Tynki wewnętrzne na mokro: zasady tynkowania
Tynki wewnętrzne, które kiedyś stosowano do wykańczania ścian i sufitów, były tynkami wapiennymi i cementowo-wapiennymi. Dziś równie popularne są tynki gipsowe lub dekoracyjne. Poznaj zasady tynkowania ścian na mokro. Sprawdź, ile schną tynki.
Tynki wewnętrzne składają się ze spoiwa (może to być cement, wapno lub gips), piasku, niekiedy dodatków poprawiających plastyczność i przyczepność oraz oczywiście wody. W zależności od sposobu nanoszenia zaprawy na podłoże rozróżnia się tynki ręczne nakładane kielnią lub pacą i tynki maszynowe wykonywane za pomocą agregatów tynkarskich.
Liczba nanoszonych warstw zaprawy określa, czy tynk jest jedno-, dwu-, czy trójwarstwowy. Tynki trójwarstwowe uzyskuje się przez naniesienie kolejno obrzutki, narzutu i gładzi, dwuwarstwowe – obrzutki i narzutu, a jednowarstwowe – narzutu bezpośrednio na surową ścianę.
Kategorie tynków wewnętrznych
Od techniki i dokładności wykonania tynku zależy jego kategoria. Najczęściej zalecanymi tynkami są te kategorii II i III. Tynk kategorii II to Posadzka z płytek ceramicznychalbo pocieniony tynk jedno- lub dwuwarstwowy, to znaczy wykonany z suchej mieszanki, w którym wierzchnia warstwa – narzut – jest tylko wyrównana i zatarta. Taki tynk jest dobrym podłożem na przykład pod glazurę. Tynk kategorii III to najczęściej trójwarstwowy tynk tradycyjny lub pocieniony z zatartą i wygładzoną powierzchnią.
Rodzaje tynków wewnętrznych
Dokonując wyboru, trzeba wziąć pod uwagę rodzaj podłoża, na którym tynk wewnętrzny będzie układany, jego przyczepność do podłoża oraz grubość warstwy, jaką można z niego układać. Grubość ta jest szczególnie ważna, jeżeli ściany trzeba wyrównywać, gdyż miejscami warstwa tynku będzie cienka, a miejscami gruba i nie każdy tynk będzie się do tego nadawał. Ważny jest również koszt materiału potrzebnego do wykonania jednego metra ściany, a także wymagania estetyczne.
Mamy do wyboru tynki: cementowe i cementowo-wapienne, wapienne, gipsowe, gliniane bądź dekoracyjne.
Przygotowanie podłoża pod tynki
Do tynkowania ścian możemy przystąpić dopiero wtedy, gdy zakończone są już wszelkie roboty stanu surowego, ułożone instalacje podtynkowe, zamurowane przebicia i bruzdy oraz osadzone ościeżnice okienne i drzwiowe. Aby tynk dobrze się trzymał ściany, trzeba ją oczyścić z kurzu, brudu i słabo związanych z nią kawałków zaprawy i odprysków muru. Skuć trzeba także wszelkiego rodzaju nacieki betonu powstałe podczas betonowania stropów czy nadproży i wyrównać większe ubytki. Bezpośrednio przed tynkowaniem podłoże należy zwilżyć czystą wodą. Powierzchnie wyjątkowo gładkie, takie jak beton, trzeba pokryć środkiem zwiększającym ich szorstkość i przyczepność, te zaś o dużej chłonności, takie jak beton komórkowy, czy nierównomiernie wchłaniające wilgoć, jak ceramika – środkiem uszczelniającym.
Zasady tynkowania ścian
Tynki wielowarstwowe nakłada się zgodnie z zasadą: słabsza warstwa na mocniejszą. Na mocną obrzutkę należy nakładać słabszy narzut i jeszcze słabszą gładź, w przeciwnym wypadku tynk się odparzy i odpadnie. Ma to znaczenie zwłaszcza wtedy, gdy zaprawę tynkarską wykonujemy bezpośrednio na placu budowy. Gotowe zaprawy tynkarskie najczęściej są jedno- lub dwuwarstwowe, a ich skład tak dobrany, aby łatwo było je ułożyć. Zaprawę tynkarską otrzymuje się przez wymieszanie suchej mieszanki z odpowiednią ilością wody. Użycie agregatu tynkarskiego znacznie skraca czas układania tynku, a przeznaczone do tego zaprawy są bardziej wydajne. To rozwiązanie wymaga jednak od wykonawców dużej wprawy i dobrego zaplanowania kolejności prac. Tynkować należy w temperaturze od +5 do +25°C, a świeże tynki zabezpieczać przed gwałtownym wysychaniem, osłaniając je przed działaniem promieni słonecznych i wiatru, zwłaszcza przez pierwszą dobę.
Czas schnięcia tynków
Ogólnie przyjmuje się, że przez dobę wysycha jednomilimetrowa warstwa tynku. Jeśli zatem tynk ma grubość 10 mm, to kolejny etap wykańczania ścian można rozpocząć nie wcześniej niż po upływie co najmniej 10-14 dni.
