Zobacz, gdzie oprócz tarasów możesz zamontować deski tarasowe
Deski tarasowe przeznaczone są na posadzki tarasowe, ale równie mogą dobrze się prezentować na elewacji, parapetach, stopniach schodów, a nawet jako podbitka dachowa. Wykorzystanie takich samych desek do wykończenia elementów sąsiadujących z posadzką tarasu zapewnia identyczny kolor wykańczanych powierzchni.
Autor: Andrzej Szandomirski
Deski tarasowe doskonale prezentują się zarówno na elewacji domu, jak i na posadzce tarasu.
Charakterystyka deski tarasowej
Deski tarasowe z reguły są robione są z drewna twardego, odpornego na ścieranie i grzyby. Bezkonkurencyjne pod tym względem są niektóre gatunki egzotyczne – bangkirai, badi, cumaru, tatajuba i massaranduba. Są tak trwałe, że nawet wtedy, gdy nie zostaną zaimpregnowane, nie niszczeją pod wpływem warunków atmosferycznych. Pokrywają się jedynie patyną – nabierając srebrnoszarej barwy. Ich kolor nie zmieni się wraz z upływem czasu, jeśli zostaną zabezpieczone olejem.
Deski tarasowe są produkowane także z krajowych gatunków – modrzewia, dębu, a nawet z drzew iglastych. Jednak ich drewno, mniej trwałe od egzotycznych, koniecznie musi być zabezpieczone olejem, a drewna drzew iglastych – nawet impregnowanego ciśnieniowo – lepiej w ogóle nie układać na tarasach, które nie są zadaszone.
Wymiary, kształty, wykończenie...
Wymiary - deski tarasowe najczęściej mają grubość 19 mm, ale są też znacznie grubsze – do 45 mm. Oczywiście różnią się także długością i szerokością. Mają od 2,4 do 5,5 m długości i szerokość od 9 do 15 cm.
Kształty - ich zróżnicowanie pozwala na nieco inny sposób montażu. Najpopularniejsze (i z reguły najtańsze) są deski o przekroju prostokąta, ale dostępne są też takie, których brzegi są podcięte. W przypadku tych drugich łatwiej ukryć wkręty mocujące – niektóre z nich przykrywa wystająca część sąsiadującej deski. Są też deski z wewnętrzną szczeliną na blaszki mocujące. Podczas montażu zewnętrzne części blaszki wchodzą w boczne wyżłobienia – wpusty deski – i pozostają niewidoczne. Jednak ten sposób montażu sprawdzi się tylko w mało nasłonecznionych miejscach – na powierzchniach zadaszonych lub usytuowanych od strony północnej. W bardziej nasłonecznionych miejscach drewniane deski muszą być mocniej przytwierdzone, by w większym stopniu ograniczyć ich pracę.
Wykończenie powierzchni - większość desek tarasowych ma powierzchnię antypoślizgową – ryflowaną. Sposoby ryflowania różnią się głębokością i rozmieszczeniem rowków.
Najlepsze właściwości antypoślizgowe mają deski głęboko ryflowane, nieco gorsze – z drobnym ryflowaniem, a na końcu są te z ryflami umieszczonymi tylko w centralnej części deski. Często dwie strony deski wykańczane są w różny sposób, na przykład jedna jest głęboko, a druga płytko żłobiona.
Autor: Andrzej Szandomirski
Ryflowane deski ułożono nie tylko na posadzce tarasu, ale także na sąsiadującej z nią ścianie. Poziome linie utworzone przez głębokie ryflowania desek tworzą wyraźny rysunek nawiązujący do kształtu bryły domu (na zdjęciu drewno bangkirai).
Deski tarasowe nie tylko na taras - na podbitkę dachową, elewację...
Wykorzystanie takich samych desek do wykończenia elementów sąsiadujących z posadzką tarasu – elewacji, podbitki dachowej, stopni schodów, parapetów, murków – gwarantuje identyczny kolor wykańczanych powierzchni.
Jak to zrobił architekt...
Zastosowanie desek tarasowych i elewacyjnych, nawet wykonanych z tego samego gatunku drewna, nie dałoby takiego efektu. Architekt zdecydował się na wykorzystanie drewna brązowopomarańczowego do wykończenia w jednym z domów tarasu i ściany, a w drugim ciemnobrązowego na posadzki tarasu i podbitki dachowe. W obu projektach drewno zabezpieczono olejem, aby ochronić je przed szarzeniem i sprawić, by jego naturalny kolor stał się bardziej intensywny.
Ściana przy tarasie - deski tarasowe na elewacji
Głęboko ryflowane deski przymocowano do drewnianego rusztu z zaimpregnowanych ciśnieniowo łat o szerokości 3-5 cm. Ponieważ projekt przewidywał ułożenie warstwy ocieplenia, ruszt wykonano w dwóch warstwach. Najpierw do ścian wkrętami i kołkami rozporowymi w odstępach 40-60 cm zamocowano łaty pionowe, między którymi ułożono pierwszą warstwę izolacji termicznej.
Następnie do rusztu przytwierdzono łaty poziome i ułożono drugą warstwę izolacji. Na koniec do łat poziomych zamocowano pionowe łaty dystansowe. Dzięki nim między ociepleniem a deskami wykańczającymi elewację powstała 2-centymetrowa przestrzeń wentylacyjna. Potem wkrętami ze stali nierdzewnej przykręcano do nich deski tarasowe przycięte na długość równą odstępom między oknami lub między każdym ze skrajnych okien i narożnikiem.
Wkręty użyte do mocowania musiały mieć długość dwukrotnie większą niż grubość desek (19 mm). Aby zapewnić stabilność wykończenia i ograniczyć pracę drewna, deski mocowano we wszystkich miejscach ich łączenia z łatami. Przykręcano je przy dwóch brzegach – około 1,5 cm od krawędzi – tak, by główka wkrętu znalazła się w głębi ryflowania i stała się prawie niewidoczna. Brzegi tak powstałej oblicówki także wykończno deskami tarasowymi – tym razem ustawiając je pionowo.
A może podbitka nad tarasem...
Do zadaszenia tarasu najpierw przytwierdzono drewniane łaty w odstępach 30-40 cm. Potem prostopadle do nich, wkrętami ze stali nierdzewnej, mocowano przycięte deski tarasowe (postępując analogicznie jak przy deskach tarasowych na ścianie). Tym razem architekt w projekcie wykorzystał odmienny sposób wykończenia dwóch powierzchni desek tarasowych. Na podbitce dachowej pokazana jest ich gładka strona, a na posadzce tarasowej – drobno ryflowana – antypoślizgowa.
