Jak odnawić podłogę i ściany w łazience
Radzimy, na co zwrócić uwagę, odnawiając podłogę i ściany w łazience. Im więcej będziesz wiedział o tym, jak sobie poradzić z różnymi pracami, tym mniejsza szansa na to, że podczas remontu łazienki spotkają Cię jakieś przykre niespodzianki.
Starą glazurę i terakotę można skuć i usunąć. W łazienkach kwalifikujących się do remontu ściany i podłogi są niekiedy bardzo krzywe. Przed przystąpieniem do dalszego etapu prac trzeba je doprowadzić do takiego stanu, w którym podłoga będzie w miarę możliwości pozioma, ściany będą pionowe, nie będzie na nich żadnych nierówności, a kąty między płaszczyznami będą proste.
Odnawiamy ściany w łazience
W pierwszej kolejności należy z nich usunąć starą okładzinę z płytek lub inne materiały wykończeniowe (tapety, boazerie, farbę olejną itp.). Przed wyrównywaniem konieczne jest ustalenie za pomocą pionu i poziomnicy linii wyznaczających pion i poziom skorygowanej płaszczyzny ściany. Sznurem traserskim lub ołówkiem wytycza się linie, do których będzie się wyrównywać płaszczyznę. Metody wyrównania są dwie – naniesienie zaprawy podkładowej (albo tynku cementowego) lub ułożenie suchego tynku. Zaprawę, po rozrobieniu wodą, nakłada się na zagruntowane dzień wcześniej podłoże. Długą stalową łatą zbiera się nadmiar masy i wyrównuje powierzchnię. Jeśli zależy nam na czasie, możemy się zdecydować na tak zwany suchy tynk z wodoodpornych płyt gipsowo-kartonowych typu H2, płyt cementowo-włóknowych lub gipsowo-włóknowych. Można je przyklejać do ścian odpowiednio dobranymi zaprawami albo – gdy nierówności są bardzo duże – przykręcać do stalowego rusztu wcześniej przymocowanego do istniejącej murowanej ściany. Zwykle na drugi dzień powierzchnię można wykańczać płytkami lub farbą. Zaprawa lub tynk muszą wiązać kilka dni.
Odnawiamy podłogi w łazience
Pozbawione starej posadzki, oczyszczone i zagruntowane najłatwiej wyrównać cementową masą samopoziomującą. Po rozrobieniu wodą ma ona półpłynną konsystencję, więc nałożona na podłoże rozpływa się po nim, niwelując wszelkie nierówności, a po zastygnięciu tworzy idealnie poziomą, gładką powierzchnię. W ten sposób można jednak wyrównać tylko nieduże krzywizny – do 0,5-1 cm. Z większymi, od 2 do 5 cm, poradzi sobie tradycyjna zaprawa podkładowa, którą układa się podobnie jak zaprawę do wyrównywania ścian. W sprzedaży są też podkładowe masy renowacyjne, którymi można wyrównać podłogę bez usuwania starej posadzki z płytek. Pod płytki układane na podłodze z systemem grzewczym trzeba zrobić podkład ze specjalnej masy o wysokiej elastyczności.
Jak zrobić izolację przeciwwilgociową w łazience?
Przed położeniem okładziny miejsca najbardziej narażone na kontakt z wodą (wokół wanien, brodzików, umywalek oraz styk ścian z podłogą) warto pomalować płynną folią uszczelniającą (masą z żywic syntetycznych). Nanosi się ją wałkiem lub pędzlem na czystą i suchą powierzchnię (zwykle dwie warstwy, jedną prostopadle do drugiej).
Zobacz także:
Utworzona w ten sposób szczelna powłoka ma grubość około 2 mm i najpóźniej po 48 godzinach jest gotowa do przyklejania płytek. Uzupełnieniem płynnej folii są uszczelniające taśmy, które wkleja się w narożniki ścian i podłóg (między pierwszą i drugą warstwę folii). Wodoodporne podłoże da się uzyskać również z cementowej lub cementowo-polimerowej zaprawy o podwyższonych właściwościach hydroizolacyjnych.
Jak przykleić mozaikę, a jak duże płytki?
Rozmiar płytek decyduje o rodzaju zaprawy klejowej i spoinującej oraz o sposobie prowadzenia prac.
Płytki duże, o boku powyżej 50 cm, układa się najtrudniej, bo trzeba zadbać o to, aby klej szczelnie wypełnił całą przestrzeń pod nimi. Na ściany wybiera się mieszanki gęste, plastyczne, które nie spływają z pionowych powierzchni. Aby zapewnić maksymalną przyczepność, klej nanosi się i na podłoże, i na spodnią stronę mocowanej płytki. Łączna grubość warstwy nie powinna być mniejsza niż 5 mm. Przy ciężkich okładzinach klej powinien mieć tak zwane wysokie wiązanie początkowe sprawiające, że płytki od razu po przyłożeniu trzymają się i nie opadają pod wpływem własnego ciężaru. Na powierzchnie poziome zamiast gęstych zapraw można wybierać te o konsystencji półpłynnej, które rozlewają się po podłożu i już przy niewielkim przesunięciu płytki szczelnie wypełniają przestrzeń pod nią, eliminując ryzyko powstania pustek powietrznych.
Mozaiki przykleja się dowolnym klejem dopasowanym do danego typu okładziny (ceramiczna, szklana). Trzeba tylkozwrócić uwagę, czy nadaje się on do konkretnego podłoża – na przykład przeznaczony do powierzchni ogrzewanych powinien mieć wyższą elastyczność. Płytki mozaiki są bardzo małe, więc ryzyko wystąpienia pod nimi pustek powietrznych jest niewielkie. Wystarczy delikatnie je docisnąć i wypoziomować. Płytki mozaikowe (około 2,5 cm) są połączone w większe arkusze o boku około 30 cm, więc prace dość szybko się posuwają. Różnice między płytkami dużymi i najmniejszymi dotyczą też fugowania. Spoiny pełnią w okładzinie funkcję niwelatora naprężeń. Muszą być odpowiednio szerokie. Przyjmuje się, że im większe są elementy, tym silniej pracują i tym szersza powinna być fuga. Do płytek mozaiki wystarczą spoiny o szerokości 2 mm, a do płytek o boku 50 cm i większych musi to być już 7-15 mm. Ważne, aby kupić odpowiedni rodzaj zaprawy do fugowania – inne mieszanki są przeznaczone do spoin wąskich, inne do szerokich i nie wolno ich stosować zamiennie.
Czym wypełnić szczeliny między płytkami?
Większość mas spoinujących (fug) jest odporna na działanie wilgoci, więc do łazienek nie będą potrzebne żadne masy specjalistyczne. Wyjątkiem są podłogi z ogrzewaniem. Tu konieczne będzie użycie masy wysokoelastycznej zdolnej przetrwać naprężenia powstające pod wpływem zmian temperatury okładziny spowodowanych działaniem ogrzewania podłogowego.
Jakimi farbami malować ściany i sufit?
W łazienkach wykańcza się farbami sufity i fragmenty ścian, rzadziej całe ściany. Wielu producentów oferuje akrylowe farby specjalnie do łazienek. Mają one podwyższoną odporność na działanie wilgoci. W łazienkach dobrze sprawdzą się też farby lateksowe, poli- uretanowe, strukturalne lub rozpuszczalnikowe farby olejne. Są też systemy (tapeta z włókna szklanego i farba), którymi można wykańczać ściany w sąsiedztwie prysznica.
Jak budować ściankę instalacyjną?
W nowo projektowanych i aranżowanych łazienkach, zwłaszcza dużych, często stosowanym rozwiązaniem są ścianki instalacyjne – wolno stojące (tak zwane wyspy) – mocowane wyłącznie do podłogi lub dodatkowo do jednej ze ścian (prostopadle do niej). Umożliwiają one podział łazienki na strefy, na przykład kąpielową – z wanną i umywalką – i toaletową – z miską ustępową i bidetem. Do budowania takich ścianek wykorzystuje się stelaże instalacyjne. Umieszcza się je w profilu podłogowym, a następnie przymocowuje do podłoża śrubami i kołkami rozporowymi. Potem łączy ze słupkami szkieletu ściany i tak powstałą konstrukcję obudowuje płytami g-k. Grubość ścianki powinna umożliwiać ukrycie w niej elementów instalacji wodnej i podłączenie do kanalizacji.
Odległość między stelażami tworzącymi ściankę instalacyjną nie powinna być większa niż 55 cm, ponieważ do słupków stelaży przymocowuje się płyty gipsowo-kartonowe. Jeśli musi być większa, między stelażami należy zamontować dodatkowe elementy, które będą stanowiły podporę dla płyt g-k użytych do zrobienia obudowy.
Do budowy ścianek instalacyjnych doskonale nadaje się także system GIS. Jego podstawę stanowi uniwersalny profil stalowy o dużej wytrzymałości i sztywności łączony łatwymi w montażu elementami. W zbudowaną z profili GIS konstrukcję ścianki wmontowuje się spłuczki podtynkowe i elementy mocujące przybory sanitarne.
