Nawierzchnie ze żwiru: materiał i budowa
Nawierzchnie ze żwiru mają naturalny wygląd i doskonale komponują się z roślinami. Ich wykonanie jest łatwe, a koszty w porównaniu z innymi nawierzchniami – niskie. Można z nich robić ścieżki, place, podjazdy.
Autor: Andrzej Szandomirski
Z nawierzchni żwirowych można robić ścieżki i place, a nawet podjazdy, po których jeżdżą samochody
Wiele osób rezygnuje z budowy nawierzchni żwirowych w obawie przed ich małą trwałością. Niesłusznie, bo dobrze wykonane są wytrzymałe i nadają się do utwardzania powierzchni gruntu w ogrodzie.
Materiał do budowy nawierzchni żwirowej
Do budowy nawierzchni żwirowej należy używać kruszyw o ostrych, nieregularnych krawędziach, bo tylko takie będą się dobrze klinowały. Może to być: grys, kliniec, pospółka, tłuczeń i żwir – z wyjątkiem rzecznego, którego ziarna mają zaokrąglone powierzchnie, przez co źle się klinują, nawierzchnia jest mało stabilna i trudno się po niej chodzi. Z tej samej przyczyny nie należy stosować otoczaków.
Grubość nawierzchni zależy od jej przeznaczenia oraz rodzaju gruntu – im większe są przewidywane obciążenia lub mniej przepuszczalny jest grunt, tym większa powinna być grubość. Nawierzchnia żwirowa, po której będą jeździły samochody osobowe, powinna być wykonana z trzech-czterech warstw, nawierzchnia, po której będzie się jedynie chodziło, może mieć dwie lub nawet tylko jedną warstwę. Ważne jest, aby w każdej warstwie znalazło się kruszywo o zróżnicowanej granulacji, dzięki czemu ziarna dobrze się wzajemnie zaklinują. Układając nawierzchnię, należy przestrzegać zasady, że każda kolejna warstwa w głąb ziemi musi mieć większe uziarnienie kruszywa.
Co zrobić, aby ścieżka nie rozmiękała
Jeżeli woda zbiera się w zagłębieniu terenu, przez które będzie przechodziła ścieżka, warto w najniższym punkcie wykopać studzienkę chłonną sięgają położonej niżej warstwy przepuszczalnej i napełnić ją tłuczniem kamiennym.
Jeżeli grunt jest nieprzepuszczalny i zatrzymana na ścieżce woda opadowa nie wsiąka przez dłuższy czas, można pod nawierzchnią – na głębokości około 50 cm – zakopać rurki drenarskie (przy krawędziach lub pod osią drogi) i odprowadzić wodę do rowu melioracyjnego czy stawu.
Jeżeli grunt jest średnio przepuszczalny, co grozi zatrzymywaniem wody po większych opadach, warto zwiększyć najgłębszą, tłuczniową warstwę nawierzchni.
Wady nawierzchni żwirowej
Ścieżka żwirowa ma też pewne niedostatki:
- w czasie długotrwałych deszczów i dużych wiosennych roztopów może rozmiękać, pomimo że została wykonana prawidłowo;
- musi być regularnie konserwowana – w miarę potrzeby należy dosypywać nowego kruszywa, dobrze jest też raz w roku wiosną zwałować ją lub ubić;
- może przerastać chwastami, które trzeba systematycznie usuwać.
Zobacz w galerii jak zbudować nawierzchnię żwirową
Jakie wybrać kruszywo?
Kruszywa naturalne:
- pospółka – jest to naturalna mieszanina żwiru i piasku;
- żwir – jest to luźna skała o różnorodnym składzie i średnicy ziaren 5-60 mm.
Kruszywa łamane:
- grys – powstaje w wyniku rozdrobnienia skał, składa się z ziaren średnicy 5-25 mm. Jest sortowany na frakcje;
- kliniec – powstaje w wyniku rozdrobnienia skały, składa się z ziaren średnicy 5-25 mm. Nie jest sortowany na frakcje;
- miał kamienny – składa się z ziaren średnicy do 5 mm;
- tłuczeń – jest to rozdrobniona skała o średnicy ziaren 25-120 mm.
Autor: Andrzej Szandomirski
Układając nawierzchnię, na każdej kolejnej warstwie kruszywa można rozłożyć warstwę 2-3 cm cementu z piaskiem w proporcjach 1:12 i polać wodą, aby zamulić przestrzenie między ziarnami.Każda warstwa powinna być zagęszczana tak długo, aż przestanie ustępować pod ciężarem maszyny.Kruszywa z miękkich skał (dolomit, marmur) oraz pokruszone cegły łatwo niszczeją, tworząc pyły – nie należy ich wykorzystywać na warstwę wierzchnią.
Układając nawierzchnię, na każdej kolejnej warstwie kruszywa można rozłożyć warstwę 2-3 cm cementu z piaskiem w proporcjach 1:12 i polać wodą, aby zamulić przestrzenie między ziarnami.
Każda warstwa powinna być zagęszczana tak długo, aż przestanie ustępować pod ciężarem maszyny.
Kruszywa z miękkich skał (dolomit, marmur) oraz pokruszone cegły łatwo niszczeją, tworząc pyły – nie należy ich wykorzystywać na warstwę wierzchnią.
