosić od 12 do 30 MPa. Wylewa się go między listwami kierunkowymi, zaciera i wygładza pacą. Podczas schnięcia podkład się kurczy, dlatego jego powierzchnię należy podzielić dylatacjami. Wylewka przez pierwsze 10 dni wymaga również zwilżania wodą. Całkowitą wytrzymałość mechaniczną uzyskuje dopiero po 28 dniach. Szlichty cementowe muszą mieć odpowiednią grubość. Najlepiej rozprowadza się je drewnianą lub metalową łatą. Grubość podkładu cementowego układanego na izolacji termicznej lub akustycznej nie może być mniejsza niż 3,5-4 cm. Jeśli jest taka, należy go zazbroić. Nie trzeba tego robić, gdy grubość wylewki zwiększymy do 7-8 cm.
Autor: Mariusz Bykowski
Podkłady cementowe najlepiej rozprowadza się drewnianą lub metalową łatą
Wylewka betonowa
Jego kruszywem może być piasek, żwir, grys albo drobna mieszanka z kruszywa naturalnego lub łamanego (ziarna kruszywa nie powinny być większe niż 1/3 grubości podkładu). Szlichtę betonową stosuje się najczęściej, gdy potrzebna jest warstwa o większej nośności i grubości niż podkład cementowy. Podkład betonowy robi się z betonu klasy C12/15-C20/25 (dawniej B15-B25). Podkład betonowy ma konsystencję gęstoplastyczną lub półsuchą. Ten drugi rodzaj charakteryzuje się większą wytrzymałością na ściskanie niż pozostałe podkłady (35 MPa) oraz mniejszym skurczem podczas wysychania; do jego układania wykorzystuje się miksokreta. Wylewki betonowe wymagają takich samych zabiegów pielęgnacyjnych jak cementowe.
Zobacz także:
Wylewka anhydrytowa
Wylewki anhydrytowe są wytrzymałe i odporne na zmiany temperatury, nie kruszą się ani nie kurczą. Dlatego doskonale sprawdzają się na ogrzewanych podłogach. Podkład anhydrytowy jest łatwy w wylewaniu, ponieważ ma płynną konsystencję – dzięki temu niweluje krzywizny i tworzy tak równy podkład, że nie trzeba sprawdzać jego wypoziomowania. Szybciej niż pozostałe wylewki uzyskuje odpowiednią wytrzymałość (powyżej 20 MPa), co pozwala na szybsze przystąpienie do kolejnych prac. Jedyną jego wadą jest brak odporności na wilgoć – stosuje się go wyłącznie w suchych pomieszczeniach. Z mieszanek anhydrytowych można wykonywać podkłady grubości od 2 do 10 cm.
Masy samopoziomujące po rozrobieniu wodą mają półpłynną konsystencję, dzięki czemu same rozpływają się po podłożu, niwelując wszystkie jego krzywizny. Po wylaniu tworzą gładką, poziomą warstwę grubości 20-30 mm. Stosuje się je zwykle na w miarę równych stropach. W ciągu około 30 minut taki podkład należy wylać na całej powierzchni, rozprowadzić długą szpachlą lub specjalną listwą zgarniającą z wysuwanymi bolcami dystansowymi i odpowietrzyć.
Rodzaje wylewek podłogowych
- Anhydrytowe – elastyczne, o właściwościach samopoziomujących. Nadają się na podłoża ogrzewane. Nie wymagają zbrojenia. Są niezbyt odporne na wodę. Powodują korozję niezabezpieczonej stali. Można z nich robić podkłady grubości od 2 do 10 cm
- Tradycyjne cementowe – wytrzymałe, odporne na wodę, niezbyt elastyczne. Można z nich robić podkłady dochodzące do 8-10 cm grubości. Przeważnie wymagają wzmocnienia siatką zbrojącą.
- Cementowe szybkowiążące – po ułożeniu osiągają pełną wytrzymałość znacznie szybciej niż zwykła zaprawa cementowa.
- Samopoziomujące – po rozrobieniu wodą uzyskują płynną, lejącą się konsystencję. Łatwo się je więc układa. Zgodnie z nazwą nie trzeba samemu dbać o to, by ich powierzchnia uzyskała właściwy poziom. Można z nich robić podkłady o grubości od 2 do 30 mm. Nie wymagają zbrojenia.
- Samopoziomujące do trudnych podłoży – oprócz wszystkich zalet zwykłych mas samopoziomujących nadają się do układania na starych, słabych, a nawet kruchych podłożach. Świetnie sprawdzają się na podłożach drewnianych, ogrzewanych oraz na izolacji z wełny lub ze styropianu.
- Samopoziomujące grubowarstwowe – można z nich robić podkłady o grubości od 1 do 5 cm. Nie wymagają zbrojenia, gdyż zawierają mikrowłókna. Dobrze sprawdzają się na podłożach ogrzewanych.
