Płytki ceramiczne na ściany i podłogę w łazience. Poznaj rodzaje płytek łazienkowych
Wśród materiałów wykończeniowych na ściany i podłogi w łazience od lat na pierwszym miejscu są płytki ceramiczne. Choć zmieniają się modne formaty, wzory i kolory, płytki ciągle mają wpływ na aranżację wnętrz. Różnorodna propozycja płytek łazienkowych pozwala stworzyć łazienkę o niepowtarzalnym charakterze.
Płytki ceramiczne - modne i praktyczne na podłogę i ścianę w łazience
Płytki ceramiczne, to najczęściej stosowany materiał wykończeniowy w łazience, którego zadaniem jest zarówno zdobić wnętrze jak i chronić powierzchnie ścian i podłogi.
Płytki ceramiczne mają prawie same zalety i nieliczne wady. Są materiałem naturalnym – do ich produkcji używa się gliny, kaolinu, skaleni. Są wypalane w bardzo wysokiej temperaturze. Jako materiał zużyty nie niszczą środowiska, są nietoksyczne i nie alergizują. Są twarde i odporne na zniszczenie.
Terakota to płytki kamionkowe pokryte szkliwem nadającym im powierzchnię błyszczącą, matową lub półmatową. Rzadziej spotykana jest terakota nieszkliwiona (matowa lub polerowana). Ma dużą wytrzymałość, niską nasiąkliwość, mniejszą od gresu i klinkieru odporność na uderzenia. Jest kwaso i ługoodporna.
Glazura to płytki fajansowe o średniej wytrzymałości i niskiej nasiąkliwości do układania na ścianach. Jest cieńsza i bardziej krucha niż terakota, odporna na działanie domowych środków chemicznych, pęknięcie szkliwa i wysoką temperaturę, ale nie mróz.
Cotto to ręcznie formowane płytki z czystej gliny z rejonów Morza Śródziemnego i Ameryki Środkowej. Mają wysoką wytrzymałość mechaniczną i są grubsze niż inne. Dzięki ciepłym odcieniom czerwieni, brązu, pomarańczu oraz nierównym brzegom, pełnej spękań, zarysowań i nierówności powierzchni pasują do wnętrz rustykalnych.
Gres nieszkliwiony (techniczny) to płytki z mielonego kwarcu, skaleni, kaolinu. Są prawie tak twarde jak granit, więc mają dużą odporność na ścieranie. Ich struktura sprawia, że nawet starte i obtłuczone nie zmieniają barwy. Mają niską nasiąkliwość (poniżej 0,5%), są odporne na działanie kwasów i zasad. Ten rodzaj gresu ma też niskie właściwości absorpcyjne, więc nie wnikają w niego substancje plamiące.Jego odmianą jest gres polerowany o niższej odporności na plamienie, mogący się zmatowić podczas intensywnego użytkowania.
Gres porcelanowy to najpopularniejszy z gresów, o małej porowatości, nasiąkliwości i większej od terakoty odporności na pęknięcia. Płytki są zdobione masami, solami, barwnikami mineralnymi. Może być szkliwiony, a wtedy dodatkowo jest również szlifowany lub polerowany.
Płytki rektyfikowane
Płytki, które wyjmuje się z pieca, mogą się różnić między sobą rozmiarem – wynika to ze specyfiki ich produkcji i jest dopuszczalne przez normy. Po wypaleniu są z reguły kalibrowane, czyli sortowane w partie o zbliżonych wymiarach. Warto zwracać na to uwagę i wybierać płytki tego samego kalibru. Jednak nawet wówczas może się zdarzyć, że elementy z jednego kartonu nie mają identycznych wymiarów, a różnica może być tym większa, im większy jest ich format. Dla płyt o rozmiarze 60 x 60 cm norma dopuszcza nawet 3-milimetrową różnicę między elementami pochodzącymi z jednego kartonu.
Dodatkową cechą zwykłych płytek kalibrowanych jest ich niejednolita grubość – ze względu na sposób formowania przy brzegach są one cieńsze i mają lekko zaokrąglone krawędzie, co sprawia, że w przekroju przypominają poduszeczki. Aby miały regularne brzegi oraz identyczne rozmiary, poddaje się je procesowi rektyfikacji, który polega na mechanicznym obcięciu lub zeszlifowaniu brzegów.
Płytki rektyfikowane utrzymują założony przez producenta rozmiar z dokładnością do 0,2 mm, a kąty między kolejnymi bokami wynoszą dokładnie 90°. Krawędzie płytek kalibrowanych są zaokrąglone, natomiast rektyfikowanych – ostre. Nadaje to okładzinie nowocześniejszy charakter – płaszczyzny ułożone z takich płytek są bardziej jednolite, a krawędzie elementów mniej widoczne.
