Pod wpływem grawitacji: instalacja kanalizacyjna
Instalacja kanalizacyjna wydaje się mało skomplikowana: nie ma elementów ruchomych, napędów, sterowania. Wymaga jednak starannego zaprojektowania i wykonania – błędy trudno zlikwidować, a mogą być bardzo uciążliwe.
Wykonanie instalacji kanalizacyjnej, choć z pozoru wydaje się łatwe, lepiej powierzyć fachowcom i poprzedzić sporządzeniem projektu. Powinny w nim być określone średnice rur, ich długość, przebieg i spadki oraz rodzaj użytych materiałów, a także wszystkie niezbędne zabezpieczenia instalacji.
Autor: Wiktor Greg
Inne do umywalki, inne do WC
Rurami kanalizacyjnymi mogą być transportowane różne substancje, również ciała stałe, dlatego bardzo ważny jest odpowiedni dobór ich średnic, aby nie doszło do zatkania. Średnice rur kanalizacyjnych zależą od tego, co jest do nich podłączone. Średnica rury łączącej urządzenie sanitarne z pionem nie może być mniejsza od średnicy wylotu z tego urządzenia, a jeśli kilka urządzeń łączy się jednym przewodem – od największej ze średnic wylotów z tych urządzeń. Zlewy, umywalki, bidety, pisuary, wanny, brodziki, pralki, zmywarki mogą mieć wspólne odprowadzenie do pionu. Miski ustępowe powinny być do niego podłączone osobną rurą koniecznie poniżej pozostałych podejść kanalizacyjnych na danej kondygnacji. W przeciwnym razie po spuszczeniu wody w misce ustępowej może ona wypłynąć przez otwory odpływowe na przykład w sąsiedniej umywalce.
Optymalne średnice rur kanalizacyjnych w zależności od liczby i rodzaju podłączonych do nich przyborów sanitarnych ustalono doświadczalnie. Wynoszą one:
- 0,04 m – na podejścia do umywalek oraz bidetów;
- 0,05 m – na podejścia do zlewozmywaków i wanien;
- 0,07 m – na podejścia do kilku przyborów lub piony albo odpływy bez misek ustępowych;
- 0,10 m – na podejścia do misek ustępowych, piony albo odpływy.
Krótkie i ze spadkiem
Długość podejść kanalizacyjnych, czyli połączeń przyborów sanitarnych z pionem, nie może przekraczać 1 m dla misek ustępowych i 3 m dla pozostałych urządzeń. Jeśli podejście musi być dłuższe, trzeba zamontować na nim dodatkowy przewód napowietrzający, aby nie dochodziło do wysysania wody z syfonu znajdującego się na końcu podejścia. Oprócz tego na tak długim podejściu należy zamontować rewizję (czyszczak), aby móc oczyścić rurę, gdy się zapcha. Rewizję trzeba zamontować także u dołu każdego pionu.
Odpowiednie spadki. Przepływ w rurach kanalizacyjnych odbywa się wyłącznie pod wpływem grawitacji. Dlatego rury muszą być prowadzone ze spadkiem od 2 do 15% (2-15 cm/metr rury), aby zanieczyszczenia mogły nimi swobodnie spłynąć.
Łagodne zmiany kierunku
Z tego samego powodu zmiany kierunku prowadzenia rur muszą być wykonywane pod kątem mniejszym od 90°, a przewody łączące urządzenia sanitarne z pionami nie powinny być włączane do nich pod kątem większym niż 45°.
Trzeba ostrożnie wykorzystywać dostępne na rynku kształtki – nie każda nadaje się do użycia w dowolnym miejscu. Niektóre dobrze się sprawdzają zamontowane w pionie, ale zainstalowane w innym położeniu mogą się zatykać.
Bez brzydkich zapachów
Aby zapobiec ulatnianiu się z instalacji nieprzyjemnych zapachów, przy każdym odpływie musi znaleźć się tak zwany syfon. Tworzy on swego rodzaju korek uniemożliwiający przedostawanie się zapachów z instalacji do pomieszczeń, jednocześnie nie blokując przepływu cieczy. Sama obecność w instalacji syfonów nie gwarantuje jeszcze skutecznej ochrony. Muszą być zawsze zalane wodą. Jeśli długo nie korzysta się z jakiegoś odpływu, a tym samym nie uzupełnia ubytków wody w syfonie, może ona całkiem wyparować. Wtedy po jakimś czasie z syfonu zacznie się wydobywać nieprzyjemny zapach. Pion kanalizacyjny nie może kończyć się tam, gdzie podłączony jest do niego najwyżej położony odpływ. Musi być wyprowadzony ponad dach i tam zakończony kształtką, której zadaniem jest wpuszczanie powietrza do pionu kanalizacyjnego, zwaną – trochę na przekór – wywiewką kanalizacyjną. Jeśli nie ma możliwości lub nie opłaca się wyprowadzać pionu kanalizacyjnego ponad dach, można go zakończyć wcześniej (w pomieszczeniu), a na jego końcu zamontować specjalny zawór napowietrzający. Przepuszcza on powietrze tylko w jedną stronę – do rury kanalizacyjnej – i nie pozwala mu wydostawać się na zewnątrz. Dzięki temu zapachy z kanalizacji się nie rozprzestrzeniają. Zawory napowietrzające nie zawsze są absolutnie szczelne, lepiej więc je montować we wnętrzach nieprzeznaczonych na stały pobyt ludzi, na przykład w pomieszczeniach technicznych lub na nieużytkowym poddaszu.
