Nawierzchnia z kostki betonowej - jak wykonać podłoże
Dowiedz się, jak dobrze przygotować podłoże pod nawierzchnię z kostki brukowej. Utwardzone powierzchnie wokół domu powinny bez szwanku znosić wieloletnią eksploatację. Dobra propozycja to nawierzchnia chodnika i podjazdu z kostki betonowej.
Autor: Andrzej T. Papliński
Kolor kostki przypomina barwę ziemi. Taka nawierzchnia sprawdza się wśród gęsto posadzonych roślin, które zyskują naturalne tło
Najważniejsze informacje, jak wykonać podłoże pod nawierzchnię z kostki betonowej:
Wytyczanie kształtu nawierzchni i wyznaczanie jej poziomu. Wzdłuż linii obrzeży wbija się paliki i na odpowiedniej wysokości przywiązuje do nich żyłkę. Pozwala ona stale kontrolować poziom nawierzchni podczas jej układania. Należy od razu wyznaczyć całą powierzchnię przeznaczoną do utwardzenia.
Usuwanie wierzchniej warstwy ziemi. Głębokość wykopu zależy od grubości poszczególnych warstw nawierzchni. Zazwyczaj zdejmuje się od 30 do 50 cm ziemi. Jeśli rodzime podłoże jest piaszczyste, można traktować je jako nośną podstawę. Jeżeli jednak przeważają w nim grunty o słabej nośności (glina, organiczne części humusu albo torf), należy zabezpieczyć je geowłókniną lub stabilizującą warstwą z mielonego żużlu, popiołu lotnego bądź cementu. Można też usunąć je aż do stabilnej warstwy – to radykalne, ale bezpieczne rozwiązanie.
Wykonanie obrzeży. Optymalną odległość między obrzeżami najłatwiej ustalić, układając pojedynczy rząd kostek betonowych lub płyt (z uwzględnieniem szerokości spoin) i dodając do tego 1-2 cm. Funkcję obrzeży mogą pełnić krawężniki, specjalne elementy krawędziowe, palisady, korytka ściekowe. Umieszcza się je w prowizorycznym fundamencie z betonu lub półsuchego betonu. Między kolejnymi elementami powinny być szczeliny szerokości 0,5-1 cm. Po skończeniu prac można je wypełnić elastyczną masą lub pozostawić puste.
Gdy trzeba usunąć nienośne podłoże, a warstwa podbudowy jest grubsza niż 40 cm, obrzeże stawia się dopiero w warstwie podbudowy. Jeżeli obrzeże ma jedynie zapobiegać rozsuwaniu się kostek lub płyt – w poziomie nawierzchni. Mocuje się je do podłoża zaprawą cementową. Rozwiązania te wybiera się, gdy nawierzchnia jest układana na podsypce piaskowocementowej i przeznaczona do ruchu pieszego.
Ułożenie podbudowy. Stanowi ona nośną, konstrukcyjną warstwę nawierzchni, dlatego powinna być dobrana do rodzaju gruntu, stanu wód gruntowych, projektowanego odwodnienia, a także przewidywanych obciążeń nawierzchni. Musi zapewniać stabilność, ale również umożliwiać swobodny przepływ wód opadowych.
Pod chodniki i alejki wystarcza podbudowa z lekkiego kruszywa grubości 15-40 cm. Zawsze powinno się ją układać warstwami grubości 10-15 cm, każdą zagęszczając wibratorem lub ubijakiem, aby struktura była maksymalnie zwarta. Podczas ubijania objętość kruszywa może się zmniejszyć nawet o 20%, trzeba zatem od razu przewidzieć pewien naddatek. Dobrze jest też zróżnicować frakcje kruszywa stanowiącego poszczególne warstwy podbudowy – to zapewni dobre klinowanie ziaren i zagęszczenie struktury. W warstwie podbudowy należy uformować odpowiednie spadki poprzeczne (3-4%) lub podłużne (1-2%) umożliwiające swobodne spływanie wody opadowej. W dużych nawierzchniach trzeba co kilka metrów zainstalować systemy odwadniające – korytka lub studzienki ściekowe.
Uwaga! Jeśli podłoże zostanie niewłaściwie przygotowane, nawet bardzo gruba nawierzchnia może pękać pod wpływem obciążeń!
