Sztuka harmonii: aranżacja wnętrza w stylu klasycznym
Ciągle lubiany w domach przyjazny i bezpieczny styl klasyczny to w rzeczywistości bardzo pojemne określenie wystroju wnętrz. To, co się pod nim kryje, powinny jednak łączyć elegancja, wygoda i dobry smak
Autor: Haas
Typowe dla klasycyzmu rozwiązanie – ściany wyłożone kasetonowymi boazeriami w kolorze złamanej bieli i nawiązująca do nich dekoracja sufitu (fot. HAAS)
Z określeniem „klasyczny” łączymy najczęściej inne słowo dobrze opisujące wystrój wnętrz: ponadczasowy. Większość z nas dobrze się czuje w takich pomieszczeniach, bo ciepłe barwy i naturalne materiały dodają wnętrzu przytulności. Styl klasyczny nie nudzi się szybko, nie podlega chwilowym modom. Jest również dobrą propozycją dla osób, które nie czują się pewnie przy urządzaniu wnętrz lub po prostu cenią tradycję i prostotę – pragną domu eleganckiego, który jednocześnie będzie przyjazny mieszkańcom. Tu klasyka sprawdzi się lepiej niż chłodny minimalizm.
Klasyczny, czyli jaki?
W największym skrócie można powiedzieć, że styl klasyczny odwołuje się do minionych epok i panujących wtedy tendencji w architekturze i wnętrzach. To styl nie tylko jednej epoki: w kulturze europejskiej rozwijał się od starożytności, przewijał się przez wieki niezależnie od chwilowych mód. Wywodzi się on z XVIII-wiecznego klasycyzmu będącego odpowiedzią na frywolne rokoko. Obecnie za wnętrza klasyczne uznajemy także te nawiązujące do biedermeieru, zaaranżowane w stylu angielskim czy eklektycznym. W Polsce w architekturze i wnętrzach popularny jest styl wywodzący się ze szlacheckich dworków. Niezależnie jednak od konkretnej inspiracji wnętrza klasyczne łączy pośrednio odwołanie do zasad obowiązujących w sztuce starożytnej Grecji i Rzymu, z których czerpano w różnych epokach. Są to: harmonia, prostota, umiar, powaga. Cechuje go również usystematyzowanie elementów rozmieszczonych niezwykle starannie, a także klasyczne proporcje. Kluczowymi zasadami w tworzeniu klasycznego wnętrza były symetria i równowaga, np. wnęka z ustawionymi w niej sprzętami po jednej stronie musiała być zrównoważona takim samym rozwiązaniem po stronie przeciwnej, meble zaś sytuowano głównie pod ścianami.
Klasyczny nie znaczy nudny
Wnętrze w stylu klasycznym nie powinno wywoływać wrażenia, że mieszka się w muzeum. Nie sposób idealnie odtworzyć klimat dawnych wnętrz – dom musi odpowiadać współczesnym potrzebom i oczywiste, że znajdzie się w nim nowoczesny sprzęt. Odwołując się do stylu klasycznego, należy jednak pamiętać o jego podstawowych zasadach, czyli harmonii i umiarze. Wymaga on, by w doborze mebli i detali kierować się ich jakością. Jeśli będziemy chcieli uwypuklić tylko jeden klasycyzujący element we wnętrzu, warto postawić na umiarkowany kontrast. Dzięki temu zabiegowi stylowe sprzęty będą przyciągały wzrok na neutralnym tle albo przeciwnie – ściany pokryte stylową boazerią lub wzorzystymi tapetami czy też perski dywan o bogatym wzorze na posadzce mogą być bazą dla prostych mebli o eleganckim kształcie.
WIDEO: Urządzanie wnętrz. Style w sztuce-KLASYCYZM
Jakich materiałów użyć do aranżacji?
Styl ten wyraża się również przez wybór stonowanych barw – w palecie brązowej, beżowej, kremowej, ale także bieli czy szarości – dotyczy to głównie ścian i mebli. W przypadku tkanin gama barw poszerza się o kolor niebieski, turkusowy, zielony. Złoto i srebro stosuje się raczej w małych dawkach, aby uniknąć efektu jarmarczności. Wybiera się naturalne, solidne i dobre jakościowo materiały, takie jak szlachetne gatunki drewna, kamień, perskie dywany, skóra. Istotną rolę w budowaniu klimatu wnętrza odgrywają także tkaniny i tapety, najczęściej w jasnych, pastelowych kolorach i w drobne, nienarzucające się wzory.
Nowoczesne, ale z epoki
We wnętrzach inspirowanych stylem klasycznym ważnym elementem jest sufit. Może być zdobiony sztukateriami: listwami, rozetami lub gzymsami. Tradycyjne gipsowe cechuje między innymi niepowtarzalność wzorów, które można tworzyć według własnego projektu. Dostępne są też elementy z polistyrenu ekstrudowanego (XPS). To materiał twardy, wykorzystuje się go na ornamenty o wyrazistej stylistyce, podobnie jak sztukaterie z poliuretanu, który dodatkowo można wyginać. Rzadziej stosuje się droższe sztukaterie z granulatu Verofill – glinokrzemianowych mikrogranulek połączonych żywicą.