Ukośnie ścięty glif otworu okiennego pomalowany srebrną farbą inaczej załamuje światło niż otynkowana elewacja. Forma nabiera głębi, a prawdziwe ramy okien są niewidoczne

Wąskie przeszklenie przecinające dwie kondygnacje i dach pokazuje przestrzenny charakter kompozycji i nadaje jej lekkość. Patrząc z zewnątrz, odnosi się wrażenie, że sosny rosnące z drugiej strony domu wyrastają z jego wnętrza. Z parteru przez wysokie przeszklenie można podziwiać stare dęby w całej okazałości, z piętra – ich korony i niebo – tu oś widokowa biegnie równolegle do korytarza. W ten sposób architektura została ściśle powiązana z lasem.

Z parteru przez wysokie przeszklenie można podziwiać stare dęby w całej okazałości, z piętra – ich korony i niebo – tu oś widokowa biegnie równolegle do korytarza. W ten sposób architektura została ściśle powiązana z lasem.

Z parteru przez wysokie przeszklenie można podziwiać stare dęby w całej okazałości, z piętra – ich korony i niebo – tu oś widokowa biegnie równolegle do korytarza. W ten sposób architektura została ściśle powiązana z lasem.

Do szyby w funkcji drzwi wejściowych jesteśmy już przyzwyczajeni, ale tym razem jest ona tylko jednym z elementów zestawienia. Tu decydującą rolę odgrywają okna łącznika obok
wejścia. Dzięki nim przed progiem możemy spojrzeć na ogród. Po jego przekroczeniu pozwala na to szklana ściana wiatrołapu.

Do szyby w funkcji drzwi wejściowych jesteśmy już przyzwyczajeni, ale tym razem jest ona tylko jednym z elementów zestawienia. Tu decydującą rolę odgrywają okna łącznika obok
wejścia. Dzięki nim przed progiem możemy spojrzeć na ogród. Po jego przekroczeniu pozwala na to szklana ściana wiatrołapu.

Oglądane z zewnątrz dwukondygnacyjne przeszklenie ściany szczytowej gwarantuje głębię architektonicznej kompozycji. Wewnątrz jest jeszcze ciekawiej – wyraźne nowoczesne okienne podziały ściany szczytowej przypominają o współczesności, ale nie odciągają uwagi od pięknego widoku Beskidu Wyspowego. Co więcej, horyzont zatacza krąg dzięki dużemu poziomemu przeszkleniu w sąsiadującej ścianie. Zwyczajowa hierarchia, w której ważniejsza jest ściana, a dopiero po niej okno, została odwrócona.

Oglądane z zewnątrz dwukondygnacyjne przeszklenie ściany szczytowej gwarantuje głębię architektonicznej kompozycji. Wewnątrz jest jeszcze ciekawiej – wyraźne nowoczesne okienne podziały ściany szczytowej przypominają o współczesności, ale nie odciągają uwagi od pięknego widoku Beskidu Wyspowego. Co więcej, horyzont zatacza krąg dzięki dużemu poziomemu przeszkleniu w sąsiadującej ścianie. Zwyczajowa hierarchia, w której ważniejsza jest ściana, a dopiero po niej okno, została odwrócona.

Dwa duże przeszklenia sąsiadujących płaszczyzn umieszczono w centrum kompozycji na zewnątrz i wewnątrz. Otwierają domową przestrzeń nie tylko na ogród, ale też na niebo, dzięki czemu widok staje się bardziej naturalny. O tym, że nie jesteśmy w ogrodzie, przypominają nowoczesne ciemnobrązowe ramy szyb nawiązujące do elementów wykończenia wnętrza, w którym króluje barwa gorzkiej czekolady (pojawia się na ścianach, meblach i podłodze). Widok ogrodu w takich ramach to sposób na harmonijne połączenie tego, co na zewnątrz, ze stylistyką wnętrza domu.

Szklany zewnętrzny narożnik zlicowany z fasadą sprawia, że dolna część bryły staje się przezroczysta dla otoczenia, a część górnej kondygnacji na pierwszy rzut oka unosi się nad ziemią. Jest nie tylko lekko, ale też interesująco.

To, że okno tarasowe wyparło ścianę z narożnika domu, przesądziło też o charakterze przestrzeni wewnętrznej. Zlokalizowanie tak dużego, wysokiego na całą kondygnację przeszklenia w dwóch sąsiadujących płaszczyznach zapewnia niezwykłe otwarcie domu na ogród.

Tym razem bryła domu została tak zaprojektowana, by pozostawić miejsce na stare drzewa. Powstała na planie dwunastoboku. W jednym z takich wcięć usytuowano narożne
przeszklenie, które oglądane z zewnątrz pokazuje… tylną część działki albo przy odpowiednim oświetleniu odbicie drzew porośniętych wiekowym winobluszczem.

Analogicznie wewnątrz – szklany narożnik usytuowany przy kuchni wprowadza drzewa do otwartej strefy dziennej.

Kształt i proporcje jedynego okna na ścianie szczytowej sprawiają, że bryła domu staje się nowoczesna i dynamiczna. Jego główna rola zostaje utwierdzona przez uporządkowany
układ pary okien na elewacji frontowej i drzwi wejściowych.

Wewnątrz długie drewniane okno doświetla klatkę schodową i korytarz na poddaszu. Otwiera się jedynie jego mała kwadratowa część (jest rozwieralno-uchylna).

Tym razem głównym bohaterem jest wąskie pionowe okno przy ścianie osłaniającej taras. Takie samo jest z drugiej strony wysuniętego fragmentu bryły domu. Oba pasują do jej rozrzeźbionego kształtu, ale nie odgrywają bardzo ważnej roli kompozycyjnej. Wewnątrz sytuacja się zmienia.

Snopy światła, które przez nie wpadają, oświetlają ścianę w salonie wykończoną czarną stalą. Wydobywają na światło dzienne ślady procesu produkcji i korozji.

Oryginalnemu kształtowi bryły towarzyszą oszczędne elewacje i wydłużone kształty okien. Ozdobą jest jedno w drewnianych ramach kontrastujących z bielą tynków.
Ma aż 5,5 m długości!

Takie okno jest bezcenne w kuchni, w której oświetla blat. Poza tym takie panoramiczne okno jest najważniejszym elementem aranżacji strefy kuchenno-jadalnianej.

Przecinając, łączy dwie elewacje i porządkuje zróżnicowaną kompozycję. Jednocześnie nie zmniejsza jej dynamiki. Poza tym staje się przeciwwagą dla stosunkowo ciężkiej optycznie górnej części bryły. Ma też ważne znaczenie funkcjonalne – pozwala szybko ogarnąć wzrokiem nie tylko strefę wejścia, ale też prawie całą działkę.

Drewniane ramy okna, nawiązując do drewnianych oblicówki i kuchennego blatu-parapetu, spinają kompozycję

Ten nowy dom z założenia miał wyglądać jak stary rozbudowany budynek. Udało się to dzięki wiekowej cegle i łukowym oknom, których formę i związek z przeszłością podkreślają
łukowe nadproża.

Za sprawą rytmicznego ustawienia okien bryła ożywa. Jeszcze ważniejsze staje się ono dla aranżacji salonu, w której odgrywa pierwszoplanową rolę.

Dom otwiera na ogród okienny układ prostokątów. Są zróżnicowane i ułożone w grupy metryczne. O ich rozmieszczeniu przesądziła nie tylko estetyka, ale także funkcjonalność. Uwagę przyciągają usytuowane nad sobą przeszklenia tarasowe i balkonowe.

Interesującym rozwiązaniem jest metalowa kładka prowadząca na balkon, który został częściowo odizolowany od części mieszkalnej domu i dzięki temu może się stać strefą intymną.

Okna mają różne rozmiary, dodatkowo rozmieszczono je na różnych wysokościach. To wszystko zmniejsza skalę ścian szczytowych, bo trudno stwierdzić, ile tak naprawdę jest kondygnacji.

Jedno okno doświetla antresolę, drugie strefę pracy, a trzecie – wypoczynku.

Sześć niewielkich okienek zestawiono z wielkim przeszkleniem wejściowym, tarasowym i pasiastymi oknami w drugiej części bryły.

Okna z zewnątrz prezentują się niepozornie, wewnątrz, choć są usytuowane między szklanymi ścianami, stają się ważnym, interesującym detalem, bo kto widział bibliotekę z półkami
zarezerwowanymi na widok nieba?