Łazienka w drewnie, w kamieniu... poznaj materiały wykończeniowe o dużej odporności
Bardzo fajnym rozwiązaniem, stosowanym przy wykańczaniu łazienki jest drewno, kamień i tynki. Płytki kamienne z granitu, marmuru są materiałem bardzo odpornym na użytkowanie, nienasiąkliwym i luksusowym. Przy zastosowaniu drewna w łazience zwracamy uwagę na jego odporność na wilgoć, zagrzybienie i w odpowiednie ułożenie... Sprawdź sam, który materiał jest najbardziej odpowiedni do Twojej łazienki i jak można łączyć je ze sobą, aby tworzyły ciekawe aranżacje.
Autor: Sławomir Frąckowiak
Njchętniej łączy się materiały, takie jak drewno, płytki ceramiczne i płytki kamienne.
Kamień w łazience - płytki kamienne z granitu, marmuru i konglomeraty kamienne
Granit, jest bardzo odporny, twardy i nienasiąkliwy. Płytki z granitu mogą być stosowane na podłogi, ściany, oraz jako blat pod umywalkę. Granit ma charakterystyczną ziarnistą strukturę, która jednak na dużych, jednolitych powierzchniach może wyglądać monotonnie.
Bardzo dekoracyjnym, luksusowym kamieniem jest marmur. Każda płyta ma inny, niepowtarzalny rysunek. Z tego względu jest chętnie stosowany, choć jego właściwości użytkowe, a szczególnie twardość i nasiąkliwość, nie są tak dobre jak granitu. Warto jednak pamiętać, że cechy te są różne dla różnych gatunków marmuru. Nasiąkliwość marmuru powoduje, że łatwo można go trwale poplamić różnymi substancjami, jest też stosunkowo mało odporny na działanie substancji chemicznych, kwasów i tłuszczów. W związku z tym nie jest polecany na blaty podumywalkowe lub półki na kosmetyki. Modnym i atrakcyjnym kamieniem jest trawertyn. Jego charakterystyczną cechą jest porowata struktura oraz widoczne szczeliny i spękania. Aby można go było zastosować w łazience, konieczne jest jego zabezpieczenie – w tym celu wypełnia się otwory szpachlą w kolorze kamienia lub przezroczystą żywicą. Szczególnie atrakcyjnie wygląda trawertyn żywicowany, bo wypełnione przezroczystą żywicą otwory są doskonale widoczne.
W łazience lepiej unikać piaskowców, bo są zbyt miękkie i nasiąkliwe.
Alternatywą dla kamienia są konglomeraty kamienne, czyli mieszanki kamienia z żywicami i pigmentami. Mogą być kwarcowe – bardzo odporne, nienasiąkliwe, a właściwościami użytkowymi przewyższają nawet naturalny granit, albo marmurowe, które niestety przejmują złe cechy marmuru, więc należy je stosować ostrożnie.
Drewno w łazience
Przy wyborze drewna należy zwracać uwagę na następujące jego cechy:
- czy dany gatunek drewna jest odporny na wilgoć?
Parametrem decydującym o tym, czy drewno będzie można zastosować w łazience, jest współczynnik skurczu, od którego zależy odporność drewna na rozsychanie i pęcznienie. Im niższy współczynnik skurczu, tym drewno ma lepszą odporność na wilgoć. Tek, iroko, jatoba mają współczynnik wynoszący około 9,5%, badi – 13%, dąb i sosna – 12,5%, buk – prawie 18%;
- czy drewno jest odporne na zagrzybienie?
To kolejny parametr decydujący o możliwości użycia drewna w łazience. Z polskich gatunków odporne na zagrzybienie są: dąb, wiąz, grab, twardziel (wewnętrzna część pnia modrzewia). Z egzotycznych – większość z wyjątkiem kempas i guatambu;
- czy drewno było dobrze sezonowane?
Tylko takie nie będzie się rozsychało pod wpływem nagłych zmian temperatury otoczenia. Aby parkiet w łazience nie sprawiał kłopotów, podłoga musi być odpowiednio zaizolowana, a deski parkietu należy układać luźno, pozostawiając między nimi miejsce na spoinę – tak jak przy układaniu płytek ceramicznych. Deski powinny być przyklejone, a spoiny wypełnione specjalnym elastycznym klejem-uszczelniaczem, który umożliwi deskom kurczenie się i wydłużanie pod wpływem zmian wilgotności. W ten sposób można wyłożyć nawet ściany i podłogi narażone na bezpośredni kontakt z wodą. Warto jednak wycierać podłogę niezwłocznie po zachlapaniu. Drewno takie jak tek i iroko narażone na kontakt z wodą powinno być olejowane, a nie lakierowane, przy czym olejowanie trzeba co jakiś czas powtarzać. Należy zachować dużą ostrożność w stosowaniu wyrobów drewnopodobnych, czyli płyt wiórowych czy MDF. Pod wpływem wilgoci (zwłaszcza w łazienkach bez okien i ze słabą wentylacją) często pęcznieją i deformują się.
Tynki cementowe i tynki cementowo-wapienne
Ściany łazienki możemy wykończyć tynkiem cementowym lub cementowo-wapiennym.
W łazience nie można stosować powszechnie używanych tynków gipsowych. Gips jest materiałem higroskopijnym i poddany działaniu wilgoci traci wytrzymałość mechaniczną.
Ściany i sufity łazienki nienarażone na bezpośredni kontakt z wodą możemy malować normalnymi farbami, najlepiej akrylowymi lub lateksowymi. Producenci farb mają także w swojej ofercie systemy, które można stosować na ścianach mających częsty kontakt z wodą. Mowa jest o systemie, bo jest to nie tylko farba, ale także odpowiednia masa szpachlowa i specjalna, zabezpieczona środkami grzybobójczymi tapeta z włókna szklanego. Tak wykończona ściana jest równie odporna na wilgoć, jak ściana wyłożona płytkami ceramicznymi lub kamieniem.
Jak łączyć materiały - drewno, płytki ceramiczne lub kamienne.
Bardzo modne jest łączenie odmiennych materiałów na jednej ścianie lub podłodze. Aby efekt był zadowalający, warto zadbać o to, aby powierzchnie z różnych materiałów były zlicowane (na ścianie) albo na równym poziomie (w podłodze).
Wybierając rozmaite materiały na jedną posadzkę, trzeba pamiętać o tym, że mają różną grubość. Trzeba je tak dobrać, aby suma grubości drewnianych elementów i warstwy kleju była równa sumie grubości płyt z kamienia lub ceramiki z warstwą kleju.
Z reguły drewniane deski mają 15 lub 22 mm grubości. Układanie posadzki zaczyna się od przyklejenia desek parkietowych. Mogą to być materiały gotowe, polakierowane, lub elementy z surowego drewna, które przed przyklejeniem płyt z kamienia lub ceramiki muszą zostać wykończone – wyszlifowane, zaolejowane lub pokryte lakierem. Po przyklejeniu terakoty, gresu czy kamienia trzeba ułożyć na nim drewnianą łatę, aby sprawdzić, czy podłoga jest równa. Są różne sposoby wykończenia przestrzeni między płytkami a elementami z drewna. Można ją wypełnić korkiem, pafudimami (preparaty z akrylu wzbogaconego elastycznymi substancjami) albo klejami elastomerowymi. Tylko wtedy, gdy krawędzie desek i płyt są fazowane, można między nimi pozostawić minimalną (około 0,5 mm), niczym niewypełnioną szczelinę.
