Jak układać instalację elektryczną w ogrodzie?
Instalacja elektryczna w ogrodzie powinna być przemyślana. Co więcej, warto układanie kabli elektrycznych przemyśleć, zanim rozpoczniemy aranżację ogrodu - unikniesz wtedy niepotrzebnych zniszczeń. Sprawdź, na co zwrócić uwagę planując instalację elektryczną w ogrodzie.
Instalację elektryczną w ogrodzie należy zaplanować zanim ostatecznie zagospodaruje się działkę, aby potem, gdy wszystko już będzie gotowe, kopiąc rowy na kable, nie zniszczyć ścieżek, klombów czy trawnika. Jeśli powierzchnia posesji jest niewielka, używane na niej urządzenia elektryczne można zasilać z gniazd wtyczkowych umieszczonych na zewnętrznej ścianie budynku. Powinny być co najmniej dwa takie gniazda, każde zasilane z odrębnego obwodu zabezpieczonego wyłącznikiem nadmiarowym 16 A oraz wyłącznikiem różnicowoprądowym na prąd różnicowy nie większy niż 30 mA.
Jak rozprowadzić instalację elektryczną w dużym ogrodzie?
Jeżeli ogród jest rozległy, oprócz gniazd na ścianie domu przyda się co najmniej jeden dodatkowy punkt poboru energii elektrycznej na terenie posesji. Taki punkt powinien się składać z dwubiegunowego gniazda wtyczkowego ze stykiem ochronnym (albo dwóch lub większej liczby takich gniazd) zamocowanego w skrzynce z tworzywa sztucznego osadzonej na małym betonowym fundamencie i zamykanej szczelnymi drzwiczkami. Wskazane jest, aby skrzynka miała wysoki stopień szczelności IP 67, czyli była pyłoszczelna i odporna na krótkotrwałe zanurzenie w wodzie.
Gniazda wtyczkowe w obwodach 230 V instalowane na otwartym terenie powinny mieć obudowę hermetyczną, pyło- i strugoszczelną, oznaczaną symbolem IP 65. Muszą także mieć styk ochronny (bolec) albo styk ochronny podwójny umieszczony na obrzeżu gniazda (system „schuko”). Do gniazd obu typów pasuje większość wtyczek, w jakie są fabrycznie wyposażone przenośne urządzenia elektryczne.
Jak połączyć punkty poboru energii z odbiornikami?
Punkty poboru energii muszą być połączone z główną rozdzielnicą w budynku. W zależności od przewidywanej liczby przyłączanych odbiorników - indywidualnie lub grupowo. Prowadzenie instalacji Trasy kabli zasilających odbiorniki elektryczne na terenie ogrodu należy tak rozplanować, aby nie kolidowały z korzeniami drzew i krzewów, oczkiem wodnym, fontanną, basenem itp. W przepisach nie ma na ten temat żadnych zaleceń, więc najlepiej kierować się zdrowym rozsądkiem i koniecznie uwzględnić przyrost korzeni.
Ustalając trasę przewodów, warto także wziąć pod uwagę rozmieszczenie utwardzonych ścieżek, żeby w razie konieczności odkrycia kabla nie niszczyć ich nawierzchni. W obwodach zasilających odbiorniki stałe lub gniazda wtyczkowe znajdujące się na terenie ogrodu trzeba stosować kable przystosowane do układania w ziemi, które oprócz izolacji poszczególnych żył mają jeszcze płaszcz ochronny z PCW. Są to kable typu YKY (-żo) z jedną żyłą w izolacji żółto-zielonej. To tak zwana żyła ochronna, którą łączy się z obudową urządzeń podłączonych na stałe albo ze stykiem ochronnym we wtyczce i w gnieździe wtyczkowym. W obwodach jednofazowych 230 V wykorzystuje się kable trójżyłowe, a w trójfazowych 230/400 V – pięciożyłowe.
Układanie kabli elektrycznych w ziemi
Kabel bez osłony musi być ułożony w ziemi na głębokości 70 cm. Jeżeli będzie się nad nim znajdowała ścieżka z płyt chodnikowych, głębokość można zmniejszyć do 50 cm, a gdy umieści się go w rurze osłonowej - nawet do 40 cm. Rów powinien być o 10 cm głębszy, aby na jego dnie, pod kablem, było miejsce na 10-centymetrową podsypkę z piasku, chyba że grunt jest piaszczysty – wtedy podsypka nie jest konieczna.
Czy w polskie prawo reguluje zasady układania kabli w gruncie?
Polski Komitet Normalizacyjny nie wydał własnej normy określającej zasady układania kabli w gruncie. Jedynym dokumentem zawierającym wytyczne na ten temat jest więc norma N SEP-E-004. Elektrotechniczne i sygnalizacyjne linie kablowe. Projektowanie i budowa, opracowana i wydana przez Centralny Ośrodek Szkolenia i Wydawnictw Stowarzyszenia Elektryków Polskich SEP, i to do jej ustaleń należy się stosować.
Od góry kabel przysypuje się 10-centymetrową warstwą piasku, a resztę wykopu wypełnia gruntem rodzimym. 25 cm nad kablem – wzdłuż jego trasy – układa się taśmę ostrzegawczą z niebieskiej folii. Nad kablem nie należy umieszczać cegieł ani innych kształtek ceramicznych, ponieważ mogłyby uszkodzić jego izolację. Jeżeli kabel nie ma osłony na całej długości, powinno się ją założyć przynajmniej tam, gdzie jest narażony na uszkodzenia mechaniczne, czyli:
- w miejscu wprowadzenia go do budynku;
- w przejściach przez ścianę lub strop;
- na odcinkach biegnących na słupach albo prowadzonych po ścianie budynku;
- na skrzyżowaniach z innymi sieciami podziemnymi i z innymi kablami.
Tam, gdzie kabel krzyżuje się z rurami wodociągowymi, kanalizacyjnymi lub gazowymi oraz z innymi kablami, rura osłonowa powinna sięgać po 50 cm w obie strony poza miejsce skrzyżowania. Odległość w pionie między kablem a krzyżującym się z nim albo biegnącym równolegle do niego rurociągiem nie może być mniejsza niż 50 cm, a gdy rurociągiem przepływa materiał łatwopalny (na przykład gaz ziemny) – 100 cm. Odległość w poziomie między dwoma kablami ułożonymi równolegle musi wynosić co najmniej 10 cm. Jako osłony kabli można stosować rury z PCW sztywne, gładkie albo elastyczne, karbowane. Ich średnica musi być o co najmniej 50% większa od średnicy kabla. Przepusty przez ściany i stropy robi się z rur z PCW lub stalowych. W ścianach zewnętrznych układa się je z lekkim spadkiem na zewnątrz i uszczelnia, aby zapobiec dostawaniu się wody opadowej do wnętrza budynku.
