Wybrzuszone płytki ceramiczne - jaka jest przyczyna

Na ścianie w kuchni mam położone płytki ceramiczne o wym. 25x40 cm. Po około pięciu miesiącach od położenia, płytki (I gatunek) na wysokości jakichś 120 cm zaczęły się wybrzuszać tak, że spoiny są proste i płaskie, a środki płytek wybrzuszone na około 5 mm. Wyglądają jak żagiel wydęty wiatrem i widać na nich mikropęknięcia szkliwa (pajączki). Przy opukiwaniu dźwięk jest taki sam zarówno na wybrzuszeniu, jak przy spoinach. Nie jest głuchy, a więc raczej nie ma pustych przestrzeni. Czy przyczyna może leżeć w jakości płytek, a może są jednak źle położone? W pasie, gdzie płytki się wybrzuszają dano nieco więcej kleju (CM16), ponieważ ściana nie trzymała pionu. Czy spotkaliście się Państwo z takim przypadkiem, bo dla mnie jest zaskoczeniem, że płytki mogą się tak wyginać. Proszę o odpowiedź w czym może tkwić problem, abym uniknął w przyszłości podobnych błędów. Zaznaczam, że płytki układał doświadczony rzemieślnik, do którego poprzednich prac nigdy nie miałem zastrzeżeń.

Opisana sytuacja niewątpliwie nie jest normalnym zachowaniem się okładziny. Proces przemian szkliwa, jak i masy, z której została wykonana płytka został zakończony w trakcie wypalania materiału ceramicznego i wszelkie uszkodzenia szkliwa są następstwem ingerencji czynnika zewnętrznego.

Coraz rzadszym, ale jednak jeszcze występującym zjawiskiem jest złe przygotowanie podłoża pod płytki. Naprężenia skurczowe wywołane przez zaprawę klejową wynikające ze złego związania z podłożem i przekroczenie dopuszczalnej grubości powodują własnie takie zmiany powierzchni. Konsekwencją tego są pęknięcia szkliwa, co objawia się ujawnianiem rys na powierzchni, zaś przekroczenie zalecanej grubości zaprawy klejowej powoduje nieodwracalne zmiany w okładzinie.

Doświadczenia dowodzą, że w większości przypadków wszystkie defekty całego wielowarstwowego systemu ściany objawiają się właśnie na płytkach. Uszkodzenia na powierzchni płytek w postaci pęknięć szkliwa oraz pęknięć płytek są rezultatem określonego zachowania się poszczególnych materiałów względem siebie.

Wspomniał Pan, że z uwagi na krzywe ściany "dano nieco więcej kleju”. Warto dodać, że użyte spoiwo CM16 należy do zapraw cienkowarstwowych. Norma PN-EN 12004-2008 według której jest produkowany klej odnosi się do metody cienkowarstwowej. Metoda ta opisywana jest jako nanoszenie na podłoże warstwy kleju za pomocą pacy zębatej, aby uzyskać właściwą grubość i powierzchnię.

Niewątpliwie klej ten zalecany jest do płytek o nasiąkliwości wodnej <3%, a płytki formatu 25x40 należą do grupy płytek o nasiąkliwości wodnej >10%. Z uwagi na dużą elastyczność kleju ≥2,5<5 mm jest on w stanie doprowadzić do dużych odkształceń materiału ceramicznego. Natomiast zastosowane na płytce szkliwo nie jest odporne na rozciąganie, zatem dochodzi do tego typu uszkodzeń.

Należy pamiętać o tym, że przestrzeganie podstawowych zasad sztuki budowlanej przy montażu nie doprowadzi do uszkodzeń okładziny ceramicznej i zagwarantuje właściwy wygląd i użytkowanie.

Ekspert Paradyż