Zasiedzenie nieruchomości. Możesz zasiedzieć część działki, pokoju w domu już nie
Zasiedzenie nieruchomości ma na celu skorygowanie jej stanu prawnego niezgodnego ze stanem faktycznym. Zasiedzieć można działkę lub jej część, a także dom czy użytkowanie wieczyste. Nie jest natomiast możliwe zasiedzenie części mieszkania. Nie możesz zasiedzieć zatem jednedgo z kilku pokoi w domu.
Po co zasiedzenie nieruchomości
Instytucja zasiedzenia nieruchomości ma na celu skorygowanie stanu prawnego nieruchomości niezgodnego z jej stanem faktycznym.
W ten sposób własność nieruchomości nabywa z mocy prawa osoba, która z niej korzysta (posiadacz samoistny), a dotychczasowy właściciel ją traci. De facto posiadacz nabywa nieruchomość na skutek zaniedbań osoby uprawnionej.
Ustawodawca przedłożył zatem uregulowanie stosunku społecznego pod względem prawnym nad prawo własności. Nabyć własność nieruchomości przez jej zasiedzenie może zarówno osoba fizyczna, jak i prawna.
Co może być przedmiotem zasiedzenia nieruchomości
Można zasiedzieć każdą nieruchomość gruntową (budowlaną, rolną, leśną etc.), budynkową, a także lokalową. Do 1 października 1990 r. nie można było zasiedzieć nieruchomości państwowych, jednak przepis ten został uchylony. Nie podlega wątpliwości, że można zasiedzieć także część nieruchomości gruntowej.
Inaczej jest z nieruchomością lokalową. Nie jest możliwe zasiedzenie jej części, gdyż nieruchomością lokalową może być w myśl ustawy o własności lokali jedynie samodzielny lokal (uchwała SN z 15 marca 1989 r., III CZP 14/89, OSNCP 1990, nr 2, poz. 27). Oznacza to, że nie można na przykład zasiedzieć jednego z kilku pokoi w mieszkaniu. Warto też nadmienić, że zasiedzieć można jedynie ustanowioną już odrębną własność lokalu (uchwała SN z 6 maja 1980 r., III CRN 45/80, OSN 1980, z. 12, poz. 240).
Natomiast co do ograniczonych praw rzeczowych możliwe jest zasiedzenie użytkowania wieczystego, gdy prawo to zostało już wcześniej ustanowione. Przyjmuje się także, że możliwe jest zasiedzenie udziału we współwłasności nieruchomości (postanowienie SN z 14 października 1999 r., I CKN 154/98, Lex nr 50683).
