Proporcje tynku. Czy stosunek cementu, wapna i żwiru jest ściśle określony?

Czy stosunek cementu, wapna i żwiru jest ściśle określony? Czy złe proporcje mogą być powodem pękania tynku?

I tak, i nie. Stosunek piasku do tzw. materiałów wiążących, czyli cementu oraz wapna jest stały i zawiera się w przedziale 2 1/4 do 3. Zwykle przyjmuje się, że ilość piasku ma być 3 razy większa niż ilość cementu i wapna razem policzonych. Proporcje między wapnem i cementem zmieniają się w sposób płynny. Należy zawsze pamiętać, że cement zwiększa wytrzymałość zaprawy lecz powoduje, że są one kruche i łatwo pękają, są mało przepuszczalne dla pary wodnej. Dodatkowo zaprawy z duża ilością cementu są słabo urabialne. Natomiast wapno zwiększa urabialność, zmniejsza wytrzymałość, poprawia przyczepność zaprawy do podłoża, powoduje, że zaprawy są sprężyste, bardziej odporne na uszkodzenia. Zwiększa się również ich paroprzepuszczalność.
Przyczyn pękania tynku jest wiele. Do najczęstszych należą: zbyt dużo cementu, zbyt mało piasku, piasek mało zróżnicowany, jeśli chodzi o wymiar ziarenek. Dodatkowo przyczyna pękania może być zbyt duża ilość wody w zaprawie, zbyt szybkie wysychanie zaprawy, zbyt gwałtowna ucieczka wody z masy tynkarskiej do podłoża. Pękanie tynku może również być spowodowane osiadaniem podłoża, zarysowaniem murów w konstrukcjach hybrydowych, czyli połączenia szkieletu żelbetowego budynku ze ścianami wypełniającymi. Również termika ściany może spowodować uszkodzenie materiałów budowlanych, a więc m.in. tynków.