Nawierzchnia z klinkieru w ogrodzie i na tarasie
Klinkier to estetyczny, elegancki i łatwy w konserwacji materiał, który może przetrwać w dobrym stanie wiele lat. Z klinkieru buduje się nawierzchnie w ogrodzie i na tarasie. Klinkier w ogrodzie i na tarasie. Pielęgnacja nawierzchni z klinkieru.
Autor: Daniel Rumiancew
Tradycyjna cegła klinkierowa jest często wykorzystywana do budowy murków ogrodowych. Jej rdzawa barwa ładnie się łączy z ciepłym kolorem desek tarasu
Zaletą klinkieru jest jego naturalny charakter, a dla wielu odbiorców także solidny wygląd. Wrażenie takie sprawiają zwłaszcza elementy produkowane maszynowo. Zazwyczaj ich barwa jest zdecydowana, a powierzchnia gładka i lśniąca, choć mogą też być piaskowane lub fakturowane (ryflowane, obijane), co nadaje im specyficzny wygląd. Bardzo efektowne i doskonale komponujące się z roślinami są cegły elewacyjne i brukowe wytwarzane ręcznie. Mają nierówne, chropowate powierzchnie i krawędzie, szorstką fakturę oraz spokojne naturalne barwy.
Klinkier powstaje z gliny wapienno-żelazistej, wapienno-magnezowej lub żelazistej w procesie wypalania w temperaturze 1200-1300°C. W takich warunkach powstają elementy ceramiczne o czerepie spieczonym, ale bez zeszkliwienia powierzchni. Ich struktura nie jest porowata i przez to mało nasiąkliwa, jest też wytrzymała na nacisk i uszkodzenia mechanicznie oraz na działanie czynników atmosferycznych, takich jak mróz, słońce i opady. Barwa klinkieru zależy od składu chemicznego gliny oraz przebiegu procesu technologicznego, czyli temperatury wypalania oraz ilości dostarczanego tlenu. Tradycyjne elementy klinkierowe mają różne odcienie czerwieni, brązu i pomarańczu, ale obecnie w ofercie znajdują się też żółtawe, białe, szare, grafitowe i czarne, a także dwubarwne cieniowane (napłomieniane). Niektóre firmy proponują bardzo efektowne płytki szkliwione. Ich barwa może być dowolna, bo zależy od użytego pigmentu. Barwa wyrobów klinkierowych jest bardzo trwała. Warto o tym pamiętać podczas projektowania otoczenia domu. Zbyt intensywny odcień nigdy nie zblaknie i będzie nam towarzyszył przez długie lata.
Jakość klinkieru możemy sami z grubsza określić, delikatnie weń uderzając (na przykład śrubokrętem lub prętem metalowym). Im wyższy ton przy uderzeniu, tym bardziej wytrzymały jest klinkier i wartość jego modułu sprężystości jest większa. Pomiędzy partiami elementów klinkierowych mogą występować pewne różnice kolorystyczne związane na przykład z pozyskiwaniem gliny z różnych warstw złoża czy zmiennymi warunkami atmosferycznymi panującymi w czasie składowania gliny. Dlatego warto od razu kupić odpowiednią ilość materiału. Różnice w odcieniach barwy w partii wyrobów klinkierowych wynikają z procesu produkcji. Powierzchnia wyłożona takim klinkierem nabiera naturalnego wyglądu, aby jednak uzyskać taki efekt, należy pamiętać o mieszaniu płytek z różnych opakowań.
Klinkier na nawierzchnie
Klinkierowa cegła brukowa i kostka brukowa doskonale się nadają do utwardzania nawierzchni placów, ścieżek, podjazdów i tarasów ziemnych. Taka nawierzchnia jest praktycznie niezniszczalna (klinkier drogowy jest znacznie bardziej trwały i wytrzymały niż bruk betonowy). Będzie służyć przez lata, ale jeżeli pojawi się taka potrzeba, można ją rozebrać i wykorzystać elementy w innym miejscu. Elementy klinkierowe układa się na podsypce piaskowej i podbudowie ze żwiru (nawierzchnie bardziej obciążone i na gruncie słabo przepuszczalnym). Aby uniknąć rozsuwania się bruku, jako ograniczenie nawierzchni trzeba w warstwie chudego betonu osadzić krawężniki. Nawierzchnie z bruku klinkierowego wytrzymują nacisk do 5 t, może więc po nich przejeżdżać samochód ciężarowy. Efektowne, choć mniej wytrzymałe, są nawierzchnie z cegły klinkierowej, zwłaszcza tej formowanej ręcznie.
Klinkier do wykańczania tarasu
Do wykańczania powierzchni służą płytki. Na betonowych tarasach możemy ułożyć klinkierowe płytki posadzkowe, na schodach – specjalne stopnice z zaokrągloną zewnętrzną krawędzią lub z kapinosem. Są mrozoodporne i trwalsze niż terakota, dostępne w grubościach od 9 do 15 mm. Natomiast murki, cokoły i inne elementy architektoniczne można obłożyć płytkami elewacyjnymi. Podłoża, na których są układane płytki, powinny być równe, trwałe i suche (procesy wiązania i osiadania muszą być zakończone). Do montażu wyrobów z klinkieru najlepiej stosować zaprawy klejowe, a na zewnątrz przeznaczone do tego zaprawy mrozoodporne. Zawsze należy przestrzegać zaleceń producenta kleju. Powierzchnia podłoża powinna mieć dużą przyczepność, można więc porysować ją ostrym narzędziem. Pomiędzy płytkami trzeba pozostawić spoiny szerokości 5-12 mm i wypełnić je specjalną zaprawą przeznaczoną do fugowania klinkieru. Pamiętajmy, że okładzina klinkierowa nie powinna wystawać ponad tynk na elewacji, jeżeli jednak tak się stanie, koniecznie trzeba ją zabezpieczyć przed wsiąkaniem wody.
Pielęgnacja nawierzchni z klinkieru
Klinkier jest odporny na działanie kwasów i zanieczyszczenie olejem. Zabrudzenia ziemią i kurzem łatwo można usunąć wodą. Glony pojawiają się na klinkierowej powierzchni rzadko; żeby się ich pozbyć, wystarczy przetrzeć powierzchnię szczotką z włosia lub zmyć ją wodą z dodatkiem octu. Wykwity wapienne (czyli białoszare plamy soli rozpuszczonych w wodzie i wykrystalizowanych na powierzchni klinkieru) są skutkiem użycia do murowania nieodpowiedniej zaprawy, złego spoinowania (woda z atmosfery wnika w głąb muru), braku poziomej izolacji, a także namoknięcia muru w czasie jego budowy. Można je usunąć, na przykład stosując HG preparat do czyszczenia klinkieru i elewacji, HG odplamiacz, Sarsil czyścik, Botact R72 oraz Ultrament czyścik do klinkieru. Można też zawczasu użyć preparatów impregnujących, czyli utrudniających wnikanie zanieczyszczeń, takich jak HNK 533, Sarsil klinkier, Sopro KLO 709 czy LUXMAL – Impregnat do podłoży mineralnych. Warto je nanieść szczególnie na elementy klinkierowe o chropowatej powierzchni, bo te o powierzchni spieczonej są bardzo odporne na zabrudzenia.
