Odwodnienie liniowe - jak działa? Jak wykonać odwodnienie wokół domu?
Odwodnienie liniowe pozwala szybko pozbyć się z działki i wokół domu wody opadowej po ulewnych deszczach. Łatwo je zamontować, bo układa się je płytko, bez kosztownych prac ziemnych. Montaż odwodnienia linowego zalecany jest w przypadku nieprzepuszczalnych gruntów (gliny, iły) oraz na działkach pokrytych nawierzchnią, która nie przepuszcza wody.
Spis treści
- Co to jest odwodnienie liniowe?
- Gdzie umieścić odwodnienie liniowe na działce?
- Dokąd odprowadzić wodę z systemu odwodnień liniowych?
- Jak jest zbudowany system odwodnień liniowych?
- Jak prawidłowo zamontować odwodnienie liniowe?
Co to jest odwodnienie liniowe?
Odwodnienie liniowe to zagłębione w gruncie korytko, od góry przykryte rusztem. Zbiera wodę opadową na całej długości, a następnie kieruje ją do kanalizacji deszczowej, studni chłonnej albo do gruntu, lecz w bezpiecznej odległości od budynku.
Ruszt zatrzymuje liście, gałęzie i większe zanieczyszczenia, zapewnia swobodny odpływ wody, ale umożliwia bezpieczne poruszanie się po miejscach, w których są zamontowane odwodnienia.
Kształt systemu odwodnienia działki oraz jego elementy można dowolnie komponować w zależności od potrzeb, lokalizacji stref utwardzonych i warunków gruntowo-wodnych na działce, jej wielkości i ukształtowania. Czasami korytka są częścią systemu odwadniającego dach, taras i teren wokół budynku. Wówczas łączy się je z systemem orynnowania. Częściej jednak układa się pojedyncze ciągi korytek na zjeździe lub podjeździe do garażu i przy drzwiach wejściowych.
Gdzie umieścić odwodnienie liniowe na działce?
Na działce odwodnienia przydadzą się:
- wzdłuż bramy garażowej, zwłaszcza gdy wjazd do garażu znajduje się poniżej powierzchni terenu;
- w strefie wejścia do budynku;
- na tarasie zlokalizowanym poniżej powierzchni gruntu (tak zwanym wgłębniku) albo mającym bardzo dużą powierzchnię (szczególnie gdy pod drzwiami tarasowymi nie ma progu);
- na utwardzonych terenach wokół domu, zwłaszcza gdy mają dużą powierzchnię;
- przy miejscach postojowych, ścieżkach, przy śmietniku;
- wzdłuż bramy wjazdowej na posesję.
Dokąd odprowadzić wodę z systemu odwodnień liniowych?
Woda opadowa jest w przepisach traktowana jak ścieki i odprowadzanie jej z posesji jest elementem lokalnej gospodarki wodami, więc musi się odbywać zgodnie z przepisami Prawa wodnego.
Gdy działka jest położona na terenie skanalizowanym, wody opadowe powinno się odprowadzać do kanalizacji ogólnospławnej lub deszczowej.
W przypadku zamiaru korzystania z kanalizacji ogólnospławnej, wymagane jest zgłoszenie tego w starostwie.
Jeśli w okolicy działa tylko kanalizacja bytowa nie wolno odprowadzać do niej wody deszczowej. Za odprowadzenie deszczu do kanalizacji jest pobierana dodatkowa opłata.
Gdy w pobliżu działki jest tylko kanalizacja sanitarna, na deszczówkę trzeba poszukać innego odbiornika. Podobnie jak wtedy, postąpić, gdy ścieki domowe są odprowadzane do przydomowej oczyszczalni.
Jeżeli działka jest położona na terenie nieobjętym zasięgiem sieci kanalizacyjnej, dopuszcza się zagospodarowanie wód opadowych w jej obrębie, na przykład rozsączanie w gruncie, odprowadzanie do studni chłonnej albo do zbiorników retencyjnych.
Wodę deszczową można również odprowadzać na część działki z dala od zabudowań za pomocą drenaży lub skrzynek rozsączających. Ma to sens, gdy grunt na działce jest przepuszczalny i woda deszczowa będzie wnikać w jego głębsze warstwy. Gdy na działce są grunty nieprzepuszczalne (na przykład glina, iły), ale pod nimi znajduje się warstwa przepuszczalna, można zbudować studnię chłonną, która umożliwi zasilanie deszczówką głębszych warstw wodonośnych.
Aby deszczówkę zebraną systemem odwodnień liniowych rozsączyć w gruncie, rurę odpływową z odwodnienia łączy się z systemem rur drenażowych ułożonych na terenie działki albo ze skrzynką rozsączającą.
Można też zbierać wodę w bezodpływowym zbiorniku, na przykład zakopanym przy domu i wykorzystywać do podlewania ogrodu lub mycia nawierzchni podjazdów czy tarasów.
Jak jest zbudowany system odwodnień liniowych?
Podstawę systemu stanowią korytka, najczęściej o długości 50 lub 100 cm, które łączy się po kilka, żeby uzyskać wymaganą długość. Połączenia trzeba uszczelnić zgodnie z zaleceniem producenta, najczęściej klejem mrozoodpornym albo specjalnym uszczelniaczem. Niektóre korytka z tworzywa łączy się na pióro-wpust albo na „klik”.
Standardowa szerokość korytek to 10 cm, a głębokość od 7,5 cm do 15 cm. Są też systemy płytsze około 6-centymetrowe, przeznaczone przede wszystkim na tarasy i do garaży.
Korytka mają zwykle przekrój w kształcie litery U albo V. Zwężenie dolnej części korytka ma na celu zwiększenie prędkości przepływu wody nawet w czasie niewielkich opadów i umożliwia samooczyszczanie się systemu.
Korytka mogą mieć wewnątrz wyprofilowany spadek, ale często go nie mają. Ten drugi rodzaj korytek stosuje się na niewielkich powierzchniach, na podjazdach lub przydomowych ścieżkach. Żeby woda mogła w nich spływać grawitacyjnie, układa się je ze spadkiem.
W ofercie producentów można znaleźć korytka przystosowane do połączeń pod kątem 90o oraz łączniki w kształcie litery T.
Korytka do odwodnień liniowych produkuje się z: polimerobetonu, betonu włóknistego z dodatkiem włókna szklanego albo polimerowego, zwykłego betonu oraz z tworzyw sztucznych o podwyższonej odporności mechanicznej. Niektóre korytka mają krawędzie wzmocnione blachą ze stali ocynkowanej lub nierdzewnej.
Kanały są zazwyczaj otwarte na końcach. Aby je zamknąć, potrzebne są ścianki czołowe (zwane też zaślepkami) - pełne albo z króćcem odpływowym o średnicy 50 lub 110 mm.
W komplecie z korytkami kupuje się ruszty (kratki). W ofercie producentów znajdziemy ruszty z żeliwa, ze stali - ocynkowanej i nierdzewnej oraz z tworzywa.
Ruszty mocuje się na zatrzaski albo przykręca śrubami.
Korytka i ruszty są dostępne są w sześciu klasach o różnej odporności na obciążenia: A15, B125, C250, D400, E600, F900. Do montowania na terenach o zabudowie jednorodzinnej najczęściej są wybierane systemy klasy A15 (ruch pieszych i rowerzystów, tereny zielone) i B125 (obciążenia ruchem samochodowym).
Oprócz korytek z rusztem w ofercie producentów znajdziemy też skrzynki odpływowe, do których jest kierowana woda zebrana przez poszczególne nitki systemu odwodnień. W dolnej części skrzynki znajduje się otwór do którego podłącza się rurę kanalizacyjną, którą woda odpływa do kanalizacji, drenażu albo bezodpływowego zbiornika. Podobną funkcję co skrzynka odpływowa pełni studzienka zbiorcza.
Uzupełnieniem systemu odwodnień może być wpust podwórzowy, który umieszcza się bezpośrednio pod rynną lub kranem ogrodowym oraz wycieraczkę do zamontowania przed drzwiami wejściowymi lub tarasowymi.
Jak prawidłowo zamontować odwodnienie liniowe?
Korytka układa się w wierzchniej warstwie gruntu lub w utwardzonej powierzchni. Górna powierzchnia rusztu powinna się znajdować 2-5 mm poniżej poziomu terenu, a teren musi być ukształtowany z niewielkim spadkiem w kierunku odwodnień.
Kanały i studzienki wymagają posadowienia na warstwie betonu. Jej grubość zależy od klasy obciążeń. Stosuje się beton klasy C12/15.
Korytka układa się zgodnie z umieszczonymi na nich oznaczeniami (strzałki wskazują kierunek przepływu wody). Poszczególne elementy trzeba ustawić w kolejności od najgłębiej do najpłycej położonych miejsc. Korytka można skracać i przyciąć je pod kątem w razie potrzeby.
Samodzielne zamontowanie systemu nie będzie trudne, jeśli zastosujemy się ściśle do wytycznych producenta systemu.
Listen on Spreaker.
