Dom z lat 30. ubiegłego wieku stał w dzielnicy podobnych bliźniaków. W pełni zasługiwał na modernizację, która nie zmieni zasadniczo jego wyglądu

Architekt przed remontem i ociepleniem elewacji wymierzył gzymsy, żeby móc pieczołowicie odtworzyć wszystkie detal

Nad wejściem dobudowano daszek, który przechodzi w wiatę garażową wyłożoną deskami i wspartą na surowych dwuteownikach

Architekt obniżył sufit, tworząc uskok. Sufit wyłożono chropowatymi deskami, które wcześniej pokrywały podłogę na piętrze

Atrakcją domu jest niewielkie atrium – niezadaszona przestrzeń we wnętrzu budynku. Nad tym miejscem słońce nie chowa się przez cały dzień. Chronią przed nim dwa żagle

Jadalnię oświetlają dwie lampy michy oraz niewielkie okno w ścianie frontowej. Architekt go nie powiększył, żeby nie psuć porządku na elewacji od strony ulicy

Przy głównym wejściu znajduje się sypialnia rodziców. Poprzedza ją otwarta, ale ukryta garderoba – kurtki i buty przy wejściu nie odwracają uwagi od pięknych, grubych ceglanych murów

W przestrzeni dziennej ustawiono czarny kubik mieszczący z jednej strony łazienkę, a z drugiej – urządzenia kuchenne

W holu na poddaszu pozostawiono wszystkie nierówności starej ściany – również cegły kładzione na zakładkę tam, gdzie łączyły się ze ścianą działową. Na suficie widać efektowne szczeliny między chropowatymi deskami

Dzięki atrium naturalne światło wpada do starej i nowej części domu. Architekt rozwiązał w ten sposób znaną bolączkę bliźniaków – ciemne wnętrza od strony sąsiada

Płaski dach dobudowanej części pokryto papą i żwirem średniej wielkości (4-6 cm). Kamienie leżące tuż przy brzegu przyklejono. Dzięki żwirowi papa nie przegrzewa się i dach będzie trwalszy

Piwnica z półkami na wino dobrze integruje się z resztą domu. Na ścianach – cegła. Na podłodze ten sam gres co w holu wejściowym i łazience

Szary gres i dechy z dawnej podłogi. Położono je na ścianie pokrytej folią w płynie zapobiegającą przemakaniu